Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Άποψη
Η «Θεωρία πολέμου» του Κονδύλη, είναι ασφαλώς ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για τους πολιτικούς της χώρας μας – ιδίως το επίμετρο «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου». Ειδικά επειδή οι προβλέψεις του βιβλίου που εκδόθηκε το 1997, έχουν επαληθευθεί με ακρίβεια σήμερα – ενώ σύμφωνα με ένα μικρό κείμενο του Χ. Γιανναρά τα εξής:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα – πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο».
Η πρόβλεψη του Κονδύλη τώρα, η οποία μοιάζει ειρωνική αφού ο βασικός σκοπός της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ από τον «εθνάρχη» (ο σημερινός προσποιείται το Βενιζέλο ή τον Καποδίστρια, ενώ είναι μία φτωχή παρωδία τους – ειδικά όταν έχει τοποθετήσει αυτιστικά στο επίκεντρο της διακυβέρνησης του τον Covid, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο), ήταν η προστασία της από την Τουρκία, είναι η παρακάτω:
“Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά… να αρχίσει κάποτε να θεωρεί και η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της – αφού μάλιστα οι «πολιτισμένοι άνθρωποι» που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», δεν ξεκινούν πολέμους… για κυριαρχικά δικαιώματα”!
Σημειώνοντας πως «αταβισμός» είναι η τάση της επαναφοράς, όπου για παράδειγμα άτομα στη σύγχρονη εποχή επιστρέφουν στους τρόπους σκέψης και δράσης προηγουμένων χρονικών περιόδων, η επόμενη πρόβλεψη του είναι η εξής αυτονόητη:
“Η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα ότι… οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμιά συμμαχία και καμιά προστασία δεν εξασφαλίζει, όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Τα «δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι – κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και προγράμματα στήριξης”.
Απόλυτα σωστή τοποθέτηση, η οποία τεκμηριώνει πως η διεθνής επαιτεία που η σημερινή κυβέρνηση έχει αναγάγει στη βασική της πολιτική, ενώ για τρίτη φορά μέσα σε 15 χρόνια αυξάνει κατακόρυφα τα χρέη της χώρας με μία άνευ προηγουμένου σπάταλη διαχείριση, οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή – με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας, καθώς επίσης κυριαρχικών δικαιωμάτων να είναι κάτι περισσότερο από βέβαια. Η τρίτη τώρα πρόβλεψη του Κονδύλη είναι η παρακάτω:
“Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, το παιχνίδι, ξέρουμε από τώρα ότι είναι χαμένο… Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα… αποδεικνύοντας πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας, ακριβώς μέσω του «ευρωπαϊκού δρόμου»… Στο βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται, ανεπαίσθητα, γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος – αρκεί να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός”.
Κυριολεκτικά θλίβεται και εξοργίζεται κανείς μαζί, διαβάζοντας το – ειδικότερα όταν περιγράφει τους Έλληνες ως «εκσυγχρονιζόμενους Βαλκάνιους» – τεράστια ντροπή για έναν λαό με τέτοιο μοναδικό στην ιστορία πολιτισμικό παρελθόν. Έχει όμως απόλυτο δίκιο για τη σημασία που δίνεται στη χρηματοδότηση του παρασιτικού καταναλωτισμού – κάτι που έχει αναχθεί στο θεμελιώδες αξίωμα των πολιτικών κομμάτων, τα οποία πιστεύουν ακράδαντα πως για να κερδίσουν την εξουσία πρέπει να υπόσχονται χρήματα στους παρασιτικούς καταναλωτές.
Χρήματα που φυσικά δεν υπάρχουν, εκτός από αυτά που τα ίδια εισπράττουν και χρησιμοποιούν για ιδιοτελείς σκοπούς – όσοι βέβαια έχουν τη διαχείριση αυτών των κρατικών επιχορηγήσεων, με την απόλυτη αδιαφάνεια που τους εξασφαλίζει το ελληνικό «Κράτος Δικαίου». Η τελευταία πρόβλεψη είναι η εξής:
“Την κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά σιγά να την ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά, «υπέρβαση του εθνικισμού», «εξευρωπαϊσμό»… Το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοριοποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού… απαιτεί την επιτέλεση ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους… Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας”.
Εν προκειμένω, όταν αναφέρουμε σε άρθρα, αναλύσεις ή κοινοβουλευτικές ομιλίες μας όπως η παρακάτω πως κινδυνεύουμε να χαθούμε ως Έθνος ή/και να οδηγηθούμε στα σκουπίδια της ιστορίας, χωρίς ούτε μία σοβαρή εξέγερση ή, έστω, μία πραγματικά συλλογική διαμαρτυρία, δεν κάνουμε δυστυχώς κανένα λάθος – ούτε όταν γράφουμε για τη «εκκωφαντική αποχαύνωση» που διαπιστώνουμε και για την απίστευτη σιωπή των αμνών, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια.