Από: sportime.gr - Ελευθέριος Ανδρώνης
Το μακρόχρονο σίριαλ της απειλής του κορονοϊού, άρχισε να «φρεσκάρεται» με τις (σαφώς υπαρκτές μεν, απολύτως αναμενόμενες δε) νέες μεταλλάξεις. Η Αφρικανική μετάλλαξη ακολούθησε την Βρετανική και εσχάτως εμφανίστηκε και η Βραζιλιάνικη.
Και παράλληλα με την εμφάνιση μεταλλάξεων, παρακολουθούμε να εξελίσσεται ένα κομφούζιο επιστημονικών τοποθετήσεων, γεμάτο από άγνοια, αντιφάσεις και ξύλινο λόγο κατευθυνόμενου πανικού. Διαφορετικές τοποθετήσεις στο κατά πόσο προστατεύουν τα ήδη υπάρχοντα εμβόλια απέναντι στα μεταλλαγμένα στελέχη του ιού και για πόσο διάστημα. Διαφορετικές προσεγγίσεις στο αν πρέπει να παρέχονται κάποια εμβόλια συγκεκριμένων εταιρειών στους άνω των 65. Άλλες εκτιμήσεις που λένε πως θα χρειαστούν νέα εμβόλια για την Βραζιλιάνικη μετάλλαξη. Άλλες γνώμες πως η Αφρικανική μετάλλαξη είναι πιο φονική και άλλες πως δεν είναι πιο φονική άλλα μόνο πιο μεταδοτική.
Και πάνω από όλα αυτά, εξελίσσεται ένας βρώμικος πόλεμος συμφερόντων μεταξύ φαρμακοβιομηχανιών που μάχονται για να επικρατήσουν στη παγκόσμια πανδημική αγορά. Και ασφαλώς αυτό επεκτείνεται μεταξύ των ισχυρών κρατών που βρίσκονται πίσω από τα κυρίαρχα φαρμακευτικά brands και προσπαθούν να τορπιλίσουν οι μεν τις προσπάθειες για κυριαρχία των δε.
Εδώ όμως, στην πολύπαθη Ελλάδα, ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει να κρατά τη χώρα στην ουρά αυτών των καθοριστικών παγκόσμιων εξελίξεων, να ακολουθεί πειθήνια πολιτική που κινείται στον τελευταίο τροχό της αμάξης, να συνεχίζει να στηρίζει σθεναρά το δόγμα του «αγίου εμβολίου», μετατοπίζοντας όλο το βάρος στον εμβολιασμό του πληθυσμού και σε αυτό το έκτρωμα κοινωνικού ρατσισμού που ονομάζεται πιστοποιητικό εμβολιασμού.
Συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να μην υπολογίζει πως το να βρεθεί θεραπεία κατά του ιού είναι εξίσου σημαντικό αν όχι και σημαντικότερο από τα εμβόλια. Θεσμικά αλλά και επικοινωνιακά περιστρέφεται μονότονα γύρω από το «ιερό γκράαλ» των φαρμακευτικών, και έτσι συμπαρασύρει τη χώρα στον κυκεώνα που έχει δημιουργηθεί από την βιασύνη των (χειραγωγούμενων από τις κυβερνήσεις) επιστημόνων και τη φρενίτιδα των αγορών.
Δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει ανάλογη βιασύνη στο να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα από πολλά υποσχόμενες θεραπείες που μελετώνται στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, όπως η κολχικίνη άλλα και η πλιτιδεψίνη. Επικαλούνται απουσία επαρκών στοιχείων για τα φάρμακα ή αδυναμία μαζικής παραγωγής τους, όταν το μόνο πράγμα που αντιμετωπίζουμε το τελευταίο διάστημα σχετικά με τα εμβόλια, είναι ακριβώς τα ίδια: ασάφειες λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων και αδυναμία έγκαιρης παραγωγής τους.
Και έτσι, η μόνη απάντηση της κυβέρνησης απέναντι στη σταθερή ερημοποίηση της χώρας εδώ και έναν χρόνο, είναι η υπόσχεση ενός σωτήριου εμβολίου που δείχνει να μη προλαβαίνει τις μεταλλάξεις, τα lockdowns «ακορντεόν» (παλιά πατροπαράδοτη συνταγή μεσαίωνα) και ασφαλώς… η καταστολή στο όνομα της ασφάλειας της δημόσιας υγείας. Και βέβαια η τελική πινελιά ημι-ύπνωσης του λαού δίνεται μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, σε «χορταστικά» ριάλιτι ξεκατινιάσματος ή και τηλε-γλέντια που χαρίζουν στους ασυλοποιημένους πολίτες μερικές απατηλές δόσεις «κανονικότητας».
Ταυτόχρονα, με το κοκκίνισμα της Αττικής και εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα από τα αυστηρότερα lockdown του κόσμου, το λιανεμπόριο ξεκίνησε και πάλι να φυτοζωεί, η εστίαση πνέει τα λοίσθια και ο κ. Γεωργιάδης αναλαμβάνει «να κρατήσει τα κλειδιά» των… αχάριστων εστιατόρων, ίσως γιατί πολλοί από αυτούς δεν θα τα ξαναχρειαστούν ποτέ.
Βρισκόμαστε στην ουρά ενός παγκόσμιου σκηνικού όπου μια πανδημία επεκτείνει ολοένα και περισσότερο το τρομακτικό χάσμα μεταξύ κοινωνικών στρωμάτων, εντείνει τις ανισότητες, καθιστά τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, πυροδοτεί γι’ αυτούς τους λόγους μαζικές αντιδράσεις από λαούς που δείχνουν πως δεν ανέχονται την εργαλειοποίηση ενός ιού, για την ευημερία μερικών ολιγαρχών. Αναβρασμός επικρατεί παντού. Στην Ολλανδία, στη Δανία, στη Γερμανία ξεσπούν εκτεταμένες διαμαρτυρίες απέναντι στην υγειονομική παραφροσύνη που απειλεί να καταποντίσει λαούς.
Στην Ελλάδα βρισκόμαστε ακόμα στη παραζάλη της τρομολαγνείας, στην «αγιοποίηση» της καραντίνας και τη προσμονή των εμβολίων σαν μάννα εξ ουρανού. Κανένα σοβαρό σχέδιο, καμία θετική πρωτοβουλία, κανένας εξορθολογισμός της κατάστασης.
Ο ιός μπορεί να μεταλλάσσεται, άλλα μάλλον έχει και
την ιδιότητα να μεταλλάσσει κοινωνίες και ολόκληρα κράτη, σε φυλακές
μεταμφιεσμένου ολοκληρωτισμού.