 |
| smuldur / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Ήδη το ναυάγιο της Κωνσταντινούπολης έδειξε πως δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Η μεταφορά των συνομιλιών από το ουδέτερο Swiss Hotel στο Dolmabahçe, η παρουσία του Καλίν και φυσικά οι δηλώσεις Τσαβούσογλου πως κουβεντιάσαμε τα πάντα, επιβεβαίωσαν όσα οι ρεαλιστές εκτιμούσαν.
Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να ακολουθεί μία ενδοτική πορεία απέναντι στον τουρκικό κίνδυνο. Οι ένδοξες στιγμές της μάλλον προσωπικής πρωτοβουλίας του κυβερνήτη της φρεγάτας ΛΗΜΝΟΣ το περασμένο καλοκαίρι αποτελούν μακρινό παρελθόν για μία χώρα που μέσα σε λίγα 24ωρα μετατόπισε την κόκκινη γραμμή της από τα 150-160-170 ν.μ. στα μόλις 6 των χωρικών υδάτων αλλά και εντός αυτών όπως απέδειξε η πρόσφατη ναυμαχία στα Ίμια με συμβάντα τα οποία δεν ήθελε να αποκαλύψει και που όταν είδαν το φως της δημοσιότητας επιβεβαίωσε με λακωνική ανακοίνωση.
Σκοπός της κατάθεσης αυτού του προβληματισμού δεν είναι να αναλυθεί η ενδοτική στάση της κυβέρνησης αλλά το πώς φτάσαμε ως εδώ, πολίτες και πολιτικοί ώστε να ξεκινάμε έναν αγώνα με την Τουρκία που ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι ένας επερχόμενος θρίαμβος ωστόσο μπαίνουμε στον αγωνιστικό χώρο με δύο γκολ από τα αποδυτήρια.
Σύνδρομο ηττοπάθειας
Μία πρώτη γενική παραδοχή είναι πως η χώρα μας διακατέχεται από ένα σύνδρομο ηττοπάθειας. Αυτό εμφανίστηκε με τη μικρασιατική καταστροφή και αποτυπώθηκε με την άνευ λόγου και αιτίας εκκένωση της Ανατολικής Θράκης, καθώς επίσης την εγκατάλειψη της Ιμβρου και της Τενέδου. Εκεί οι Τούρκοι κατάλαβαν ότι ο προαιώνιος εχθρός τους μπαίνει σε μία φάση διαρκών οπισθοχωρήσεων ακόμη και σε πεδία όπου δεν έχασε με τα όπλα. Το διαπίστωσαν επίσης το 1955 με τα Σεπτεμβριανά όταν δεν υπήρξε κανένα αντίποινο, τις απελάσεις του 1964, μα κυρίως το 1974 όπου κατέλαβαν την Κύπρο σαν να πηγαίνουν σε εκδρομή με βαρύτατες ευθύνες της προδοτικής χούντας αλλά και της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, ότι με τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου άνοιξε πρώτος την πόρτα. Το τελευταίο σοβαρό τεστ ήταν στα Ίμια όπου η χώρα μέτρησε άλλη μία εθνική ήττα, με δύο μικρά νησιά όπου οι εκάστοτε κυβερνητικοί μας λένε πως μπορούμε να πάμε όποτε θέλουμε αλλά ποτέ δε μας αφήνουν να πλησιάσουμε.
Επί του παρόντος κοιτάμε πως θα πείσουμε την Τουρκία να δεχθεί να πάμε στη Χάγη να δικάσουμε τα δικά μας για να πάρει κι αυτή κάτι, ώστε μετά να σερβιριστεί στην ελληνική κοινή γνώμη πως...το δικαστήριο αποφάσισε. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει [ή δεν τους νοιάζει] οι Ελληνες πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών είναι ότι η Τουρκία δε θέλει λίγη θάλασσα ή μερικά νησάκια. Τα θέλει όλα!
