Όπως υποστήριξε , αφενός η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, ούτε καν την αρμοδιότητα της Χάγης, που πρακτικά σημαίνει ότι αν δέχονταν συνυποσχετικό για την Χάγη, αυτό θα ήταν προϊόν υποχωρήσεων μόνο δικών μας. Ένα σαφές συνυποσχετικό θα έπρεπε να είναι στη βάση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας και όχι σε γενικές αναφορές περί διεθνούς δικαίου και εθιμικών πρακτικών με σαφή αποδοχή του δικαιώματος μας για Αιγιαλίτιδα Ζώνη έως 12 ν.μ. βάση της οποίας θα ζητούσαμε απόφαση για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας-αοζ.
Όπως είπε ο κ. Ρωμανός, ακόμη και αν η Τουρκία δεχθεί εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου της Θάλσασσας, που δεν το έχει επικυρώσει αλλά δεσμεύεται με την μορφή εθίμου ή με την μορφή γενικώς παραδεδεγμένων κανόνων του διεθνούς δικαίου και συμφωνήσει ως προς το αντικείμενο της διαφοράς, θα τεθεί το κομβικό θέμα: Το συνυποσχετικό πρέπει να ορίζει πόση είναι η έκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης, διότι χωρίς αυτό δεν υπάρχει ακριβής οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας-αοζ.
Άρα, η Ελλάδα πρέπει ν΄ αποφασίσει τι έκταση Αιγιαλίτιδας Ζώνης θα έχει, πριν αρχίσει η δίκη στη Χάγη. Και πρέπει ν΄ αποφασίσει προηγουμένως επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης στα 12 ν.μ. Αν δεν το κάνει, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα κρίνει με βάση τα 6 ν.μ. που θα σημαίνει ανεπίτρεπτη υποχώρηση σε θέμα Εθνικής Κυριαρχίας.
Η Τουρκία όμως έχει πει ότι μια τέτοια επέκταση ισοδυναμεί με casus belli. Άρα πώς θα δεχθεί προσφυγή στη Χάγη; Επομένως όσοι προτείνουν άκριτα προσφυγή στη Χάγη πρέπει να σκεφθούν , ότι έχουν να διαλέξουν: Ή επέκταση Αιγιαλίτιδας Ζώνης και casus belli από πλευράς Τουρκίας ή ανεπίτρεπτη εθνική υποχώρηση.