Η μέρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου χάρισε το πανάκριβο παλτό του σε ζητιάνο που ξεπάγιαζε

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Βιβλία ολόκληρα (εκτός απ’ αυτά που ήδη υπάρχουν) θα μπορούσαν να γραφτούν για τη ζωή και την πολιτική του πορεία.

Από: menshouse.gr - Ερρίκος Βούλγαρης

Ό,τι γνώμη κι αν έχει όμως κανείς και απ’ όποια σκοπιά κι αν προσεγγίσει μια τέτοια φυσιογνωμία, ένα πράγμα δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί ακόμα και από τους αντιπάλους του:

Υπήρξε ο ηγέτης που ήρθε πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον στον λαό. Που είχε τον τρόπο να μιλά στην καρδιά του. Που τον έκανε να τον νιώθει δικό του άνθρωπο.

Και πέρα από τα πολιτικά του πεπραγμένα (τα οποία φυσικά είναι συζητήσιμα) το κατάφερε με τη ασύγκριτη επικοινωνιακή του ικανότητα.

Με τον ιδιαίτερα εξωστρεφή χαρακτήρα του.

Με αυτή τη σπάνια αίσθηση δοτικότητας που ενέπνεε, η οποία επιβεβαιώθηκε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ένα παγωμένο απόγευμα του 1993.

Όπως έχει εξιστορήσει ο Αλέκος Παπαναστασίου στο protagon, ο Ανδρέας είχε δεχθεί την επίσκεψη ενός πρώην φοιτητή και αγαπημένου φίλου του από την Αμερική.

Ήταν η δεύτερη φορά που ερχόταν να τον δει και την προηγούμενη, όταν είχαν ειδωθεί έπειτα από πολύ καιρό, ο φίλος του είχε κάνει ένα πανάκριβο δώρο:

Ένα μάλλινο παλτό που είχε αγοράσει στα Hermes του Παρισίου και η αξία του άγγιζε τις 200.000 δολάρια.

Φορώντας λοιπόν αυτό το παλτό, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε για τον Δουράμπεη, ένα ξακουστό εστιατόριο του Πειραιά ώστε να κάνει το τραπέζι στον φίλο του.

Το θέμα δεν είναι όμως τι συνέβη εκεί, αλλά τι συνέβη αφότου γευμάτισαν και βγήκαν από το μαγαζί.

Διότι κατευθυνόμενος προς το αυτοκίνητο μαζί με τον πρώην φοιτητή του ο Ανδρέας είδε έναν άνθρωπο να ζητιανεύει καθισμένος στο κρύο.

Χωρίς καθόλου να το σκεφτεί, κινήθηκε προς το μέρος του, έβγαλε το πανάκριβο παλτό, του το φόρεσε στην πλάτη και τον αγκάλιασε.

Συγκινημένος ο φίλος του, όχι μόνο δεν προσβλήθηκε που μεταβίβασε το δώρο του, μα οδηγούσε βουρκωμένος κατά την επιστροφή τους.

Ήταν μια κίνηση απ’ αυτές που ίσως θα προκαλούσαν έκπληξη σε κάποιον, μα σίγουρα όχι σ’ αυτούς που γνώριζαν καλά τον Παπανδρέου.

Μια κίνηση που δεν έγινε μπροστά σε κάμερες, όπως συχνά συμβαίνει σήμερα με… γνήσιες εκδηλώσεις φιλανθρωπίας.

Μια αυθεντική χειρονομία ανθρωπιάς που επιβεβαίωσε την άποψη μάρτυρα του περιστατικού πως αυτό το στοιχείο της ζεστασιάς του Ανδρέα «το έβλεπε ο κόσμος»…