Του Στρατή Μαζίδη
Υπό αυτές τις συνθήκες αυτοί οι οποίοι πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ένα κοινό βασικό χαρακτηριστικό: είναι δοτοί. Δεν εξελέγησαν μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Ο υπουργός Προ-Πο, Χρυσοχοΐδης, που κατά καιρούς φοβερίζει το λαό με τις αστυνομικές του δηλώσεις ή τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αποδοκιμάστηκε από το εκλογικό σώμα τον Ιανουάριο του 2015 αποτυγχάνοντας να εκλεγεί βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ.
Ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, Χαρδαλιάς, είναι όψιμος ΝΔκράτης, οι περισσότεροι τον θυμούνται ως Δήμαρχο στη Β΄Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ, που όμως ξαφνικά αναβαθμίστηκε σε κυβερνητικό στέλεχος και μπαίνει καθημερινά [αρχικά] και πλέον τακτικά στα σπίτια των Ελλήνων δια της τηλεόρασης [για όσους ακόμη τη χρησιμοποιούν για να ενημερώνονται]. Ο εν λόγω υφυπουργός δεν έχει εκλεγεί από κανέναν, ωστόσο η συμπεριφορά του μας θυμίζει πολλές φορές πρωταγωνιστικό πρόσωπο στους "Αθλιους" του Ουγκώ, βγαίνοντας και φοβερίζοντας την κοινή γνώμη.
Ο υπουργός Επικρατείας, Γεραπετρίτης, είναι κι αυτός εξωκοινοβουλευτικός και κατά πολλούς προερχόμενος από το σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Τοποθετείται για διάφορα θέματα και επηρρεάζει την κυβερνητική πολιτική.
Εκτός Βουλής και ιδεολογικού -υποτίθεται- χώρου της ΝΔ και ο υπουργός Πιερακάκης που έχει αναλάβει να κομπιουτεροποιήσει τη ζωή μας, με ότι αυτό συνεπάγεται, ψηφιοποιώντας τα πάντα.
Αυτοί είναι οι βασικότεροι που με τις αποφάσεις τους παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Διότι υπάρχουν κι άλλοι σε εξ ίσου κομβικές θέσεις υπουργών κλπ, όπως οι Μενδώνη, Πέτσας, Ζαχαράκη, Λιβάνιος, Κοντοζαμάνης, Μιχαηλίδου, Παπαθανάσης, Σκυλακάκης και άλλοι.
Στους παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η ομάδα των διάφορων "ειδικών" με βασικό χαρακτηριστικό την ταύτιση απόψεων οι οποίοι καθημερινά, και με το δικό τους μισθό διασφαλισμένο, κατατρομοκρατούν τους πολίτες εκφράζοντας παράλληλα κι εκτιμήσεις εκτός ιατρικού πεδίου εμφανιζόμενοι παράλληλα ως εξουσιαστές.
Να διευκρινίσουμε κάτι. Η αξιοποίηση εξωκοινοβουλευτικών προσώπων δεν είναι μεμπτή όταν α. πρόκειται για ευρείας αποδοχής - εγνωσμένου κύρους πρόσωπα και β. έχουν προαναγγελθεί προ των εκλογών ώστε οι ψηφόφοροι να γνωρίζουν. Εν προκειμένω υπάρχει ένα 40% [σχεδόν] που άλλο έριξε στην κάλπη και άλλο του βγήκε.
Μετά από όλα αυτά τίθεται ξεκάθαρα ένα ζήτημα πολιτικής δημοκρατικής νομιμοποίησης διότι δε γίνεται άλλοι να ψηφίζονται και ετερόκλητοι να κυβερνούν [και με τον τρόπο που κυβερνούν].