Ελένη Παπαδοπούλου
Πέρσι κάναμε μάθημα με 5-6 από τα 20-25 παιδιά, τα οποία αρρώσταιναν, μετά γίνονταν καλά, μετά ξανααρρώσταιναν, μετά αρρωσταίναμε εμείς, μετά άντε πάλι. Εκλεισαν πόσα σχολεία. Ο Πέτσας και ο κάθε Πέτσας και κάτι γονείς που βαριούνται να ασχοληθούν με τα μικρά παιδιά τους ή κάτι συναδέλφους που δεν θέλουν να αφιερώσουν χρόνο για να φτιάξουν ένα μάθημα εξ αποστάσεως αδιαφορούν για το τι σημαίνει για τα παιδιά, αλλά και για εμάς, τα σχολεία να ανοιγοκλείνουν.
Η τηλεκπαίδευση δεν είναι τέλεια - μήπως είναι το μάθημα με τις μάσκες καλύτερο όμως; - αλλά πια τα παιδιά έχουν πάρει μία πολύ καλή σειρά. Εχουν αυτοοργανωθεί, είναι συγκεντρωμένα, σε πολλά έχει κάνει και καλό θα έλεγα. Το να ανοίγουμε και μετά να ξανακλείνουμε, γιατί με μαθηματική ακρίβεια αυτό θα γίνει, και μετά πάλι θα μας λένε "αντε να τα ανοίξουμε" και μετά "ξανακλείνουμε" κτλ, να πάει η δουλειά έτσι μέχρι να ανέβει η θερμοκρασία, αυτό θα είναι πολύ χειρότερο.
Το σχολείο θέλει ηρεμία για να λειτουργήσει, το παιδί θέλει ηρεμία, θέλει πρόγραμμα σταθερό και σίγουρα δεν χρειάζεται τις κορώνες κανενός Πέτσα ή πολιτικού. Αυτό που γίνεται τις τελευταίες ημέρες είναι άθλιο. Οταν θα ξέρουν τι θα κάνουν να μας πουν, δεν μας ενδιαφέρει τι σκέφτονται, τι πιστεύουν και τι συζητάνε. Τι αποφασίζουν μας ενδιαφέρει. Δεν μπορεί να μας σπάνε τα νεύρα κάθε φορά. Επρεπε δε ήδη να έχουν πάρει τις αποφάσεις. Τι περιμένουν; Να εξαφανιστει ο ιός τα Φώτα και να πάμε όλοι στα σχολεία στις 8 σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Είναι καλά οι άνθρωποι;
Να ανοίξουν μόνο τα νηπιαγωγεία και οι πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου τα παιδάκια είναι μικρά, οι δάσκαλοι άλλωστε μπαίνουν μόνο σε μία τάξη, και τους υπόλοιπους να μας αφήσουν να κάνουμε το μάθημα μας. Προσωπικά σε μία μέρα μπορεί να κάνω μάθημα στο σχολείο και σε 100 παιδιά και βάλε. Πάνω που τα βάλαμε σε μία σειρά μας αναστατώνουν, για να ξεκινήσουμε φτου και πάλι από την αρχή μετά από λίγο.
Λίγη σοβαρότητα ζητάμε. Δεν ζητάμε πολλά.