Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς ε.τ.
Παρατηρεί όμως κανείς ότι η ίδια η Κυβέρνηση, πού είναι επιφορτισμένη με την ευθύνη του εορτασμού, έσπευσε να αναθέσει αυτό τό έργο σε μια Επιτροπή Προσωπικοτήτων, επικεφαλής της οποίας έθεσε την πρώην Πρόεδρο της Επιτροπής για την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα Γιάννα Αγγελόπουλου. Η ίδια η Πρόεδρος δεν έχει οποιαδήποτε ιδιαίτερη γνώση και κατάρτιση για την Ελληνική Επανάσταση, ούτε είναι η καταλληλότερη για να εκφράσει συμβολικά μια ορισμένη ιδέα της Επαναστάσεως. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι επελέγη για τις οργανωτικές της ικανότητες και για την άνεση, με την οποίαν κινείται στον διεθνή χώρο και μπορεί να προβάλλει διεθνώς πράγματα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, την εικόνα της Ελλάδος.
Ποια είναι όμως η εικόνα της Ελλάδος, πού θέλει η πού της έχει ανατεθεί να προβάλει; Πριν μερικές μέρες, η Γιάννα Αγγελόπουλου κατέπληξε το Πανελλήνιο με μια "καινοτόμο" ιδέα για τον εορτασμό των 200 χρόνων από το 1821. Ανεκοίνωσε ότι είχε συνάντηση με τον Πρέσβυ της Μπαγκλαντές στην Αθήνα και ότι συζήτησε μαζί του τον συνεορτασμό της Ελληνικής επετείου με την επέτειο των 50 χρόνων από την ανεξαρτησία της Μπαγκλαντές. Είναι βέβαιο ότι θα έψαξε να βρει βολικές ημερομηνίες και για το Πακιστάν, ενδεχομένως και το Αφχανιστάν, αλλά τελικά της βγήκε μόνο η Μπαγκλαντές. Θα έλεγε επίσης κανείς ότι η Γιάννα Αγγελόπουλου ελαύνεται από έφεση πολιτιστικής διπλωματίας, πού αναγνωρίσθηκε εσχάτως και στην Ελλάδα ως σημαντική παράμετρος της εξωτερικής πολιτικής.
Το πιθανότερο όμως είναι άλλο, το οποίο αποτελεί ανομολόγητο μέρος της εικόνας της "νέας" Ελλάδος, πού της έχει ανατεθεί να προβάλει: την εικόνα της νέας "πολυπολιτισμικής" Ελλάδος. Πρέπει να συνεορτάσουμε με τούς "νέους" Έλληνες, στους οποίους απονέμεται σωρηδόν η Ελληνική υπηκοότητα, την εθνική επέτειο, γιατί αυτό θα οδηγήσει, υποτίθεται, στη συγχώνευση τους στην Ελληνική κοινωνία. Το πόσο οι φανατικοί Μουσουλμάνοι των χώρων αυτών θα συγχωνευθούν η θέλουν να συνεορτάσουν την επέτειο της Ελληνικής Επαναστάσεως, πού στρεφόταν εναντίον των Μουσουλμάνων Οθωμανών, είναι άλλο ζήτημα.
Η κατεύθυνση αυτή της Επιτροπής Αγγελόπουλου φαίνεται και από τη σύνθεση της, στην οποία περιλαμβάνονται απολογητές του "πολυπολιτισμού" και εθνοαποδομητές, πού συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση και τα ιδεολογήματα της. Με απλά λόγια, η Επιτροπή αυτή συστήθηκε όχι για να τιμήσει πραγματικά την Επανάσταση του 1821, ως αυτό πού πραγματικά ήταν, αλλά για να την "ερμηνεύσει" μέσα από το φίλτρο των σημερινών σκοπιμοτήτων και την προωθούμενη "πολυπολιτισμική" μετάλλαξη της Ελλάδος.
Μέσα στο γενικότερο αυτό κλίμα, πού δημιουργείται από τη διείσδυση της μεταεθνικής και εθνομηδενιστικής ιδεολογίας και στα δύο κόμματα της άλλοτε παραδοσιακής Δεξιάς και Αριστεράς,. με κοινό παρονομαστή τήν Ευρώπη και την παγκοσμιοποίηση, εκδηλώνονται και διακηρύσσονται απροκάλυπτα και άλλες "καινοτόμες" ιδέες, όπως αυτή της δημιουργίας δήθεν του Ελληνικού έθνους μετά το 1821. Η θεωρία αυτή, πού αρνείται, προφανώς, κάθε έννοια Ελληνικής ιστορικής συνέχειας, προβάλλεται και μέσα από έδρες Ελληνικών πανεπιστημίων, με μεγάλο "αρχιερέα" τον θεωρητικό του ΣΎΡΙΖΑ και Σημιτικό Πρόεδρο του Ομίλου Μελέτης Προβλημάτων της Ελληνικής Κοινωνίας Αντώνη Λιάκο.
