Από: pagenews.gr - Λάμπρος Καλαρρύτης
Σε αυτό το πλαίσιο επιχειρείται από ορισμένους μία ύπουλη μετάθεση του βάρους των αποφάσεων στην ελληνοκυπριακή πλευρά στη βάση του γνωστού, θλιβερού δόγματος «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται».
Ευθύνη για αυτό έχει και σημαντικό μέρος της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας και του πολιτικού συστήματος συνολικά, που εμφανίζεται να φλερτάρει ακόμα και τις πλέον ακραίες εκδοχές των ούτως ή άλλως απορριπτέων τουρκικών προτάσεων. Δίνουν έτσι λαβή στους εγχώριους θιασώτες του «λύση να ΄ναι και ό,τι να ‘ναι για να τελειώνουμε» να προπαγανδίζουν εθνικά επιζήμιες προεκτάσεις.
Σε μία ιστορική συγκυρία όπου οι μετατοπίσεις στις τεκτονικές πλάκες του διεθνούς συστήματος και η αναδιάταξη των συσχετισμών ευνοούν τον ελληνικό παράγοντα συνολικά και δείχνουν γεωπολιτική αναβάθμιση Ελλάδας και Κύπρου, κάποιοι αναμασούν τις γνωστές ξοφλημένες συνταγές που οδήγησαν όχι απλά σε τέλμα και παγίωση των τετελεσμένων της εισβολής, αλλά σε επιδείνωση της κατάστασης. Το αποτέλεσμα είναι να επιχειρείται εισαγωγή των όλο και πιο επιθετικών προσεγγίσεων της Τουρκίας που έχουν ως στόχο την καθ’ ολοκληρίαν μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε όμηρο της Άγκυρας μέσω ελέγχου και του ελεύθερου τμήματος. Φθάσαμε στην κατάντια, διότι περί κατάντιας πρόκειται, ο ΓΓ του ΟΗΕ να εμφανίζεται διατεθειμένος να συζητήσει «λύση» δύο κρατών που προωθεί η Τουρκία, ακυρώνοντας τα ψηφίσματα του ίδιου Οργανισμού του οποίου προΐσταται.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Λευκωσία ορθώς «μάζεψε» τα πράγματα τα οποία είχαν ξεχειλώσει και ξεκαθάρισε ότι πλαίσιο συζήτησης αποτελούν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο εφόσον η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της ΕΕ.
Μπορεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ να μην έχει καταστεί δυνατόν να εφαρμοστούν διότι δεν βολεύουν την Τουρκία, αλλά πρέπει τυπικά να συνεχίσουμε να τα επικαλούμαστε ως απαρέγκλιτη αναφορά στη διεθνή νομιμότητα, ακόμα και να δεν συνιστούν την καλύτερη λύση. Εξάλλου η Άγκυρα δεν πρόκειται να τα αποδεχθεί.
Είναι εξίσου σημαντικό να υπενθυμίζεται ότι το ευρωπαϊκό κεκτημένο πρέπει επίσης να αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ παράμετρο της όποιας λύσης. Διότι σε ευρωπαϊκή επικράτεια δεν νοούνται ούτε στρατεύματα κατοχής ούτε πολιτειακά εκτρώματα τύπου σχεδίου Ανάν όπου κυρίαρχα, διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη μετατρέπονται σε προτεκτοράτα με πολλαπλούς επικυρίαρχους, στα οποία λειτουργεί κολοβή δημοκρατία και που μετατρέπονται σε μοχλούς ομηρίας ολόκληρης της ΕΕ. Εκτός και αν κάποιος νομίζει ότι η Άγκυρα δεν θα χρησιμοποιεί του τουρκικό ομόσπονδο ή συνομόσπονδο κρατίδιο για να μπλοκάρει κατά το δοκούν αποφάσεις της ΕΕ που δεν την εξυπηρετούν.
Για να είμαστε σοβαροί, αν θέλουμε να επιβιώσει ο ελληνισμός με τις δύο κρατικές του υποστάσεις, Ελλάδα και Κύπρο, και να διαδραματίσει γεωπολιτικό ρόλο σε μία ιστορική περίοδο που ανοίγεται γεωπολιτικό παράθυρο ευκαιρίας, η κατεύθυνση είναι μία . Αξιοποίηση των νέων συσχετισμών με ενίσχυση των διακρατικών συνεργασιών και συμμαχιών σε έναν τεράστιο γεωπολιτικό διάδρομο που μορφοποιείται από τη Δυτική Μεσόγειο μέχρι τον Κόλπο και τον Ινδικό, όπως σωστά γίνεται μέχρι τώρα, και ενίσχυση Ελλάδας και Κύπρου σε αμυντικό επίπεδο ώστε να πέραν της γεωγραφίας να είναι πρωταγωνιστές και πολύτιμοι σύμμαχοι και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Η Ελλάδα επανεξοπλίζεται. Είναι καιρός καιη Κύπρος να αποκτήσει Πολεμική Αεροπορία και Πολεμικό Ναυτικό, ώστε να ενοποιηθεί de facto έτι περαιτέρω ο ενιαίος αμυντικός χώρος και να αναβαθμιστεί από άποψη στρατιωτικών δυνατοτήτων. Εντωμεταξύ μπορούμε να κάνουμε ότι συζητάμε. Τα υπόλοιπα θα τα λύσει η Ιστορία.