Την αισθάνεσθε τη...Δημοκρατία;

RondellMelling / pixabay

Στον τόπο τούτο η δημοκρατία αποθνήσκει, ενώ εμείς στρουθοκαμηλίζουμε και περιχαρακωνόμαστε στο μικρόκοσμό μας. Και αποθνήσκει η δημοκρατία, γιατί στο μεταξύ αυθεντίας και ελευθερίας κλίμα επωάζεται, εκκολάπτεται και εξαπλώνεται επιδημικώς ο "ιός" της πολιτικής, η υποκρισία. Πολιτική υποκρισία και απάτη συνιστούν τη μεγάλη ασθένεια της δημοκρατίας.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η δημοκρατία στην Ελλάδα αποθνήσκει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με την επιβολή των μνημονίων και μαζί με την εξαθλίωση των πολιτών, την απώλεια της εθνικης κυριαρχίας και της εθνικής αξιοπρέπειας, και με την παραβίαση του Συντάγματος.

Η δημοκρατία αποθνήσκει και τούτες τις μέρες του κορονοϊού. Και παρατηρείται ταυτόχρονα αποψίλωση κάθε λογικής με την επικράτηση του διάσπαρτου φόβου και τη διάλυση των δομών της κοινωνίας.

Ζούμε την αισθητική του ρεαλιστικού μηδενισμού με πολλά στοιχεία γκροτέσκο και μια κοινωνία με απουσία αντανακλαστικών και ιδανικών. Και ατενίζουμε την ελληνική σημαία μπλεγμένη σε πεθαμένες ιδέες και πατριδοκάπηλη ρητορεία.

Για τους μεγάλους Έλληνες διανοητές, η σημερινή εικόνα της Ελλάδας, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις, θα έπαιρναν θέσεις στην όπερα του σύμπαντος για να υμνολογήσουν το θάνατο του κύκνου. Μια όπερα με το δραματικό στοιχείο των ισοπεδωμένων θεσμών, με υποτείνουσα τον κοινωνικό θάνατο, με το σαρκασμό του εωσφόρου με τη μορφή του πολιτικού "σωτήρα", τη σαδιστική ειρωνεία του νεωκόρου και τη σάπια καρδιά των ιερουργών της πολιτικής ντεκαντέτσιας.

Κι αυτή η λειτουργία τελετουργείται μέσα στο απόλυτο μηδέν, που παριστάνει το απόλυτο είναι. Υπάρχει παρά ταύτα ένα ερώτημα: Υπάρχει τραγικό στοιχείο στο μηδέν; Υπάρχει, Είναι αποτραγικοποίηση του τραγικού...