του Μιχάλη Χαιρετάκη
Είναι γνωστό ότι τα συστήματα υγείας δοκιμάζονται αρκετά με τον κορονοϊό που αποτελεί ένας πρώτης τάξεως crash test για να φανεί πόσο καλά προετοιμασμένα είναι. Δεν αρκεί να βαφτίσεις κάποιες μονάδες αυξημένης φροντίδας ως μονάδες εντατικής θεραπείας, ούτε να δημιουργήσεις σε μια νύχτα νέες χωρίς πραγματικές και ουσιαστικές προδιαγραφές.
Βλέπουμε λοιπόν για παράδειγμα ότι το Ισραήλ έχει λιγότερους νεκρούς αν και ο αριθμός των κρουσμάτων είναι 5 πλάσιος σχεδόν και αν η Ελλάδα είχε τον αριθμό κρουσμάτων του Ισραήλ τώρα θα μετρούσαμε πάνω από 25.000 νεκρούς αναλογικά.
Τι φταίει; Οι μόνοι που δε φταίνε είναι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που προσπαθούν με όσα πενιχρά μέσα διαθέτουν για το καλύτερο.
Φταίει όμως η άθλια οργάνωση του κυβερνητικού μηχανισμού που δρά τιμωρητικά και χωρίς ουσιαστική διάθεση για περιορισμό της ασθένειας.
Ο συνωστισμός στα ΜΜΜ είναι μια διαρκής πηγή νέων κρουσμάτων, η ατιμωρησία και η μη διάθεση και ικανότητα ελέγχου μερίδας πληθυσμού (ευάλωτων ομάδων) μια άλλη, ο μη συστηματικός έλεγχος των ήδη ασθενούντων στο σπίτι τους μια άλλη ακόμα.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η αλαζονική και προκλητικη συμπεριφορά των κυβερνώντων (Πάρνηθα, Ικαρία) μαζί με τα υπέρογκα πρόστιμα που μπαίνουν με τη λογική όχι ενός σοβαρου κράτους που σέβεται και προστατεύει τους πολίτες τους αλλά με τη φοροεισπρακτική λογική του καραγκιόζη.
Το κράτος δεν το νοιάζει αν εσύ φοράς 2 μήνες την ίδια μάσκα και έχει καταντήσει φορέας μικροβίων.
Το κράτος δεν το νοιάζει αν εσύ ήδη νοσείς από κορονοϊό αλλά κόβεις βόλτες στην Αθήνα μέσα στα ΜΜΕ ή ψωνίζεις στα σούπερ μάρκετ. Το κράτος το νοιάζει να σε ελέγχει σα να είναι ο δεσμοφύλακάς σου και να γυρνάς έγκαιρα στο σπίτι πριν νυχτώσει. Το κράτος το νοιάζει να μαζεύει κατά μέσο όρο 500.000 ευρώ την ημέρα από τα πρόστιμα (πηγή εθνική αρχή διαφάνειας).
Το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει το 200% και ο μόνος λόγος που ακόμα η χώρα εξακολουθεί να δανείζεται με σχετικά χαμηλά επιτόκια είναι οι πλάτες της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας.
Την ίδια ώρα οι μόνοι που συνεχίζουν να πανηγυρίζουν είναι οι σημερινές Μαρίες Αντουανέτες της πολιτικής σκηνής έχοντας στο μυαλό τους ότι έχουν ακόμα τη λευκή επιταγή από την αγανάκτηση του κόσμου στις τελευταίες εκλογές.
Δεν είναι όμως έτσι και πολύ σύντομα θα το καταλάβουν.