 |
| Victoria_Borodinova / pixabay |
1) Ένα κράτος έχει τους ίδιους περιορισμούς που έχει μια οικογένεια, που σημαίνει ότι πρώτα εισπράττει η οικογένεια και το Κράτος για να δαπανήσουν μετά. Αν δαπανήσουν πιο πολλά απ’ όσα εισπράττουν θα χρωστούν, και τότε θα πρέπει ο Λαός και οικογένεια να υποστούν σκληρή λιτότητα. Φυσικά αυτό είναι μια ανοησία. Η οικονομία ενός Κράτους δεν είναι σαν την οικονομία μιας οικογένειας. Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Το κράτος εκδίδει το νόμισμα του μια οικογένεια πρέπει να το βρει. Άρα το Κράτος δαπανά κατά το δοκούν.
2) Το έλλειμμα είναι εγκληματικό το περίσσευμα ευλογία. Και αυτό είναι μια ανοησία. Το αντίθετο ισχύει και έφθασε ο κορωνοϊός και το ‘whatever it takes’ να το αποδείξουν. Τα ελλείμματα σώζουν που σε ένα κράτος που εκδίδει το νόμισμα του είναι οι αποταμιεύσεις, το περίσσευμα του ιδιωτικού τομέα, των νοικοκυριών.
3) Το περίσσευμα συμβάλει στην Εθνική Αποταμίευση, που σημαίνει ότι οι αποταμιεύσεις δημιουργούν επενδύσεις. Παμμεγίστη ανοησία. Αν δεν γίνουν επενδύσεις, που αυξάνουν το εισόδημα, πως μπορούν να δημιουργηθούν αποταμιεύσεις; Προηγείται της αποταμίευσης η επενδυτική δαπάνη.
4) Ασχέτως του οικονομικού κύκλου, ύφεση, ανάκαμψη, ευημερία, πάντα ο προϋπολογισμός θα πρέπει να είναι ΟΧΙ ελλειμματικός. Άλλη ανοησία. Φυσικά, αναλόγως του οικονομικού κύκλου η δημοσιονομική πολιτική προσαρμόζεται.
5) Τα ελλείμματα οδηγούν σε υψηλό επιτόκια και κατά συνέπεια αποθαρρύνονται και μειώνονται οι ιδιωτικές επενδύσεις. Με άλλα λόγια το Κράτος βρίσκεται σε διαρκή ανταγωνισμό με τον ιδιωτικό τομέα για το ποιός θα προλάβει να αρπάξει τις ιδιωτικές αποταμιεύσεις. Βροντώδης ανοησία. Όταν το Κράτος δαπανά δημιουργεί αποθεματικά (χρήμα) και κατά συνέπεια μειώνονται τα επιτόκια.
6) Τα σημερινά ελλείμματα σηματοδοτούν υψηλότερους φόρους στο μέλλον. Φυσικά δεν σηματοδοτούν κανένα μελλοντικό φόρο. Δεν έχει κανένα λόγο να φορολογήσει στο μέλλον το Κράτος για να τιμήσει τα ομόλογα του που εκδίδει το νόμισμά του.
7) Η Χώρα που δεν έχει δημοσιονομική πειθαρχία πτωχεύει. Αντιθέτως, μια χώρα που εκδίδει το νόμισμα της ποτέ δεν πτωχεύει και της οποίας το νόμισμα ελεύθερα διακυμαίνεται στις αγορές. Άλλη μια ανοησία.
8) Οι Δημόσιες Δαπάνες είναι πάντοτε πληθωριστικές. Αυτός ο ισχυρισμός μας έρχεται από τον 17ο αιώνα. Βρωμάει τραπεζική μούχλα. Μας λέει ότι ο πληθωρισμός είναι νομισματικό φαινόμενο. Βλακώδης ισχυρισμός. Ο πληθωρισμός είναι δημιούργημα της παραγωγής. Με άλλα λόγια λόγω του πληθωρισμού έχουμε αύξηση της ποσότητας του χρήματος και όχι το αντίθετο.
9) Οι Δημοσιές Δαπάνες οδηγούν σε μεγάλο Κράτος, κάτι που υπονομεύει τις ελευθερίες των Πολιτών. Φυσικά αυτό δεν είναι σωστό και συνιστά απάτη ως ισχυρισμός. Οι μεγάλες δημόσιες δαπάνες δεν έχουν σχέση με μικρό ή μεγάλο κράτος. Αυτή είναι πολιτική απόφαση του Λάου στο τι θέλει.
10) Η μεγαλύτερη και η τελευταία απάτη που συνιστά κατά συνέπεια βαρεία ηλιθιότητα είναι ότι το χρήμα είναι ουδέτερο ως προς την παραγωγή, με άλλα λόγια δεν επηρεάζει την παραγωγή και την απασχόληση αλλά μόνο τις τιμές. Τίποτα άλλο. Αυτό έχει περάσει και στους πολίτες ως αυταπόδεικτος ισχυρισμός. Θα το έχετε ακούσει βέβαια από πολλούς, ‘μορφωμένους’ πολιτικούς, κατεστημένους δημοσιογράφους και ‘καθώς πρέπει πολίτες’ να λένε ‘το χρήμα δεν έχει καμία σημασία, τι ευρώ, τι δολάριο, τι δραχμή το ίδιο είναι’. Φυσικά αυτός ο κουτοπόνηρος ισχυρισμός δεν είναι αληθής.. Ας το πούμε άπλα. Έχουμε 1,5 έκτα ανέργους, οι μισθοί έχουν κατρακυλήσει και εν τούτοις η χώρα είναι σε βαθιά ύφεση. Τι λείπει. Προφανώς το χρήμα για να δαπανηθεί και δεν είναι σωστός ο ισχυρισμός ότι πρέπει να πέσουν και άλλο οι μισθοί για να έχουμε ανάπτυξη. Αυτός ο ισχυρισμός οδηγεί σε περαιτέρω βαθιά ύφεση.
Σπύρος Στάλιας, οικονομολόγος