Οι αποφάσεις για τον πόλεμο αντανακλούν ένα καλειδοσκόπιο φόβων, στόχων, προτιμήσεων, κινήτρων, και άλλων εκτιμήσεων. Η πίστη ενός επιτιθέμενου σχετικά με τη σχετική στρατιωτική ισχύ στο πεδίο της επίθεσης είναι μόνο ένας από αυτούς τους παράγοντες. Έτσι οι πόλεμοι σπάνια ξεκινούν επειδή η μία πλευρά πιστεύει ότι έχει στρατιωτικό πλεονέκτημα.
Δημήτρης Τσαϊλάς
υποναύαρχος ε.α.
Οι πόλεμοι συμβαίνουν όταν οι ηγέτες πειστούν ότι η ισχύς διατίθεται για την επίτευξη σημαντικών στόχων. Ακόμα κι αν ο υπερασπιστής έχει το πλεονέκτημα, η αποτροπή θα αποτύχει εφόσον οι επιτιθέμενοι επιδίδονται σε ευσεβείς πόθους-όπως η Ιταλία έκανε στο 1940, πείθοντας τον εαυτό της ότι θα μπορούσε να κερδίσει έναν πόλεμο κατά τις Ελλάδας. Αυτοί οι ευσεβείς πόθοι συχνά υποστηρίζουν μια σιωπηρή απόφαση που έχει ήδη παρθεί.
Ο επιτιθέμενος έχει καθορίσει ότι, για γεωστρατηγικούς ή εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, πρέπει να δράσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και ένα ισχυρό στρατιωτικό πλεονέκτημα για τον υπερασπιστή δεν θα μπορέσει να αποτρέψει τον πόλεμο από το να συμβεί. Η Ελλάδα, λοιπόν πρέπει να συνεχίσει να συνεργάζεται με τον κόσμο με τους δικούς της όρους. Εμβάθυνση των στρατηγικών συνεργασιών με Ισραήλ, Αίγυπτο, Γαλλία και ΗΑΕ.
Αυτή πρέπει να είναι η ουσία της ανοιχτής στρατηγικής αυτονομίας. Ο υπερασπιστής δεν χρειάζεται να έχει ανωτερότητα για την αποτροπή στο θέατρο των επιχειρήσεων. Μπορεί να είναι σε κατώτερη θέση και να εξακολουθεί να επιτύχει ακόμη και όταν ένας αντίπαλος έχει την τάση να επιτεθεί, εφόσον έχουμε τις συνεργασίες που θα αυξήσουν το κόστος της πιθανής επίθεσης από τη Τουρκία, καταστήσουμε αναπόφευκτη τη κλιμάκωση και αρνηθούμε την πιθανότητα ενός χαμηλού κινδύνου τετελεσμένου γεγονότος.