Από: analyst.gr
Επικαιρότητα
Η σύγχρονη αντίληψη, σχετικά με τη μέτρηση του ΑΕΠ μίας χώρας, προέρχεται από μία μελέτη του Υπουργείου Εμπορίου των Η.Π.Α., η οποία ανατέθηκε στον βραβευμένο με Νόμπελ καθηγητή κ. S. Kuznets – έχοντας θεωρηθεί ως μία από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις του 20ου αιώνα (πηγή). Ο μαθηματικός τύπος που συμπληρώνεται από τους συντελεστές του ΑΕΠ είναι δε ο εξής:
ΑΕΠ = Κατανάλωση + Ιδιωτικές Επενδύσεις + Δημόσιες Δαπάνες + (Εξαγωγές- Εισαγωγές)
ή απλούστερα
ΑΕΠ = Ιδιωτικό Εισόδημα (μετρούμενο ως κατανάλωση ή επένδυση) + Κρατικές Δαπάνες + Εμπορικό Ισοζύγιο
Στα πλαίσια αυτά εύκολα διαπιστώνει κανείς πως συμπεριλαμβάνονται οι δαπάνες της εκάστοτε κυβέρνησης, ως ένας από τους βασικούς συντελεστές του ΑΕΠ – χωρίς όμως να λαμβάνεται υπ’ όψιν εάν οι δαπάνες αυτές προέρχονται
(α) από τα δημόσια έσοδα (φόρους), τα οποία μειώνουν την ιδιωτική κατανάλωση και τις ιδιωτικές επενδύσεις (μεταξύ των οποίων οι αποταμιεύσεις), οπότε είναι σωστό ή
(β) από το δανεισμό, όπου ασφαλώς είναι λάθος. Εύλογα άλλωστε, αφού τα δημόσια δάνεια δεν μπορεί να θεωρούνται εισόδημα, εφόσον κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστραφούν – πόσο μάλλον όταν δεν προέρχονται πια από μία κρατική κεντρική τράπεζα, αλλά αποτελούν οφειλές απέναντι σε τρίτους (στους επενδυτές που αγοράζουν ομόλογα κοκ.).
Περαιτέρω, οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να αποπληρώνουν τα δημόσια χρέη είτε με υψηλότερους φόρους, είτε με μειωμένες δαπάνες (=συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους), είτε με πληθωρισμό/υποτίμηση του εθνικού τους νομίσματος, είτε με έναν συνδυασμό όλων των παραπάνω – με εξαίρεση τις χώρες της Ευρωζώνης που δεν έχουν το δικό τους εθνικό νόμισμα, οπότε διαφοροποιείται η τρίτη λύση.
Ως εκ τούτου, για να διαπιστώσει κανείς εάν μία οικονομία είναι υγιής και αναπτύσσεται σωστά, θα πρέπει να αφαιρεί από το ΑΕΠ το ποσόν της αύξησης του χρέους, για να βρίσκει το πραγματικό ΑΕΠ – οπότε ο μαθηματικός τύπος θα έπρεπε να διαμορφωθεί ως εξής:
Πραγματικό ΑΕΠ = Ιδιωτικό Εισόδημα + Εμπορικό Ισοζύγιο + (Κρατικές δαπάνες – Δημόσιος δανεισμός)
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, εάν θέλει κανείς να υπολογίσει το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας το 2020, θα πρέπει να αφαιρέσει αυτό που προήλθε από την αύξηση του δανεισμού της – γνωρίζοντας πως η χώρα μας δανείσθηκε 12 δις € το 2020 (πηγή, η σημερινή κυβέρνηση δανείσθηκε επίσης το 2019). Με δεδομένο βέβαια πως το ΑΕΠ κατέρρευσε κατά περίπου 20 δις € στα 162 δις €, ενώ το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερέβη τα 18 δις €, ο δανεισμός από τις αγορές δεν είναι αντιπροσωπευτικός των δανεικών χρημάτων που δαπανήθηκαν.
Ακόμη όμως και αν υποθέσουμε πως ήταν, θα πρέπει να αφαιρεθεί από το ΑΕΠ του 2020, για να βρεθεί το πραγματικό – το οποίο τότε θα διαμορφωνόταν στα 150 δις €, μειωμένο κατά 32 δις €, συγκριτικά με το 2019! Σε μία τέτοια περίπτωση, το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης, ύψους 340 δις € στα τέλη του 2020 κατά τον προϋπολογισμό του 2021, δεν θα ανερχόταν στο 208,9% αλλά στο 226,7% – ενώ της κεντρικής ύψους 370,8 δις € στο 247% του ΑΕΠ αντί στο 227,8%!
Εάν πιστεύει τώρα κανείς πως είναι βιώσιμο ή πως μπορεί να πληρωθεί από τους Έλληνες, χωρίς να εξαθλιωθούν σε βαθμό που δύσκολα περιγράφεται, τότε σωστά στηρίζει την κυβέρνηση και την πολιτική της. Είναι όμως υπεύθυνο κάτι τέτοιο απέναντι στα παιδιά μας; Αυτό επιθυμούμε να τους κληροδοτήσουμε; Δεν θα μας ζητηθούν ακόμη περισσότερα ανταλλάγματα, από αυτά που παραχωρήσαμε με το PSI (=υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, αγγλικό δίκαιο κλπ.), καθώς επίσης για την επιμήκυνση των 95 δις € (=παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας); Δεν θα αφορούν την εδαφική/θαλάσσια μας ακεραιότητα;