Από: menshouse.gr
Χρονικά όμως υπάρχει μια άλλη περίπτωση που συνέβη σε ελληνικό έδαφος, έγινε γνωστή και για σχεδόν 40 χρόνια δεν έχει οδηγήσει σε κάποιο φως στην άκρη του τούνελ.
Ο μεταφορικός λόγος δεν είναι τυχαίος καθώς ήταν η Αγγελική Νικολούλη που πριν 2-3 χρόνια είχε ανακινήσει ξανά την υπόθεση του 6χρονου Μιχάλη που ένα απόγευμα του 1985 είδε για τελευταία φορά την οικογένεια του, τα τέσσερα αδέρφια και τους γονείς του, και τα ίχνη του αγνοούνται από τότε.
Ο Μιχάλης Μήτρου ήταν ο μικρότερος μεταξύ 5 παιδιών, σε μια οικογένεια που ζούσε στο Λεβίδι Αρκαδίας και περνούσε την καθημερινότητα της επιβίωσης μέσα από την αγροτιά, με όλο τους το βιος να είναι η στάνη και τα ζωντανά τους που άρμεγαν για να πουλήσουν γάλα.
Την 25η Ιουνίου του 1985 ο 6χρονος τότε Μιχάλης περπατούσε με τα αδέρφια του από την περιοχή Νενίνος, όπου είχαν την οικογενειακή στάνη, προς το Λεβίδι. Τα τρία προπορεύονταν και κάποια στιγμή η απόσταση τους ήταν τέτοια που δεν είχαν οπτική επαφή με εκείνον και την αδερφή του Χριστίνα.
Όταν το αντιλήφθηκαν, τα τρία αδέλφια επέστρεψαν για να δουν που βρίσκονταν οι δύο βενιαμίν. Αυτό που αντίκρυσαν, ήταν η αρχή μιας βασάνου δεκαετιών για την οικογένεια. Η μικρή Χριστίνα έκλαιγε γιατί ο Μιχάλης είχε εξαφανιστεί. Ένα κόκκινο αυτοκίνητο είχε εμφανιστεί, μια γυναίκα είχε βγει από μέσα και προσπάθησε να δελεάσει τα δύο παιδιά με καραμέλες. Μάλιστα, φαίνεται πως γνώριζε το όνομα του αγοριού. Ο Μιχάλης ενέδωσε και πριν προλάβει να καταλάβει τι είχε γίνει, η Χριστίνα προσπαθούσε να τον βρει. Εις μάτην…
Η Βασιλική Μήτρου, μια από τις αδερφές του Μιχάλη, είχε περιγράψει στο Φως στο Τούνελ το 2019:
«Όπως κάθε μέρα εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε όλα τα παιδιά μαζί με τον πατέρα και τον παππού μας για να πάμε στο μαντρί. Πίσω στο χωριό έμεινε η μητέρα μου με τη μικρή μου αδελφή, που τότε δεν είχε καν χρονίσει. Σαν παιδιά βοηθούσαμε στις δουλειές και μέναμε στη στάνη αρκετές ώρες. Όσο βοσκούσαν τα πρόβατα, εκεί τρώγαμε, εκεί παίζαμε… Εγώ ήμουν μόλις οκτώ χρονών. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα βιώναμε με τον χαμό του αδελφού μας του Μιχάλη. Στιγμάτισε για πάντα τη ζωή μας… Εξαφανίστηκε από αυτό εδώ το σημείο το μεσημέρι της 25ης Ιουνίου του 1985… Το παιδί το πήραν κάποιοι που του έδωσαν καραμέλες και τους εμπιστεύτηκε…»
Η Χριστίνα, η Βασιλική και τα άλλα δύο αδέλφια ενημέρωσαν τους γονείς τους και όλοι μαζί άρχισαν να τον ψάχνουν. Στη συνέχεια μαθεύτηκε στο χωριό και κινητοποιήθηκαν όλοι οι συγχωριανοί. Η υπόθεση έλαβε γρήγορα τέτοια έκταση, ώστε στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση από την αστυνομία, στρατιωτικές δυνάμεις και διασώστες με εκπαιδευμένα σκυλιά.
Για τον επόμενο μήνα η αναζήτηση ήταν πολύωρη καθημερινά και κοπιώδης, με αρκετούς να ψάχνουν μέσα σε πηγάδια. Κάποια στιγμή είχαν αρχίσει να αποδέχονται το αναπόφευκτο και να αναζητούν το πτώμα του Μιχάλη. Όμως ούτε αυτό βρέθηκε. 36 χρόνια μετά ακόμα δεν έχει βρεθεί.
Παρά το ότι οι έρευνες ήταν έντονες, συνέβη κάτι 9 χρόνια μετά που αναζωπύρωσε το μυστήριο. Ένας κυνηγός βρήκε ανθρώπινα οστά κοντά στην περιοχή της εξαφάνισης, τα οποία πήγαν στην αστυνομία και έγινε ανάλυση τους. Το πόρισμα που βγήκε ανέφερε ότι ανήκουν σε παιδί 7-10 ετών, η σύσταση τους δείχνει πως το παιδί στο οποίο ανήκουν πέθανε κοντά στην ημέρα της εξαφάνισης. Δυστυχώς όμως δεν ήταν πια εφικτό να εξαχθεί γενετικό υλικό για να γίνει ταυτοποίηση.
Τι απέγινε ο 6χρονος Μιχάλης; Απάντηση δεν έχει δοθεί και δύσκολα θα δοθεί κάποτε. Κάτι όμως που μπορεί να δίνει κι άλλο βάθος και πολυπλοκότητα στην υπόθεση, είναι ότι στην Πελοπόννησο έχουν υπάρξει άλλες 3 περιπτώσεις εξαφάνισης παιδιών και μάλιστα όλες καλοκαίρι: ο Νεκτάριος Κόρδου από τη Μεσσηνία, η Άννα από τη Μάνη και ο Γιώργος από τη Δήμητρα Γορτυνίας.
Όσο πάντως δε βρίσκεται κάποιο στοιχείο που να δείχνει ότι ο Μιχάλης είναι νεκρός, δικαιολογημένα τα αδέρφια του θα ελπίζουν πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας σχεδόν 50άρης Μιχάλης που μπορεί να μη θυμάται τίποτα από την οικογένεια του ή που μπορεί να έψαξε για τα αδέρφια του και να μην τα κατάφερε…