Είναι πραγματικά θλιβερό και αποκρουστικό θεωρίες του είδους αυτού να βρίσκουν εφαλτήριο σε έδρες Ελληνικών πανεπιστημίων, υπό το πρόσχημα της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Από τη πτώση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι το 1821, μεσολάβησαν 61 μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις κατά των Οθωμανών. Τι ήταν αυτό πού τις ενέπνεε και τις καθιστούσε εφικτές; Ασφαλώς, η Οθωμανική καταπίεση. Δεν ήταν όμ ως μόνο αυτή. Ήταν επίσης αυτό πού συνέδεε τούς εξεγειρόμενους. Το κοινό εθνικό αίσθημα και η κοινή πίστη, όπως, ακριβώς, έγινε το 1821. Ο "αγράμματος" Κολοκοτρώνης, μιλώντας με ξένο Ευρωπαίο ναύαρχο για τον αγώνα των Ελλήνων, βρήκε τα λόγια να του πει ότι "ο δικός μας βασιλιάς σκοτώθηκε πολεμώντας", υπονοώντας τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στην Κωνσταντινούπολη. "Δεν κάναμε καμιά συνθήκη με τούς εχθρούς μας".
Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, πού ο Ελληνικός λαός τη θρήνησε στα δημοτικά του τραγούδια, ήταν χθες για τον Κολοκοτρώνη και άμεσα συνδεδεμένη με την Επανάσταση του 1821. Το να έρχονται σήμερα καθηγητές Ελληνικών πανεπιστημίων και να υπερβαίνουν τον Φαλμεράγιερ, λέγοντας ότι δεν υπάρχει Ελληνική συνέχεια και ότι το Ελληνικό έθνος έγινε δήθεν μετά το 1821, αποτελεί ύβρι και πρόκληση άνευ προηγουμένου.
Το γεγονός ότι αυτά συμβαίνουν καί ότι έχουν προσλάβει πολύ επικίνδυνη έκταση σε πολλά Ελληνικά πανεπιστήμια, δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος και τη διάβρωση πού ασκείται συστηματικά σε βάρος του εθνικού φρονήματος του Ελληνικού λάου και ιδιαίτερα της νεολαίας. Η διάβρωση αυτή δεν ασκείται μόνο μέσα από το πανεπιστήμιο και γενικότερα την παιδεία. Προεξάρχουν επίσης σ' αυτό ορισμένα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και κατευθυνόμενες αναρτήσεις στο Διαδίκτυο.
Η σημαντικότερη όμως εστία παραμένει το πανεπιστήμιο και κατ' επέκταση η παιδεία, γιατί σ' αυτό ήταν πάντα ενεργό ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα, πού διεδραμάτιζε πρωτοπορειακό και σημαντικό πολιτικό ρόλο. Ο ρόλος αυτός αποθεώθηκε στη Μεταπολίτευση με το Πολυτεχνείο, στο οποίο "πιστώθηκε" η ανατροπή δήθεν της δικτατορίας. Η ανατροπή της δικτατορίας έγινε με την τραγωδία της Κύπρου. Αυτό όμως δεν εμποδίζει ορισμένους να καλλιεργούν, για πολιτικές σκοπιμότητες, τον μύθο της ανατροπής της δικτατορίας από το Πολυτεχνείο, για να μεγαλύνουν, προφανώς, τούς αγώνες των φοιτητών.
Οι αγώνες αυτοί για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, είχαν ως σύμβολο την Ελληνική σημαία, αυτή την αιματόβρεκτη σημαία πού κρατούν συμβολικά οι φοιτητές και παρελαύνουν σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου. Παρατηρείται όμως και εδώ ένα παράδοξο. Τη στιγμή πού όλος ο Ελληνικός λαός και όλες οι πολιτικές παρατάξεις ανεγνώρισαν και τίμησαν το Πολυτεχνείο, έγινε σιγά - σιγά και ανεπαισθήτως, όπως θα έλεγε ο Καβάφης, η πολιτική και ιδεολογική "απαγωγή" του Πολυτεχνείου από ακραίες ομάδες, πού ταυτίζονται με αναρχικές και εθνομηδενιστικές ιδεολογίες.
Η έξαρση των ομάδων και των ιδεολογιών αυτών συνέπεσε με την προπαγάνδα για την παγκοσμιοποίηση, τον άκρατο δικαιωματισμό, την ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση και την εμφάνιση και δράση στους δρόμους και στις γειτονιές της Αθήνας, των άλλων Ελληνικών πόλεων και στα νησιά διεθνών "αντιφασιστών" της ANTIFA και ποικιλώνυμων ΜΚΟ.
Η περίεργη ανοχή των καταστάσεων αυτών, που εκπορεύεται, προφανώς, από την επιρροή πού ασκούν διεθνή κέντρα πού υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση και την αποδόμηση των εθνικών κοινωνιών και του έθνους - κράτους, είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Η χώρα μας αντιμετωπίζει το οξύμωρο, τη στιγμή πού κορυφώνεται η Τουρκική απειλή εναντίον της και εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, με υβριδικό πόλεμο, πού στοχεύει την Ελληνική εθνική συνοχή, η Ελλάδα να ανέχεται την υπονόμευση της εθνικής της συνοχής και την υπόσκαψη του εθνικού της φρονήματος, με την καλλιέργεια εθνομηδενιστικών και διχαστικών αντιλήψεων ιδιαίτερα στη νεολαία.
Ο μουντζουρωμένος ανδριάντας του Κολοκοτρώνη, έξω από την Παλαιά Βουλή, με συνθήματα "να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς", αποτελεί εθνικό όνειδος. Ποιοι είναι αυτοί οι "εμείς" και μέχρι ποιου σημείου θα γίνεται ανεκτή η πρόκληση τους; Έχουν μεγάλη ευθύνη τα κόμματα, πού σιωπηρά η ενεργά, καλύπτουν τέτοιες συμπεριφορές. Η ανοχή της ανομίας ενθαρρύνει το θράσος καί τον καλπασμό μετά της βίας.