Ζούγκλα η Ελλάς!

Victoria_Borodinova / pixabay

Ο σκεπτόμενος Έλληνας βιώνει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα όχι μόνο υπό μορφή θεάματος, αλλά σ' ένα σκηνικό "ζούγκλας", όπου επικρατούν άγρια ένστικτα, φόβος, αγωνία και μια διάθεση ανθρωποφαγική. Παρακολουθεί πολιτικούς να βάζουνε την καρδιά τους στα...σκέλια και να αλυχτάνε. Και κοινωνικές ομάδες, που δεν κάνουν επένδυση στα όνειρα, γιατί σ' αυτά τα ανθρώπινα φάσματα μιλάνε με τις σκιές τους.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Ο σκεπτόμενος Έλληνας ακούει και βλέπει. Ρωτά και διερωτάται: Που πάει αυτός ο τόπος; Ένα καίριο και βασανιστικό ερώτημα. Και κανείς δεν του λέει "καθαρά και ξάστερα" ότι πάει από το κακό στο χειρότερο.
Όλα συνωστίζονται στις παρυφές του παρανοικού, του υπερβολικού, του ανείπωτου, οπότε είναι μονόδρομος η αναρρίχηση στο ακαταλόγιστο. Κι όταν όλα σχεδόν περνάνε στη μεθοδευμένη "δημοκρατικά" εξουθένωση, στην υποδειγματική υποκρισία, με απροκάλυπτο μάλιστα κυβερνητικό αυταρχισμό και αυθαιρεσία με αρκετά στοιχεία γκροτέσκο, τότε ακόμη και η επίρριψη ευθυνών καταντάει παρανοική πολυτέλεια!

Βιάζεται βάναυσα η νοημοσύνη του λαού, ενισχύονται τα άγρια ένστικτά του και οι όποιες ανθρωποφαγικές τάσεις από διάφορους δημοσιογράφους και δημοσιογραφίσκους, εναγκαλισμένους με τα ευκαιριακά συμφέροντα της εργοδοσίας. Από τους πολιτικούς, οι οποίοι με παχυδερμία ελέφαντα, ανάγοντας εαυτούς σε θεματοφύλακες αξιών και "σωτήρες" δήθεν της υγείας μας, όχι απλώς εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά και επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας και πολιτικής απάτης.

Πρόκειται για ένα ήθος, το οποίο απολαμβάνει συνηγορίας από τους πολιτικούς ποδηγέτες αυτού του τόπου, με αντίδωρο τη δοκιμασμένη συνταγή της σιωπής έναντι διαφόρων τετελεσμένων.

Η γνωστική θέση "άνθρωπος είναι το παν", δεν είναι και θέση των περισσοτέρων πολιτικών στην Ελλάδα. Όμως, αν γινόταν και δική τους θέση, αν δεν διευκόλυναν την νοοτροπία της "ζούγκλας", θα σήμαινε και κατάργηση του κατεστημένου παιχνιδιού με μια εν δυνάμει άρνηση του συστήματος.

Ο σημερινός Έλληνας δεν μπορεί να βρει σωτηρία στο πολιτικό ψέμα. Πρέπει να αντιληφθεί την έσχατη βεβαιότητα του τίποτα.