Στο ΓΕΑ θα ΄πρεπε να κάνουν πάρτι όχι για την παραμονή του Α/ΓΕΑ, όπως κι έγινε, αλλά για την αγορά των 18 μαχητικών Rafale από τη Γαλλία, τα οποία σε συνδυασμό με τα προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί η τουρκική αεροπορία, αλλάζουν τα δεδομένα όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά και έξω απ΄ αυτό. Η ΠΑ διαθέτει πλέον αεροσκάφη που μπορούν να φθάσουν και να επιχειρήσουν άνετα μέχρι την Κύπρο.
Από: militaire.gr
Από την άλλη πλευρά η Τουρκία έχει εισέλθει σε μία περίοδο που θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα “αεροπορικά της αδιέξοδα”. Ποια είναι αυτά;
Όπως αναφέρει ανάλυση του Burak Bekdil “τα F-16 της Τουρκίας θα αποσυρθούν σταδιακά σε 10 έως 15 χρόνια. Η Τουρκία έχει εκδιωχθεί από το πρόγραμμα F-35 και αντιμετωπίζει στρατιωτικές κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Τι μπορεί να κάνει η Άγκυρα για να διατηρήσει την εναέρια δύναμη της; Ένα ρωσικό μαχητικό φαίνεται η μόνη εφικτή επιλογή, αλλά ακόμη και αυτή μπορεί να έρθει πολύ αργά”.
Ο Burak Bekdil γράφει:
Το 2020, η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία (TuAF) ήταν η 21η μεγαλύτερη αεροπορική δύναμη στον κόσμο. Η πιο δραματική στιγμή στην ιστορία της ήταν στις 15 Ιουλίου 2016, όταν τα αεροσκάφη της βομβάρδισαν στόχους στην Άγκυρα, συμπεριλαμβανομένου του κτιρίου του κοινοβουλίου…Η απόπειρα πραξικοπήματος οδήγησε σε δεκάδες χιλιάδες διώξεις … Η αεροπορία έχασε γρήγορα το ήμισυ των πιλότων της – από 1.350 σε 680. Οι παραιτήσεις και οι αναφορές για συνταξιοδότηση των πιλότων TuAF ακολούθησαν την εκκαθάριση, μειώνοντας τον αριθμό των πιλότων σε λιγότερους από 400 και εξασθενίζοντας περαιτέρω τις ικανότητες διοίκησης και λειτουργίας της. Η TuAF έπρεπε να προσλάβει Πακιστανούς πιλότους για να πετάξει αποστολές με F-16.
Εκείνη την εποχή, η Τουρκία εξακολουθούσε να είναι μέλος της πολυεθνικής κοινοπραξίας Joint Strike Fighter (JSF) υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, η οποία κατασκευάζει το F-35. Συνεργαζόμενη με το μεγαλύτερο πρόγραμμα αεροσκαφών στον κόσμο, η Άγκυρα απέκτησε κρίσιμη πρόσβαση σε στρατηγικές τεχνολογίες αεροδιαστημικής και καθώς το πρόγραμμα F-35 απαιτούσε την προμήθεια περίπου 1.000 ανταλλακτικών, η τοπική αεροδιαστημική βιομηχανία της Τουρκίας άνθισε. Η Άγκυρα δεσμεύτηκε να αγοράσει τουλάχιστον 100 F-35 με κόστος περίπου 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τον Μάιο του 2014, η Τουρκία παρήγγειλε επίσημα δύο αεροσκάφη F-35, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν θα τα πάρει.
Αλλά τότε ο Ερντογάν προχώρησε με την απερίσκεπτη κίνηση του για άνοιγμα στη Ρωσία. Η επιμονή του με το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα S-400 έθεσε σε κίνδυνο τη μελλοντική δύναμη της TuAF.
Η απόφαση της Τουρκίας να αποκτήσει το σύστημα S-400 και η επακόλουθη αποβολή της χώρας, το 2019, από το πρόγραμμα JSF θα φέρει επιπλέον 500-600 εκατομμύρια δολάρια επιβάρυνση στον κύκλο παραγωγής του F-35. Θα κοστίσει στους Τούρκους κατασκευαστές αεροδιαστημικής σχεδόν 10 δισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα 10 χρόνια. Τι γίνεται όμως με το πιθανό λειτουργικό κόστος για μια χώρα που πολεμά σε ασύμμετρους πολέμους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό;
Η TuAF διαθέτει μοίρες F-16 Fighting Falcons και παλαιότερα F-4 Phantom IIs στις επιχειρήσεις της εναντίον Κούρδων μαχητών στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, καθώς και στο βόρειο Ιράκ και τη Συρία. Η Τουρκία άρχισε αρχικά να αποκτά τα F-16 από τις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1980… Σήμερα η TuAF διαθέτει συνολικά 270 αεροσκάφη F-16C / D στο απόθεμά της…Τα περισσότερα από αυτά τα αεροσκάφη θα πρέπει να αποσυρθούν σταδιακά τα επόμενα 10 έως 15 χρόνια, ανάλογα με τις αναβαθμίσεις τους.
