Τα νυκτόβια τρωκτικά, κινούνται από δύο «δυνάμεις»:
1. την περιέργεια, που τα ωθεί να εξερευνήσουν το χώρο, για να τον εκτιμήσουν για κάθε μελλοντική χρήση (ελευθερία) και
2. Τον φόβο του ανοικτού πεδίου (αγοραφοβία) που τα ωθεί να κρυφτούν σε τρύπες.
Στο πείραμα, τοποθετείται το πειραματόζωο στο κέντρο του Σταυρού και μετράμε το συνολικό χρόνο που το ποντίκι βρίσκεται στους ανοικτούς και κλειστούς βραχίονες μέσα σε 5 λεπτά.
Ο λόγος των δύο χρόνων μας δείχνει το «φόβο» των ποντικών, που προσπαθούμε να μειώσουμε με χρήση φαρμάκων (αντικαταθλιπτικά, αντιαγχώδη κλπ κλπ).
Αναφέρω ένα τέτοιο «πείραμα», διότι σκεφτόμουν ότι η «πανδημία» είναι πολύ ανάλογη με τον «υπερυψωμένο σταυροειδή λαβύρινθο». Μας δείχνει το πόσο «υπολογίζει» ο πληθυσμός την «ελευθερία» και τον τρόπο που την χρησιμοποιούμε και τον φόβο, που μας προστατεύει από το «κακό».
Βλέπουμε εύκολα ότι, με ένα επίδομα επιβίωσης και Netflix, ο μέσος Έλληνας δεν χρειάζεται καμία ελευθερία. Και που την είχε, τα ίδια θα επιθυμούσε. Αφού παρέχονται, χωρίς τον κίνδυνο της έκθεσης στη ελευθερία του, τα απολαμβάνει.
Το πρόβλημα πλησιάζει, διότι εμείς, όλα τα ζώα, μετά το πείραμα τα ταΐζουμε. Στην κοινωνία, χωρίς παραγωγή και ανάπτυξη, τα επιδόματα σύντομα θα κοπούν. Ο λοιμός ακολουθείται από λιμό.
Το πείραμα δεν είναι πλέον πείραμα. Το «πειραματόζωο» θα βρεθεί να διαλέξει ανάμεσα σε δύο φόβους και τότε ποιος θα αντικρύσει το φοβισμένο, αλλά πεινασμένο ζώο που κρύβει ο καθένας μέσα του;
Αυτό ας το σκεφτεί ο καθένας, επιστήμονας, τεχνοκράτης, πολιτικός, αλλά κυρίως φοβισμένος. Η παροιμία, «του χέστη η μάνα ποτέ δεν έκλαψε», θα δοκιμαστεί ισχυρά και για τον ένα ή άλλον λόγο... θα απορριφθεί.