Ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι ένας κατά δήλωσή του Ελληνονιγηριανός που σέβεται την καταγωγή του, αλλά και τιμά την κοινωνία στην οποία ανατράφηκε. Επιθυμεί να αποτελέσει μέλος της εθνικής μας κοινότητας και επίσης, ο «Greek Freak» είναι εξαιρετικός πρεσβευτής της χώρας μας στο αμερικανικό μπάσκετ.
Από: Αρδην - Ρήξη
Είναι κι ένα παράδειγμα, τέλος, του πώς ο ελληνικός πολιτισμός ήταν ανέκαθεν πολιτισμός ανοιχτών οριζόντων, με τεράστια αφομοιωτική δυνατότητα. Όχι γιατί το κράτος, οι θεσμοί ή οι ιθύνουσες τάξεις έχουν αναπτύξει τόσο άρτιες πολυπολιτισμικές δεξιότητες. Αλλά, γιατί, παρά τη σε κάθε κοινωνία αναπόφευκτη ξενοφοβία, η κοινωνία μας έχει τρόπο να ενσωματώνει τους ανθρώπους που επιθυμούν να ενσωματωθούν, όχι στα τυπικά, αλλά στα ουσιαστικά πολιτιστικά γνωρίσματα –τον θρησκευτικό και τον εθνικό χαρακτήρα μας.
Προϋπόθεση, βέβαια, για να συμβούν όλα αυτά είναι η ελληνική κοινωνία να παραμείνει ελληνική, με την πλήρη σημασία της λέξεως. Και εδώ είναι ακριβώς η παραδοξότητα: Ο Γιάννης Αντετοκούμπο, ο κάθε Γιάννης Αντετοκούμπο, μπορεί και ενσωματώνεται επιτυχώς επειδή ακριβώς συνιστά περίπτωση οριακή και αντιπροσωπεύει ένα μικρό κομμάτι επί του συνόλου της κοινωνίας. Αν «γίνουμε όλοι Αντετοκούμπο», πολύ απλά δεν θα υπάρχει η Ελλάδα για να μας ενσωματώσει, θα έχει γίνει κάτι άλλο. Το μπάσκετ, πάλι, να προσφέρει ένα πολύ καλό παράδειγμα γι’ αυτό: Φυσικά και ο Γιάννης ή ο αδερφός του, ο Θανάσης, έχουν κάθε δικαίωμα να παίζουν στην Εθνική Ελλάδος. Η Εθνική, ωστόσο, δεν μπορεί να αποτελείται μόνο από παίκτες σαν κι αυτούς, γιατί τότε δεν θα είναι «Εθνική Ελλάδος». Με λίγα λόγια, υπάρχουν όρια, που αποκλείουν ταυτόχρονα τον ισοπεδωτικό πολυπολιτισμό, αλλά και τον ρατσισμό.
Οι ελίτ δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτές τις λεπτές διακρίσεις. Εκμεταλλεύονται συστηματικά την περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούμπο για τους δικούς τους, προπαγανδιστικούς λόγους. Η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη και οι όμοιοί της δεκάρα δεν έδιναν για όσο ήταν εκείνος στα Σεπόλια και έπαιζε στα ανοιχτά γήπεδα. Το πολύ πολύ να προσλάμβαναν για οικιακές εργασίες ορισμένους ανθρώπους από την κοινότητά του.
Τώρα όμως που εκείνος πέτυχε, έχουν βαλθεί να τον μετατρέψουν σε «μασκότ» της δικής τους, πολυπολιτισμικής Ελλάδας. Χειρότερα, τον υπερπροβάλλουν επίτηδες, για να υποδαυλίσουν αντανακλαστικές, ρατσιστικές αντιδράσεις, τις οποίες έπειτα χρησιμοποιούν προκειμένου να ταυτίσουν την ελληνικότητα με την ξενοφοβία. Κατά βάθος, τα πράγματα δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Πίσω από την προσποίηση του κοσμοπολιτισμού, oι ελίτ συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ακόμα τον Γιάννη ως «εργαλείο»…