Πόσο απέχουμε από την επίθεση στο Ιράν;

Αν σήμερα βρισκόμασταν στην δεύτερη θητεία του Τραμπ το ερώτημα θα ήταν πιο επίκαιρο από ποτέ. Όμως τώρα πλέον στην Αμερική είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι ηγείται ένας Πρόεδρος ο οποίος έχει δύο πράγματα στο μυαλό του, όχι πως του ήρθαν τώρα αλλά συμμετείχε ή και ηγήθηκε στις προσπάθειες που έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια για έλεγχο της Μέσης Ανατολής αλλά και ολόκληρης της Μεσογείου. 

 

Γράφει ο Ζαχαρίας Μυτιληνιός

Το πρώτο πράγμα είναι να λοξοδρομησει το Ιράν από τα άκρα και τον ισλαμικό φονταμενταλισμο προς πιο ήπιες θέσεις και φυσικά να αποποιηθεί του πυρηνικού του προγράμματος. Εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, αλλά ο ίδιος έχει αποδείξει ότι δεν είναι απίθανο, αν και κατηγορήθηκε επί Ομπάμα ότι τελικά η συμφωνία είναι αέρας κοπανιστος που τους μοναδικούς που ωφέλησε ήταν το ίδιο το Ιράν γιατί εισερευσαν στα ταμεια του πολλά δις από την Ευρώπη ενώ και το πυρηνικό πρόγραμμα ουδέποτε ακυρώθηκε αλλά μόνον καθυστέρησε. 

Το δεύτερο στοιχείο είναι η απέχθεια του νεου προέδρου σε καθετί θυμίζει στρατιωτικά καθεστώτα και θρησκευτικούς ηγέτες, εμίρηδες, χαληφηδες και σουλτάνους. 

Αυτές οι δύο βασικές αρχές αναμένεται να καθορίσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή μας. 

Είναι πολύ πιθανόν το Ισραήλ να προσπαθήσει να παγιδεύσει τις ΗΠΑ, πιθανόν μέσω μιας μονομερούς ενέργειας, αλλά οι πιθανότητες αυτές είναι εξαιρετικά μικρές. 

Το Ισραήλ έχει να θυμάται δύο άσχημα μαθήματα. Το πρώτο πριν 65 χρόνια, όταν στη. Κρίση του Σουέζ του 1956 έκανε μια μονομερή επίθεση (που δεν ήταν και τόσο μονομερή) στην Αίγυπτο προκειμένου να ανοίξει τη Διώρυγα που είχε καταλάβει ο Συνταγματάρχης Νάσερ. Δεν ήταν μονομερή γιατί υπήρξε αυτό που λέμε μυστική διπλωματία σύμφωνα με την οποία το Ισραήλ θα ήταν η αιτία για την ανάμειξη στην υπόθεση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής Γαλλίας και Αγγλίας που ήλεγχαν μέχρι τότε τη διώρυγα. Όμως αυτή η επιχείρηση στέφθηκε υπό απόλυτη αποτυχία όχι γιατί δεν υπήρχαν ικανές δυνάμεις αλλά γιατί προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή και ανάγκασε τις τρεις αυτές δυνάμεις σε άτακτη και άκρως εξευτελιστική υποχώρηση. 

Κάπως έτσι μοιάζει σήμερα η σχέση με το Ιράν. Η Αμερική είναι αντίθετη, η Γαλλία είναι αντίθετη, η ΕΕ βασικός καταναλωτής του φθηνού και με τεράστιο χρονικό περιθώριο αποπληρωμής πετρελαίου επίσης αντίθετη. 

Συνεπώς η μόνο λύση είναι να παρασύρει δυνάμεις το Ισραήλ. Με πρόεδρο τον Τραμπ κάτι πήγε να επιχειρήσει αλλά εσωτερικά θέματα της Αμερικής δεν το επέστρεψαν (φοβήθηκαν τις απώλειες 400.000 στρατιωτικών που βρίσκονται εντός ακτίνας των icbm του Ιράν) ενώ με τον Μπάιντεν ξέρουν καλά οι Ισραηλινοί ότι τουλάχιστον για μια εβδομάδα θα μείνει αδιάφορος τουλάχιστον στα διεθνή δικαιοδοτικά όργανα. Ναι εβδομάδα που θα κρίνει όχι μόνον την έκβαση αλλά εάν τελικά θα βγεί το Ισραήλ κερδισμένο όπως με τον πόλεμο των έξι ημερών ή θα χάσει ότι κέρδισε τότε και ίσως και περισσότερα...

Μην ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Οι Ιρανοί εκπαιδεύονται μόνον για επίθεση, ίσως για αυτό τελευταία με τον βρώμικο πόλεμο φθοράς έχουν χάσει λίγο την μπάλα...

Συμπερασματικά λοιπόν ως προς το ερώτημα εφόσον υπάρχει λογική (αμφισβητείται ευθέως από πολλούς) είναι πολύ δύσκολο να δούμε επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν. Τουλάχιστον δεν θα το δουμε να γίνει χωρίς κάποια βασική αφορμή.