Του Στέλιου Συρμόγλου
Όλο "πέφτει από τα σύννεφα" ο Έλληνας κι όλο σ' αυτά ανεβαίνει, με τη χώρα να γίνεται ρεζίλι του...διεθνούς σκυλοτροφείου.
Με τις μονοχρωμίες να εξοβελίζουν τις αποχρώσεις, με τους πολιτικούς "θαυματουργούς" να παγιδεύουν τον αιθεροβάμονα Έλληνα, ο οποίος προ πολλού έχει χάσει το αίσθημα της πραγματικότητας, αγνοώντας ότι το "δράμα", που αμήχανα παρακολουθεί από τα σύννεφα, μόνο ο ίδιος μπορεί να το ανατρέψει. Και ταυτόχρονα νιώθει ότι του φταίνε πάντα οι άλλοι. Είναι ένας πληγωμένος εγωισμός περιδινούμενος στο αχανές της επιβεβαιώσεως.
Από την άλλη πλευρά, η θεσμοθετημένη καταπίεση του κράτους, οδηγεί στην έννοια μιας κοινωνίας εκτός δικαίου, με το τυραννικό επακόλουθο της αυθαιρεσίας των ολίγων (εξίσου αποσυνθετικής με την αυθαιρεσία των συγκεχυμένων πολλών), που συνεπάγεται αναπόφευκτα η εξουσία του δικαιώματος επί του δικαίου.
Ποιος είναι ο παράγοντας που δεν εμποδίζει τον Έλληνα να περιπέσει μοιρολατρικά στην ακινησία και να δέχεται τις μίξεις και τις προσμίξεις της πολιτικής αυθαιρεσίας αδιαμαρτύρητα; Είναι ο φόβος! Ο φόβος μη χαθούν κεκτημένα, η εναγώνια πρόσδεση στο "επ' άρτω μόνον ζην".
Είναι η δύναμη της ανάγκης, με τη διαφορά ότι ως περιεχόμενο της πράξης, η δύναμη αυτή έχει καθορισμένα περιθώρια, ώστε το υποκείμενό της να ενεργεί μόνο τεχνικά. Η τεχνική δεν υπάρχει άνευ σκέψεως. Υπάρχει μετά σκέψεως, αυστηρά λειτουργικής, εντελώς ξένης προς τη θεωρία. Αν λοιπόν η τεχνική ενέργεια, ως πράξη μηχανική, ασκείται στο χρόνο του παρόντος, η θεωρία ως συστηματικός παράγοντας του νοήματος, αποτελεί πράξη υπερχρόνου δημιουργίας.