Του Στρατή Μαζίδη
Στο όνομα τάχα της δημόσιας υγείας, για την οποία δεν έγινε απολύτως τίποτε όχι τις τελευταίες δεκαετίες αλλά ούτε καν από την περασμένη άνοιξη και μετά [πχ στη Σερβία άνοιξαν δύο υπερσύγχρονα νοσοκομεία μόνο για τον κορωνοϊό], βασικά ανθρώπινα δικαιώματα θυσιάστηκαν και θυσιάζονται.
Το δικαίωμα στην εργασία και μέσω αυτής στην στέγη και την τροφή. Το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση της άποψης όποια κι αν είναι αυτή αρκεί να μην υβρίζει και να βασίζεται σε ένα Α σκεπτικό. Το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Το δικαίωμα στην ψυχαγωγία και την άσκηση.
Η κοινωνία έμαθε να ζει με το sms και δυστυχώς το συνήθισε. Η πλειοψηφία είτε γιατί βαριέται είτε για να μην χάνει χρόνο ξεχνώντας από πότε έχει να γράψει κάτι με χαρτί και μολύβι, επιλέγει με ένα copy-paste να στέλνει sms. Ταυτόχρονα όμως χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μαθαίνει να δίνει αναφορά σε μια...αόρατη αρχή ως προς τις κινήσεις της.
Πού καταλήγουν αυτά τα sms; Ποιος τα ελέγχει; Πώς διαχειρίζεται αυτός ο όγκος δεδομένων και πληροφοριών;
Κι αν σήμερα δεν τα ελέγχει κανείς, αυτό δε σημαίνει πως δε θα τα παρακολουθεί αύριο ή μεθαύριο ή την επόμενη που πάλι κάποιος ξαφνικός λόγος, ένας "αόρατος" εχθρός θα παρουσιαστεί μέσα από το μεγεθυντικό φακό στην κοινωνία, η οποία κάθε φορά που ανοίγει την πόρτα του σπιτιού θα δίνει λογαριασμός για το πού πάει και τι κάνει.
Αυτό ως προς την ουσία διότι υπάρχει και κάτι ακόμη. Μέσα από όλη αυτή την κόπωση των ανθρώπων, όλο και κάποιος μπορεί να βγει ξεχνώντας είτε τη μάσκα του είτε το sms και το κράτος χρειάζεται τα 300αρια, που προς ώρας έγιναν και 500αρια, για να μαζέψει χρήματα.
Η δικαιολογία της θεσμοθέτησής του τάχα ως αποθαρρυντικού παράγοντα δεν πείθει κανέναν. Όποιος θέλει να βγει, βγαίνει.