Ευμάρεια
Ένα άλλο βασικό στοιχείο και ίσως το πιο σπουδαίο είναι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας που θυμίζουν συνθήκες νεοπλουτισμού. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε ότι στα σπίτια μας είχαμε μία τηλεόραση, ίσως μάλιστα μαυρόασπρη, το βίντεο ήταν πολυτέλεια ενώ οι μάνες μας έπλεναν τα ρούχα στο χέρι μέχρι να καταφέρουν να αποκτήσουν ένα πλυντήριο να τους απαλλάξει από τα βάσανα. Πολλές οικογένειες δεν είχαν καν αυτοκίνητο. Όλα αυτά άλλαξαν και μέσα σε λίγα σχετικά χρονιά αποκτήσαμε πολλές τηλεοράσεις, air conditions, αμέτρητες συσκευές, ένα αυτοκίνητο ο καθένας ενώ αρχίσαμε να διάγουμε περισσότερο πολυτελή βίο κάνοντας ακριβότερες εξόδους σε σχέση με παλιότερα. Γίναμε καταναλωτικά όντα είτε σε επίπεδο προϊόντων είτε σε επίπεδο υπηρεσιών και η κατανάλωση ήταν αυτή που άρχισε να μας γεμίσει μέσα μας. Με τον τρόπο αυτό, το θηρίο που κάποτε έδειχνε ότι ήθελε να πάει για μεγάλα πράγματα, απλά απόκαμε. Σε απλά λόγια ραχατέψαμε, κάναμε στομάχι και δεν μπορούμε να τρέξουμε. Πρώτοι λοιπόν εμείς ήμασταν αυτοί οι οποίοι βαρύναμε και αλλάξαμε προσανατολισμό.
Ποιο Καστελόριζο; Ποια 200 ν.μ. νοτιοανατολικά του; Ποιο τριεθνές με Κύπρο και Αίγυπτο;
Εκπαίδευση
Ένας ακόμη παράγοντας είναι η εκπαίδευση στα σχολεία. Τα παιδιά σήμερα βασανίζονται μέσα από μία εκπαιδευτική διαδικασία η οποία δεν τα μορφώνει απλά τα μετατρέπει σε τούβλα. Πολλών ο έλεγχος διαθέτει μπόλικα 20αρια, αρκετοί αποκτούν πτυχία και μεταπτυχιακά αλλά σε μία απλή ερώτηση ελληνικής ιστορίας δεν ξέρουν να απαντήσουν ενώ πολλές φορές εντυπωσιάζουν με τα λεκτικά τους μαργαριτάρια. Ένας όμως λαός που δε γνωρίζει την ιστορία του είναι ένα καράβι ανερμάτιστο και χωρίς φορτίο στη μέση του ωκεανού.
Ενημέρωση
Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπουμε την έκρηξη στον τομέα του τύπου και της ενημέρωσης. Τα πολλά ιδιωτικά κανάλια, τα αμέτρητα περιοδικά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και ιδίως ο ανταγωνισμός από το διαδίκτυο όπου τα συστημικά μέσα προσπαθούν να έχουν μία απίστευτη ροή ειδήσεων, συνεπάγεται να μετατρέπεται σε είδηση και το οποιοδήποτε άχρηστο νέο της ημέρας. Τα παλιά χρόνια υπήρχαν οι εφημερίδες και ένα κεντρικό δελτίο πραγματικών ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης. Σήμερα το παραμικρό προβάλλεται ως είδηση και ο καθένας αυτοπροσδιορίζεται ως δημοσιογράφος. Απίθανες προσωπικότητες σερβίρονται ως πρότυπα.
Εγκατάλειψη της Εθνικής Αμυνας
Στα χρόνια επίσης αυτής της επίπλαστης ευμάρειας η οποία οικοδομήθηκε πάνω σε δανεικά χρήματα, η πολιτεία επέλεξε να εγκαταλείψει την Εθνική άμυνα και να μην ενισχύει τις ένοπλες Δυνάμεις της ούτως ώστε όχι απλά να έχει μία ικανή αποτροπή αλλά και μία ισχυρή γροθιά ακόμη και για αυτό το ενδεχόμενο μιας κάποιας επίθεσης. Την ίδια ώρα ή γειτονική χώρα άρχισε να αναπτύσσει τη δική της βιομηχανία. Με τα όποια στραβά ή αστεία της, έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε με αποτέλεσμα σήμερα να βλέπει τους πρώτους καρπούς.
