Τα παιδιά που μπήκαν με χαμηλή βάση σε ΑΕΙ και στη συνέχεια διέπρεψαν - Ήταν σίγουρα...ντροπή;

Wokandapix / pixabay

Σε μια προηγούμενη ζωή υπήρξα διδακτικό προσωπικό σε τμήμα ΑΕΙ στην Ελλάδα και αργότερα στην Αυστραλία. Στην Ελλάδα ήμουν διδασκουσα με συμβάσεις στο βαθμό του λεκτορα, βαθμίδα που πλέον έχει καταργηθεί. Ήμουν σε ένα από αυτά τα πανεπιστήμια της επαρχίας που αρκετοί φοιτητές (όχι όλοι) έμπαιναν,- τότε, γιατί τωρα το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο εχει αλλάξει πάρα πολύ- με πολύ χαμηλή βαθμολογία. 

Φραγκίσκα Μεγαλούδη

Κάποιοι μάλιστα μας ειρωνεύονταν και έλεγαν ότι έχετε τους φοιτητές του 9 και του 10. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε χαμηλή βάση. Όμως είναι οι λεπτομέρειες που έχουν σημασία. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός των φοιτητών μου (τότε ακόμα ήμασταν κ σχετικά μικρό τμήμα) ήταν παιδιά από επαρχια, παιδιά αγροτών και κτηνοτρόφων (όχι εκείνων που είχαν κάνει περιουσίες με επιδοτήσεις), παιδιά από πολύτεκνες οικογένειες, από μικρά χωριά όπου δεν υπήρχαν φροντιστήρια και βιβλιοθήκες, από οικογένειες χαμηλού εισοδήματος. 

Στην πόλη που ήταν το πανεπιστήμιο τα περισσότερα δούλευαν για να ανταπεξέλθουν στα έξοδα, έμεναν στα ξενοδοχεία που νοίκιαζε ο δήμος ως φοιτητικές εστίες και δυσκολεύονταν αρκετά με τα έξοδα. Τα περισσότερα παιδιά λοιπόν δεν είχαν πρόσβαση σε φροντιστήρια λόγω οικονομικών δυσκολιών, πολλά δούλευαν σε χωράφια από μικρά και γενικά οι προοπτικές ήταν περιορισμένες. 

Μου είχε κάνει και μένα εντύπωση γιατί αυτό που περιγράφω δεν ήταν στο μακρινό 1960 αλλά 15 χρόνια πριν. Τα παιδιά αυτά λοιπόν μπήκαν στο πανεπιστήμιο μας, με τη χαμηλή βάση. Είναι τα παιδιά που η υπουργός θεωρεί ότι ρίχνουν το επίπεδο των πανεπιστημίων, η "ντροπή του φοιτητή του 10" που δεν έχει θέση σε ακαδημαϊκή μόρφωση (αλλά βέβαια αν έχει χρήματα να τα σκάσει στο ιδιωτικό κολέγιο έχει κάθε δικαίωμα στη μόρφωση). Δεν θα σας πω ότι όλα τα παιδιά έκαναν ακαδημαϊκή καριέρα. 

Όμως κάποια, που τα γνώριζα προσωπικά, και ναι είχαν μπει με χαμηλή βάση, τελείωσαν το τμήμα, έκαναν μεταπτυχιακό εκεί, κάποια πήραν και υποτροφία και ακόμα και σήμερα που έχω επαφή με μερικούς, χαίρομαι όταν βλέπω πως ξεκίνησαν κ που έφτασαν. Εάν δεν υπήρχε αυτή η χαμηλή βάση, δεν θα ειχαν ποτέ την ευκαιρία. Είναι πολύ εύκολο να αναθεματίζουμε και να λέμε από τη σιγουριά μας ότι στα πανεπιστήμια δεν πρέπει να μπαίνουν όλοι. Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε και να αγνοούμε επιδεικτικά την ταξική μορφή της εκπαίδευσης. 

Η εποχή που ο "λουστράκος" της δεκαετίας του 60 έγινε καθηγητής ιατρικής, με σκληρή δουλειά και μόνο, δεν υπάρχει πια, και αμφιβάλλω αν ποτέ υπήρξε. Η ακαδημαϊκή κοινότητα πρέπει να είναι προσβάσιμη και ας γίνει μετά η επιλογή από το ίδιο το τμήμα. Εάν ένας φοιτητής μπαίνει για "πλάκα" το ίδιο το σύστημα θα τον αποβάλλει. Ας χρηματοδοτήσουμε τα πανεπιστήμια, την έρευνα, ας δώσουμε πρόσβαση και ευκαιρίες. 

Ας δώσουμε στα παιδιά και άλλες βιώσιμες επιλογές πλην των πανεπιστημιων (δωρεάν τεχνικές σχολές υψηλού επιπέδου) και ας επιτρέψουμε στα παιδιά που δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες να έχουν πρόσβαση. Και ναι δεν λέω να πάρουν όλοι πτυχία χωρίς αντίκρυσμα. Λέω να δοθεί η δυνατότητα και μετά τα ίδια τα πανεπιστήμια μπορούν να καθορίζουν τη συνέχεια.

Αυτή τη στιγμή η συζήτηση είναι για τους αιώνιους φοιτητές και για τους φοιτητές του 10 που στην ουσία είναι μια έμμεση μομφή κατά του δημοσίου πανεπιστημίου που "μαζεύει" τον καθένα.
Εχω πλέον φύγει από τον ακαδημαϊκό χώρο, και έχω χάσει κάποιες εξελίξεις. Σίγουρα θα υπάρχουν πολλά επιχειρήματα και αντιρρήσεις σε ότι γράφω. Όμως πάντα θα επιλέγω να κοιτάω πίσω από την γενική εικόνα, τις μικρές αυτές ιστορίες που τελικά δείχνουν και τον δρόμο...