 |
| stux / pixabay |
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Θα έπρεπε να κλείσουμε ένα ραντεβού και να πάμε στο προξενείο του Βερολίνου 500 χιλιόμετρα μακριά και οι 2 για να κάνουμε εξουσιοδότηση σε 2 ανθρώπους πίσω στην Ελλάδα που θα μάζευαν τα δήθεν ψηφιακά έγγραφα που χρειάζονταν.
Στη συνέχεια θα έπρεπε να κλείσουμε εκ νέου ραντεβού για να κάνουμε τον πολιτικό μας γάμο στο προξενείο. Η ίδια διαδικασία θα έπρεπε να γίνει ακόμα και αν θέλαμε ο γάμος να γίνει στο γερμανικό δημαρχείο, απλά σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να είναι μεταφρασμένα τα έγγραφα στη γερμανική γλώσσα.
Για να κάνουμε το γάμο στην Ελλάδα πάλι ήταν κομματάκι δύσκολο μια και ήμασταν μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας και θα έπρεπε έτσι και αλλιώς τα χαρτιά να συγκεντρωθούν στο ελληνικό προξενείο του Βερολίνου.
¨Ετσι περνούσαν τα χρόνια χωρίς να μπορούμε να προχωρήσουμε τις ζωές μας. Κάποια στιγμή με τον κορονοϊό τα πράγματα άλλαξαν και μπόρεσα μετά από πολλά τηλεφωνήματα στο αρμόδιο υπουργείο να πάρουμε την άδεια λόγω κορονοϊού να κάνουμε το γάμο μας στην Ελλάδα.
Πράγματι καταφέραμε την τελευταία στιγμή και σε πείσμα ενος γραφειοκράτη υπαλλήλου επαρχιακού δήμου να μαζέψουμε τα απαιτούμενα έγγραφα και να κάνουμε πολιτικό γάμο στο δήμο Πειραιά. Εδώ να τονίσω ότι οι άνθρωποι στο συγκεκριμένο δήμο ήταν άψογοι και ήταν οι ίδιοι που έδωσαν στο τέλος και την οριστική λύση στο πρόβλημά μας.
Κάναμε λοιπόν το γάμο μας πήραμε το πιστοποιητικό, το μεταφράσαμε στα γερμανικά με επίσημη μετάφραση και το δώσαμε στην υπάλληλο του ληξιαρχείου του χωριού στο οποίο ανήκουμε. ¨Ενα αντίγραφο το στείλαμε και στη γερμανική εφορία.
Τότε συνέβη το εξής τραγελαφικό. Η γερμανική εφορία το αποδέχθηκε ως γνήσιο εφαρμόζοντας τη σχετική ευρωπαϊκή οδηγία 1191 του 2016 για την απλοποίηση των εγγράφων σχετικά με τη ζωή των ευρωπαίων.Η υπάλληλος όμως του χωριού στα όρια του γερμανικού νόμου μας ζήτησε σφραγίδα της Χάγης για μετάφραση γιατί όπως μας είπε δεν ήταν διεθνές πιστοποιητικό.
Ξανά πάλι η ίδια ιστορία να στέλνουμε πίσω το πιστοποιητικό γάμου για να πάρουμε τη σφραγίδα της Χάγης. Ενδιάμεσα επικοινωνήσαμε πολλές φορές και τηλεφωνικά αλλά και εγγράφως τόσο με την ελληνική πρεσβεία (που δήλωσε αναρμόδια) όσο και με το ελληνικό προξενείο που δεν μας βοήθησε φυσικά καθόλου.
Παίρνουμε τη σφραγίδα της Χάγης και τις μεταφράσεις όλα όπως θα έπρεπε να είναι και προτού μας στείλουν τα πρωτότυπα από το μεταφραστικό κέντρο στελνουμε ξανά στην υπάλληλο του γερμανικου χωριού το αντίγραφο ρωτώντας την αν χρειάζεται κάτι άλλο ή είμαστε εντάξει.