Η επίσης προβληματικής οικονομίας Αίγυπτος, έφτιαξε Ενοπλες Δυνάμεις από το μηδέν γνωρίζοντας ότι η ισχύς κι η προβολή της είναι απαραίτητα όταν θες να κατωχυρώσεις τα κυριαρχικά σου δικαιώματα. Η παραλαβή της μίας ποιοτικής μονάδας μετά την άλλη έχουν γίνει συνήθεια.
Ξεχάσαμε το Εθνος
Για το τέλος κράτησα το βασικότερο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως 200 χρόνια από την Ελληνική επανάσταση εκτός του εγκληματικού, όψιμου και εντός εισαγωγικών σφάλματος ταύτισης της γέννησης του έθνους με την ίδρυση του κράτους που έχει τους δικούς του επικίνδυνους σκοπούς ώστε να συρρικνωθούμε ακόμη περισσότερο, φαίνεται πως κάναμε ακόμα ένα λάθος από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ταυτίσαμε γεωγραφικά το έθνος με τη χώρα. Το Ισραήλ που τόσο πολύ θαυμάζουμε και χαιρόμαστε να λέμε ότι το έχουμε σύμμαχο μας, διέθετε πάντοτε μεγαλύτερη δύναμη εκτός συνόρων παρά εντός και η εκτός συνόρων παρουσία του ήταν εκείνη που οδήγησε στη δημιουργία του κράτους και την επέκτασή του. Το ελληνικό έθνος βιογραφικά δεν μπορεί να περιοριστεί στα σημερινά όρια της Ελληνικής επικράτειας. Εκτός της ελληνικής διασποράς σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, υπάρχουν ακόμα οι Έλληνες στη Βόρειο Ήπειρο, τα Σκόπια, την Ανατολική Ρωμυλία που διεκδικούσαμε να μας δώσουν στο τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, την Κύπρο όπου αντί να πραγματωθεί το όνειρο της Ενωσης φτάσαμε στην εισβολή, τον Πόντο εκεί όπου εξακολουθούν να βρίσκονται ακόμη αρκετά ξεχασμένα αδέρφια μας [για όσους το αμφισβητούν αυτό δεν έχουν παρά να κάνουν μία βόλτα στα βίντεο του YouTube και να δουν πόσοι μιλούν τα ρωμαίικα], τους κρυπτοχριστιανούς γενικότερα της Μικράς Ασίας και τη Μεγάλη Ελλάδα της κάτω Ιταλίας.
Η χώρα ξέχασε τα χαμένα της παιδιά είτε αυτά που άφησε πίσω φεύγοντας, είτε αυτά που κάποτε και κάπως αλλαξοπίστησαν διαλέγοντας άλλο στρατόπεδο, είτε εκείνα που αν και αποκόπηκαν στο βάθος των αιώνων, ωστόσο κράτησαν ρίζες και έθιμα.
Εν κατακλείδι όλα τα παραπάνω αν τα βάλουμε μέσα στο ίδιο πλαίσιο θα αντιληφθούμε ότι δυστυχώς αλληλοσυμπληρώνονται συνθένοντας μια εικόνα δυσάρεστη για το μέλλον μας. Αντίθετα όταν πριν από 100 χρόνια πάλι φτωχοί αλλά με όραμα είχαμε άλλους στόχους, το αποτέλεσμα ήταν η διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας με το αποφασιστικό βήμα της εκδίωξής της από τα Βαλκάνια και ο πραγματικός διπλασιασμός και προσωρινά τριπλασιασμός της χώρας.
Θα πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή και εμείς να σκεφτούμε λίγο σοβαρά ως προς το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και πού πάμε. Την οποία ευμάρεια αποκτήσαμε, κινδυνεύουμε πλέον να την απολέσουμε. Τουλάχιστον ας μην χάσουμε και τη γη κάτω από τα πόδια μας.
Μέχρι τότε θα λείπει το όνειρο, εσύ [εμείς] και το δοξάρι...