Από: capital.gr
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος σημειώνει: "Το αναφερόμενο πρώτο άρθρο του σχεδίου απαιτεί τη δημιουργία μιας νέας κυπριακής ομοσπονδίας από δύο κυρίαρχα κοινοτικά κράτη. Όπως και η προηγούμενη ορολογία της "παρθενογένεσης", την οποία επινόησαν οι Βρετανοί κατά τη διάρκεια του Σχεδίου Ανάν, είναι μια μάλλον δημιουργική ορολογία, αποφεύγοντας τη ζήτηση των "κυρίαρχων κρατών" των Τουρκοκυπρίων, όπως ο όρος "κυρίαρχος" που χρησιμοποιείται στο σχέδιο Ανάν του 2004. Είναι η πρώτη φορά που συνάντησα την ορολογία των "κοινοτικών κυρίαρχων κρατών". Μπορεί να υπάρχει "κοινοτικό κράτος"; Θα έλεγα ότι αυτό είναι μέρος της "εποικοδομητικής ασάφειας" που χρησιμοποιείται για να ξεπεράσει την αντίληψη των οδοφραγμάτων που όλοι γνωρίζουμε. Ωστόσο, αυτό είναι ένα σοβαρό αμφιλεγόμενο σημείο.
Όπως και το Σχέδιο Ανάν, το κείμενο αναφέρει ότι το ομοσπονδιακό κράτος θα είναι αρμόδιο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας, ασφάλειας και ιθαγένειας. Πού θα έχουν τα "κυρίαρχα κοινοτικά κράτη" κυριαρχία; Σε δημοτικές υποθέσεις και εκπαίδευση; Η μία ιθαγένεια, μια διεθνής προσωπικότητα, μια εμμονή κυριαρχίας των Ελληνοκυπρίων προφανώς υπογραμμίστηκε σε αυτήν την πρώτη έκδοση του βρετανικού σχεδίου - το οποίο είμαι βέβαιος ότι εάν πρόκειται να υποβληθεί σε επεξεργασία όπως το Σχέδιο Ανάν, θα υπάρχουν διάφορες εκδοχές σε αυτό. Ωστόσο, στο άρθρο 4, το σχέδιο αναφέρει, "κυρίαρχα κοινοτικά κράτη θα μπορούσαν να συνάπτουν ξένες σχέσεις, να γίνουν μέλη διεθνών οργανισμών και να υπογράψουν συμφωνίες, να ασχοληθούν με αθλητικούς, πολιτιστικούς και τέτοιους οργανισμούς στο εξωτερικό". Πως; Τι θα συμβεί εάν τέτοια ζητήματα έρθουν σε αντίθεση με τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί ή τις πολιτικές που έχουν εκπονήσει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση; Τέτοιες ρυθμίσεις που υπήρχαν στο σύστημα του 1960 δεν λειτούργησαν. Προβλέπονταν επίσης στο Σχέδιο Ανάν".
Ακολούθως περνάει και στα περί ισότητας και προεδρίας: "Η "ίση εκπροσώπηση" στην Προεδρία (ένας Έλληνας Τούρκος με ίσες εξουσίες) φαίνεται να είναι μια υπέροχη ιδέα, αν και δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι εφαρμόσιμη. Ο καθορισμός της δημιουργίας ενός υπουργικού συμβουλίου εννέα ατόμων, με έξι Έλληνες και τρεις Τούρκους, είναι λίγο πολύ ένα αντίγραφο του συστήματος του 1960, δυστυχώς, χωρίς δικαίωμα αρνησικυρίας για τους Τούρκους και έτσι καθιστά τη μειονότητα πάντα δευτερεύουσα στην αριθμητική πλειοψηφία . Κατά τη λήψη αποφάσεων πρέπει να απαιτείται ψήφος τουλάχιστον δύο υπουργών. Επιπλέον, πρέπει επίσης να αποσαφηνιστεί το σύστημα ψηφοφορίας και ο τρόπος με τον οποίο θα συγκροτηθεί το υπουργικό συμβούλιο.
Υπάρχει επίσης πρόβλημα στο προτεινόμενο νομοθετικό όργανο. Το σχέδιο
προβλέπει τη δημιουργία ενός σώματος 36 ατόμων - 24 Έλληνες, 12 Τούρκοι.
Μέχρι εδώ καλά. Όμως, το σύστημα του 1960 ζήτησε μια συνέλευση 50
ατόμων με 35 Έλληνες και 15 Τούρκους. Δεν λειτούργησε παρά τις
ξεχωριστές κοινοτικές ρυθμίσεις απαρτίας. Οι εξουσίες βέτο που μπορεί να
δοθούν στην πλευρά που έχει αριθμητική μειοψηφία δεν μπορούν να
βοηθήσουν. Τώρα, τουλάχιστον όπως το Σχέδιο Ανάν, πρέπει να εξεταστεί
ένα σύστημα δυο επιπέδων και στη Γερουσία, δύο ιδρυτικά "κοινοτικά
κυρίαρχα κράτη" πρέπει να έχουν 50-50 εκπροσώπηση.
Υπάρχουν πολλά ζητήματα που πρέπει να διερευνηθούν σε αυτό το σχέδιο. Ο
τερματισμός των τουρκικών εγγυήσεων, η απόσυρση στρατευμάτων και πολλές
άλλες πτυχές απαιτούν ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος συζήτησης, επομένως,
περισσότερα σχετικά με το βρετανικό σχέδιο θα είναι σε εξέλιξη. Αυτό το
άρθρο είναι μόνο μια αρχή."