Στις 14 Δεκεμβρίου 2020, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία μέσω του νόμου Countering America’s Adversaries Through Sanctions (CAATSA) για την αγορά του συστήματος S-400. Ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα απαγορεύσουν όλες τις άδειες εξαγωγής και τις άδειες για τον οργανισμό προμηθειών άμυνας της Τουρκίας (SSB στο τουρκικό ακρωνύμιο), ενώ θα επιβάλουν περιορισμούς περιουσιακών στοιχείων εναντίον του Ismail Demir, προέδρου της SSB και άλλων αξιωματούχων της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον αμερικανική βοήθεια για τον υπάρχοντα στόλο F-16 της Τουρκίας.
Βεβαίως, δεν πρόκειται για άμεση επιχειρησιακή απειλή για την TuAF. Η Turkish Aerospace Industries μπορεί να προσφέρει στα F-16 δομικές αναβαθμίσεις, η Turkish Engine Industries μπορεί να προσφέρει λύσεις για συντήρηση και επισκευές κινητήρων, και η Aselsan μπορεί να εκσυγχρονίσει τα ηλεκτρονικά όταν απαιτηθεί. Εάν είναι απαραίτητο, τα ανταλλακτικά F-16 μπορούν επίσης να παρασχεθούν διακριτικά από το Πακιστάν, σύμμαχο της Τουρκίας.
Αλλά αυτή δεν είναι μια μακροπρόθεσμη λύση. Το πρόγραμμα της Τουρκίας για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την παραγωγή του πρώτου “εθνικού” μαχητικού αεροσκάφους, του TF-X, δεν προχωρά. Παραμένει “κολλημένο” στην προκαταρκτική φάση του σχεδιασμού, χωρίς αξιόπιστη επιλογή κινητήρα για την τροφοδοσία του αεροσκάφους. Το TF-X μοιάζει με αδιέξοδο.
Ποιες είναι οι επιλογές; Η σουηδική λύση (Saab’s Gripen) δεν είναι πλέον πιθανή. Ούτε η Κίνα, καθώς το Πεκίνο εξακολουθεί να είναι δυσαρεστημένο για την απόφαση της Άγκυρας να ακυρώσει σύμβαση 3,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων που αρχικά ανατέθηκε σε μια κινεζική εταιρεία το 2013 για το πρόγραμμα αντιαεροπορικής άμυνας πριν η Άγκυρα επιλέξει τους ρωσικούς S-400.
Αυτό αφήνει τη Ρωσία ως τον μοναδικό δυνητικό προμηθευτή του αεροπορικού στόλου επόμενης γενιάς της Τουρκίας. Το 2019, ένας ανώτερος στρατιωτικός αξιωματικός είπε: «Δεν μπορούμε να μην αντικαταστήσουμε το F-35». Αξιωματούχος προμηθειών άμυνας είπε ότι μια «γεωστρατηγική αξιολόγηση» θα έκανε τη ρωσική επιλογή πρώτη.
«Η ρωσική αεροπορική τεχνολογία θα ήταν η πρώτη καλύτερη επιλογή εάν οι Αμερικανοί σύμμαχοί μας αμφισβήτησουν τη συνέχεια της Τουρκίας στο πρόγραμμα Joint Strike Fighter», είπε.
Η επιλογή της Ρωσίας παραμένει στο τραπέζι. Εάν η προσφορά S-400 ήταν το ορεκτικό, το κύριο πιάτο θα μπορούσε να είναι η αγορά είτε ρωσικών Su-35s 4.5-γενιάς είτε ακόμη και Su-57s πέμπτης γενιάς. Αυτό ακριβώς πρέπει να είχε σχεδιάσει ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν όταν σκέφτηκε για πρώτη φορά το παιχνίδι των «S-400s για την Τουρκία». Θα είναι ένα καλό τέλος για την TuAF; ‘Οχι.
