Από: militaire.gr
Ο περασμένος Ιούλιος ήταν εφιαλτικός για όσους υπηρετούσαν στην Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών. Η εντολή είχε έρθει από το Μαξίμου, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό έλεγαν κάποιοι: “Ετοιμάστε όλη τη “χαρτούρα” εγκαίρως, στις 17 Ιουλίου υπογράφουμε με τον Μακρόν αμυντική συμφωνία και τις Belharra”! Η συνέχεια είναι γνωστή. Παραμονές των υπογραφών η ελληνική κυβέρνηση έκανε πίσω επικαλούμενη…τα αναδρομικά των συνταξιούχων!
Στο Παρίσι δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν και για να τους “γλυκάνουμε” αποφασίσαμε την αγορά των Rafale. Μια χαρά του ήρθε του Μακρόν . Θα πουλούσε τα γαλλικά μαχητικά για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό κράτος και μάλιστα στην Ελλάδα, η οποία “πολεμά” 46 χρόνια στο Αιγαίο. Η καλύτερη διαφήμιση για τα Rafale. Μόνο που η αμυντική συμφωνία που είχε προτείνει το Παρίσι στην Αθήνα είχε “πετάξει”. Αμυντική συμφωνία εκτός ΝΑΤΟ που σίγουρα προέβλεπε ισχυρότερο γαλλικό αποτύπωμα σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο, ίσως και ρήτρα “αμυντικής συνδρομής”.
Να υπενθυμίσουμε ότι εκείνη την εποχή Μακρόν-Ερντογάν ήταν στα μαχαίρια με τον Γάλλο πρόεδρο να θέλει πάση θυσία να “κοντύνει” τον Τούρκο πρόεδρο , ο οποίος είχε εμπλακεί για τα καλά σε περιοχές γαλλικών συμφερόντων. Γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη Rafale βομβάρδισαν στην Λιβύη τουρκικές δυνάμεις -άγνωστο αν ήταν Rafale της Αιγύπτου ή της Γαλλίας- και από την άλλη τουρκιική φρεγάτα εγκλώβισε γαλλικό πολεμικό πλοίο.
Το γήπεδο για την Ελλάδα ήταν άδειο, το τέρμα άδειο αλλά στείλαμε τη μπάλα στην εξέδρα…
Γνωστή η συνέχεια: η ελληνική κυβέρνηση εμπιστεύθηκε το Βερολίνο για βοήθεια στα ελληνοτουρκικά και …πρόκοψε! Το Oruc Reis αλώνισε επί 82 μέρες σε ύδατα ελληνικών συμφερόντων, η ΕΕ σε δύο συνόδους κορυφής μας κορόιδεψε και τελικά συρόμαστε σε επικίνδυνες διερευνητικές συνομιλίες. Μπορεί πολλοί να διαφωνούν αλλά δυστυχώς η αλήθεια αυτή είναι: συρόμαστε σ΄ έναν επικίνδυνο διάλογο.
Ο Μακρόν αλλά και όποιος άλλος κι αν ήταν στη θέση του, προφανώς μετά από την απόρριψη της αμυντικής συνεργασίας από την Ελλάδα, αναζήτησε τις εναλλακτικές του λύσεις. Πιθανότατα και με τη παρότρυνση των Γερμανών επιλέγει να επιχειρήσει την αποσυμπίεση του φορτισμένου κλίματος στις σχέσεις Γαλλίας -Τουρκίας. Δυστυχώς, όσο δυσάρεστο κι αν μας ακούγεται, όσο δύσκολο κι αν είναι να το παραδεχτούμε, ο Ερντογάν έχει στρατηγική κι εμείς όχι! Μπορεί πολλά ή και τίποτα απ΄ όσα επιδιώκει ο Τούρκος πρόεδρος να μη του βγουν. Μπορεί όμως και κάτι να κερδίσει. Σε κάθε περίπτωση όμως έχει στρατηγική κι αυτό μάλλον το εκτιμούν οι υπόλοιποι γεωπολιτικοί παίκτες.
Και να έρθουμε στην περιβόητη εξοπλιστική διπλωματία! Την εξασκούν και η Ελλάδα και η Τουρκία. Με τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. Εμείς μοιράζουμε δις ελπίζοντας ότι αυτοί που τα παίρνουν θα “μας υποστηρίξουν” όταν το χρειαστούμε. Δεν έχουμε δικαιωθεί ποτέ.
Η Τουρκία επίσης μοιράζει δις αλλά απαιτεί συμμετοχή της αμυντικής της βιομηχανίας, μεταφορά τεχνογνωσίας και όταν χρειάζεται χρησιμοποιεί τις αγορές για να ζητήσει συγγνώμη και να “χτίσει” συμμαχίες ακόμη και με “εχθρούς” της. Θυμηθείτε τι έγινε μετά από την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από τουρκικό F-16. Η Τουρκία βρέθηκε με S-400.
Για να λειτουργήσει και να αποδώσει η εξοπλιστική διπλωματία πρέπει να συνοδεύεται από ωφέλη άμεσα και μετρήσιμα. Αυτό θα πετυχαίναμε με την ελληνογαλλική συμμαχία. Εξοπλιστικά η Ελλάδα θα εισερχόταν στον πιο σύγχρονο ναυπηγικό πρόγραμμα και ταυτόχρονα θα έβαζε τα θεμέλια για μια ουσιαστική αμυντική συνεργασία με την στρατιωτικά πιο ισχυρή χώρα της Ευρώπης.