Η απάντησή της ήταν ότι θα έπρεπε από τη στιγμή που δεν ήταν διεθνές πιστοποιητικό γάμου ήθελε επίσης πιστοποιητικά γέννησης και των 2 μεταφρασμένα και επικυρωμένα με σφραγίδα της Χάγης και πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης πριν το γάμο (!!!) πάλι μεταφρασμένα και επικυρωμένα με σφραγίδα της Χάγης.
¨Ηταν ανένδοτη σε αυτά , υπάρχει φυσικά όλη η αλληλογραφία κοινοποιούμενη τόσο στην πρεσβεία όσο και στο προξενείο που φυσικά απέφυγαν να παρέμβουν όταν μια γερμανίδα υπάλληλος σε ένα χωριό εξευτέλιζε εμάς, αυτούς και όλο το ελληνικό κράτος.
Ντρεπόμαστε για αυτό το ελληνικό κράτος που αντί να σταθεί αρωγός όπως θα έκανε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, ακόμα και κάποια υποσαχάρια χώρα της Αφρικής στους πολίτες του , τους εγκατέλειψε στη μοιρα τους. Η τελευταία μας ελπίδα ήταν οι οργανισμοί ενάντια στις διακρίσεις και εκεί θα καταφεύγαμε ως τελευταία λύση.
Λίγο πριν ξεκινήσω τη διαδικασία να δώσω ο ίδιος δημοσιότητα στη Γερμανία του γεγονότος της διάκρισης στη μεταχείρισή μας, έκανα μια τελευταία προσπάθεια με το Δήμο του Πειραιά όπου επικοινώνησα με τον προϊστάμενο του ληξιαρχείου για να τον ρωτήσω μήπως υπάρχει κάποιο διεθνές πιστοποιητικό γάμου.
Ο άνθρωπος προς τιμήν του ήταν πολύ εξυπηρετικός και αφού σκέφτηκε μας είπε αν θα μπορούσε ένα έγγραφο του e-justice να μας βοηθήσει. Τον ευχαρίστησα και του ζήτησα να μας το στείλει.
Πράγματι αν και το έγγραφο ΔΕΝ ήταν διεθνές πιστοποιητικό γάμου και φοβόμουν ότι θα το απέρριπτε και αυτό η υπάλληλος του γερμανικού ληξιαρχείου, το στείλαμε με email περιμένοντας την απάντησή της που πρός μεγάλη μας έκπληξη ήταν θετική και το πρόβλημα λύθηκε.
Δεν ξέρω φυσικά αν έπαιξε κάποιο ρόλο και η ενημέρωση της αρχής ενάντια στις διακρίσεις και ήταν μια ηρωική υποχώρηση με εύσχημο τρόπο της υπαλλήλου, αλλά το πρόβλημα λύθηκε.
Χωρίς φυσικά τη βοήθεια του ελληνικού προξενείου ή ελληνικού υπουργείου που ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτα σε όλη τη διαδικασία.
Εδώ να πώ ότι το περίφημο ψηφιακό πόρταλ gov.gr στην πράξη θυμίζει ένα πόρταλ δεκαετίας του 90 όπου έχουν μαζέψει συνδέσμους που προϋπήρχαν σκόρπιοι και το ονόμασαν ψηφιοποίηση.
Αρκεί κάποιος να κλικάρει εδώ και εκει σε διάφορους συνδέσμους για να δει ότι τον πηγαίνουν σε διαφορετικά sites που υπήρχαν ήδη από την εποχή των Συριζαίων και των προηγούμενων από αυτών.
Ένα απλό πράγμα , να υπάρχουν διεθνή πιστοποιητικά με ψηφιακές υπογραφές που θα μπορούσε να μπει μετά σε ένα πολύγλωσσο portal και να τις
επιβεβαιώσει ο ευρωπαίος υπάλληλος ούτε λόγος. Ψιλά γράμματα.