Το να γίνει το πρώτο κράτος μέλος του ΝΑΤΟ με έναν ρωσικό στόλο μαχητικών αεροσκαφών δεν θα ήταν μόνο πολιτικά αλλά και υλικοτεχνικά περίπλοκο. Ανώτεροι αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας λένε ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για τhn TuAF να χειριστεί ρωσικά αεροσκάφη”.
Από: militaire.gr
Από την άλλη πλευρά η Τουρκία έχει εισέλθει σε μία περίοδο που θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα “αεροπορικά της αδιέξοδα”. Ποια είναι αυτά;
Όπως αναφέρει ανάλυση του Burak Bekdil “τα F-16 της Τουρκίας θα αποσυρθούν σταδιακά σε 10 έως 15 χρόνια. Η Τουρκία έχει εκδιωχθεί από το πρόγραμμα F-35 και αντιμετωπίζει στρατιωτικές κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Τι μπορεί να κάνει η Άγκυρα για να διατηρήσει την εναέρια δύναμη της; Ένα ρωσικό μαχητικό φαίνεται η μόνη εφικτή επιλογή, αλλά ακόμη και αυτή μπορεί να έρθει πολύ αργά”.
Ο Burak Bekdil γράφει:
Το 2020, η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία (TuAF) ήταν η 21η μεγαλύτερη αεροπορική δύναμη στον κόσμο. Η πιο δραματική στιγμή στην ιστορία της ήταν στις 15 Ιουλίου 2016, όταν τα αεροσκάφη της βομβάρδισαν στόχους στην Άγκυρα, συμπεριλαμβανομένου του κτιρίου του κοινοβουλίου…Η απόπειρα πραξικοπήματος οδήγησε σε δεκάδες χιλιάδες διώξεις … Η αεροπορία έχασε γρήγορα το ήμισυ των πιλότων της – από 1.350 σε 680. Οι παραιτήσεις και οι αναφορές για συνταξιοδότηση των πιλότων TuAF ακολούθησαν την εκκαθάριση, μειώνοντας τον αριθμό των πιλότων σε λιγότερους από 400 και εξασθενίζοντας περαιτέρω τις ικανότητες διοίκησης και λειτουργίας της. Η TuAF έπρεπε να προσλάβει Πακιστανούς πιλότους για να πετάξει αποστολές με F-16.
Εκείνη την εποχή, η Τουρκία εξακολουθούσε να είναι μέλος της πολυεθνικής κοινοπραξίας Joint Strike Fighter (JSF) υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, η οποία κατασκευάζει το F-35. Συνεργαζόμενη με το μεγαλύτερο πρόγραμμα αεροσκαφών στον κόσμο, η Άγκυρα απέκτησε κρίσιμη πρόσβαση σε στρατηγικές τεχνολογίες αεροδιαστημικής και καθώς το πρόγραμμα F-35 απαιτούσε την προμήθεια περίπου 1.000 ανταλλακτικών, η τοπική αεροδιαστημική βιομηχανία της Τουρκίας άνθισε. Η Άγκυρα δεσμεύτηκε να αγοράσει τουλάχιστον 100 F-35 με κόστος περίπου 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τον Μάιο του 2014, η Τουρκία παρήγγειλε επίσημα δύο αεροσκάφη F-35, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν θα τα πάρει.
Αλλά τότε ο Ερντογάν προχώρησε με την απερίσκεπτη κίνηση του για άνοιγμα στη Ρωσία. Η επιμονή του με το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα S-400 έθεσε σε κίνδυνο τη μελλοντική δύναμη της TuAF.
Η απόφαση της Τουρκίας να αποκτήσει το σύστημα S-400 και η επακόλουθη αποβολή της χώρας, το 2019, από το πρόγραμμα JSF θα φέρει επιπλέον 500-600 εκατομμύρια δολάρια επιβάρυνση στον κύκλο παραγωγής του F-35. Θα κοστίσει στους Τούρκους κατασκευαστές αεροδιαστημικής σχεδόν 10 δισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα 10 χρόνια. Τι γίνεται όμως με το πιθανό λειτουργικό κόστος για μια χώρα που πολεμά σε ασύμμετρους πολέμους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό;
Η TuAF διαθέτει μοίρες F-16 Fighting Falcons και παλαιότερα F-4 Phantom IIs στις επιχειρήσεις της εναντίον Κούρδων μαχητών στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, καθώς και στο βόρειο Ιράκ και τη Συρία. Η Τουρκία άρχισε αρχικά να αποκτά τα F-16 από τις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1980… Σήμερα η TuAF διαθέτει συνολικά 270 αεροσκάφη F-16C / D στο απόθεμά της…Τα περισσότερα από αυτά τα αεροσκάφη θα πρέπει να αποσυρθούν σταδιακά τα επόμενα 10 έως 15 χρόνια, ανάλογα με τις αναβαθμίσεις τους.
