Από: capital.gr - Του Κώστα Ράπτη
Εξ ού και η λέξη "ενότητα” επαναλήφθηκε τόσες πολλές φορές – όπως και η "τελειότερη ένωση” που αποτελεί τον συνταγματικό σκοπό της αμερικανικής ομοσπονδίας. Αλλά και οι ιστορικές αναφορές της πρώτης αυτής προεδρικής ομιλίας Μπάιντεν παρέπεμπαν σε στιγμές υπέρτατης κρίσης και δοκιμασίας – με τον Αμερικανικό Εμφύλιο, τον φονικότερο πόλεμο του 19ου αιώνα παγκοσμίως, να μνημονεύεται περισσότερες της μιας φορές.
Ασφαλώς τη στιγμή της ορκωμοσίας του ένας ηγέτης οφείλει να εμπνεύσει αισιοδοξία και ελπίδα – και αυτό έπραξε σήμερα και ο 46ος πρόεδρος των ΗΠΑ, περιγράφοντας ένα μέλλον ευκαιριών. Όμως, από μιαν άλλη οπτική, ο Μπάιντεν μίλησε σαν να παραλαμβάνει μια χώρα στο χείλος του γκρεμού – ταλανιζόμενη όχι μόνο από μία πανδημία που έχει στοιχίσει, όπως σημείωσε, περισσότερες ζωές Αμερικανών απ' ό,τι η εμπλοκή της χώρας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά κυρίως από φυλετικές και πολιτικές εντάσεις δίχως προηγούμενο.
Σε ένα βαθμό, η εικόνα αυτή αποτυπώνει εξ αντιπαραθέσεως την ανακούφιση της επίσημης Ουάσιγκτον για τον τερματισμό της τετραετίας του Ντόναλντ Τραμπ, του μεγάλου απόντος της αποψινής τελετής. Και μόνο το γεγονός ότι ο απελθών (σε αντίθεση με τον αντιπρόεδρό του Μάικλ Πενς) δεν τήρησε την μακρά παράδοση της εύτακτης αυτοπρόσωπης παράδοσης-παραλαβής της εξουσίας είναι χαρακτηριστικό – όπως και το ότι ο Μπάιντεν, κατά λογική συνέπεια, δεν μνημόνευσε ποτέ τον άμεσο προκάτοχό του, παρά μόνο τους παριστάμενους πρώην προέδρους Κλίνουν, Μπους και Ομπάμα, καθώς και τον ασθενούντα Τζίμι Κάρτερ.
Στην εξώστη του ίδιου Καπιτωλίου που στις 6 Ιανουαρίου πρόσφερε στον κόσμο μια πολύ διαφορετική εικόνα της κατάστασης της υγείας της αμερικανικής πολιτικής, ο παραδοσιακός δικομματισμός έδωσε απόψε μια εικόνα ανασυγκρότησης, επανασυσπείρωσης και αντοχής των θεσμών. Στο φόντο, άλλωστε, εξακολουθεί να παραμονεύει εκείνη η δύναμη την οποία ο Τζο Μπάιντεν περιέγραψε και πάλι ως "εγχώρια τρομοκρατία” - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ενδεδειγμένες μορφές αντιμετώπισής της.
Όμως το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο. Και ο πρώτος που το επισημαίνει αυτό είναι μάλιστα ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, προσφέροντας την ακριβή περιγραφή μιας κοινωνίας όπου όχι μόνο έχει εκλείψει η ψυχοδιανοητική ικανότητα της κάθε πλευράς να συναισθάνεται την οπτική γωνία των αντιπάλων, αλλά έχει χαθεί και η συμφωνία ως προς τα αντικειμενικά γεγονότα που αποτελούν τη βάση της συζήτησης. Fake news και echo chambers αποτελούν εκφράσεις κατεξοχήν αμερικανικές, που πλέον σταδιοδρομούν διεθνώς.
Από αυτή την άποψη, η αποκατάσταση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής των ΗΠΑ αποτελεί την μεγαλύτερη από όλες τις προκλήσεις του Τζο Μπάιντεν. Όμως αυτό θα κριθεί περισσότερο στην εξασφάλιση των υλικών όρων αυτής της συνοχής και όχι στα υψιπετή κηρύγματα.