Στις 14 Δεκεμβρίου 2020, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία μέσω του νόμου Countering America’s Adversaries Through Sanctions (CAATSA) για την αγορά του συστήματος S-400. Ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα απαγορεύσουν όλες τις άδειες εξαγωγής και τις άδειες για τον οργανισμό προμηθειών άμυνας της Τουρκίας (SSB στο τουρκικό ακρωνύμιο), ενώ θα επιβάλουν περιορισμούς περιουσιακών στοιχείων εναντίον του Ismail Demir, προέδρου της SSB και άλλων αξιωματούχων της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον αμερικανική βοήθεια για τον υπάρχοντα στόλο F-16 της Τουρκίας.
Βεβαίως, δεν πρόκειται για άμεση επιχειρησιακή απειλή για την TuAF. Η Turkish Aerospace Industries μπορεί να προσφέρει στα F-16 δομικές αναβαθμίσεις, η Turkish Engine Industries μπορεί να προσφέρει λύσεις για συντήρηση και επισκευές κινητήρων, και η Aselsan μπορεί να εκσυγχρονίσει τα ηλεκτρονικά όταν απαιτηθεί. Εάν είναι απαραίτητο, τα ανταλλακτικά F-16 μπορούν επίσης να παρασχεθούν διακριτικά από το Πακιστάν, σύμμαχο της Τουρκίας.
Αλλά αυτή δεν είναι μια μακροπρόθεσμη λύση. Το πρόγραμμα της Τουρκίας για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την παραγωγή του πρώτου “εθνικού” μαχητικού αεροσκάφους, του TF-X, δεν προχωρά. Παραμένει “κολλημένο” στην προκαταρκτική φάση του σχεδιασμού, χωρίς αξιόπιστη επιλογή κινητήρα για την τροφοδοσία του αεροσκάφους. Το TF-X μοιάζει με αδιέξοδο.
Ποιες είναι οι επιλογές; Η σουηδική λύση (Saab’s Gripen) δεν είναι πλέον πιθανή. Ούτε η Κίνα, καθώς το Πεκίνο εξακολουθεί να είναι δυσαρεστημένο για την απόφαση της Άγκυρας να ακυρώσει σύμβαση 3,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων που αρχικά ανατέθηκε σε μια κινεζική εταιρεία το 2013 για το πρόγραμμα αντιαεροπορικής άμυνας πριν η Άγκυρα επιλέξει τους ρωσικούς S-400.
Αυτό αφήνει τη Ρωσία ως τον μοναδικό δυνητικό προμηθευτή του αεροπορικού στόλου επόμενης γενιάς της Τουρκίας. Το 2019, ένας ανώτερος στρατιωτικός αξιωματικός είπε: «Δεν μπορούμε να μην αντικαταστήσουμε το F-35». Αξιωματούχος προμηθειών άμυνας είπε ότι μια «γεωστρατηγική αξιολόγηση» θα έκανε τη ρωσική επιλογή πρώτη.
«Η ρωσική αεροπορική τεχνολογία θα ήταν η πρώτη καλύτερη επιλογή εάν οι Αμερικανοί σύμμαχοί μας αμφισβήτησουν τη συνέχεια της Τουρκίας στο πρόγραμμα Joint Strike Fighter», είπε.
Η επιλογή της Ρωσίας παραμένει στο τραπέζι. Εάν η προσφορά S-400 ήταν το ορεκτικό, το κύριο πιάτο θα μπορούσε να είναι η αγορά είτε ρωσικών Su-35s 4.5-γενιάς είτε ακόμη και Su-57s πέμπτης γενιάς. Αυτό ακριβώς πρέπει να είχε σχεδιάσει ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν όταν σκέφτηκε για πρώτη φορά το παιχνίδι των «S-400s για την Τουρκία». Θα είναι ένα καλό τέλος για την TuAF; ‘Οχι.
Το να γίνει το πρώτο κράτος μέλος του ΝΑΤΟ με έναν ρωσικό στόλο μαχητικών αεροσκαφών δεν θα ήταν μόνο πολιτικά αλλά και υλικοτεχνικά περίπλοκο. Ανώτεροι αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας λένε ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για τhn TuAF να χειριστεί ρωσικά αεροσκάφη”.