Από: protothema.gr - Λίνα Κεκέση
Η μητέρα του 19χρονου, σήμερα Γιάννη, Βαϊτσα Θεοδωράκη περιγράφει για πρώτη φορά στο protothema.gr τις δύσκολες ώρες που πέρασε όταν έμαθε ότι ο γιος της τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι αλλά και τον αγώνα που συνεχίζει να δίνει κοντά στο παιδί της μαζί με την οικογένειά της.
«Ο γιος μου έκανε δέκαθλο και ήταν σε ομάδα σε σύλλογο στη Βέροια. Συμμετείχε σε πανελλήνιους αγώνες, είχε όνειρα είχε ταλέντο και η ζωή του ήταν αφιερωμένη στον αθλητισμό. Όταν με πήρε ο σύζυγός μου τηλέφωνο και μου είπε ότι το παιδί μας χτύπησε πολύ άσχημα στο κεφάλι , πανικοβλήθηκα. Η ζωή μου σταμάτησε.
»Ο Γιάννης την ώρα που έκανε την προπόνησή του έπεσε στο στρώμα και το στρώμα τον εκτίναξε και έπεσε δίπλα στο στυλοβάτη όπου ήταν ακάλυπτος χωρίς σφουγγαράκια ώστε να μην χτυπήσει το παιδί μου πάνω στα σίδερα. Και από ότι έμαθα αργότερα υπήρχαν γύρω από το στρώμα πεταμένα σίδερα.
»Τότε ξεκίνησε ένας μεγάλος Γολγοθάς. Αρχικά το παιδί διακομίστηκε στο νοσοκομείο της Βέροιας και μετά διασωληνωμένος ο Γιάννης μεταφέρθηκε στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης. Είχε αιματώματα στο κεφάλι και είχε βγει ένα κομμάτι του οστού από το κρανίο του, από την πλευρά που είχε χτυπήσει. Στη συνέχεια, ο Γιάννης χειρουργήθηκε και επί 21 μέρες ήταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του νοσοκομείου. Τα πρώτα 24ωρα ήταν κρίσιμα για τη ζωή του και εμείς είχαμε καταρρεύσει εκείνο το διάστημα» λέει στο protothema.gr και συνεχίζει:
«Μετά από πολλά χειρουργεία και αφού αλλάξαμε νοσοκομεία και ιδιωτικές κλινικές αρχίσαμε σαν οικογένεια να ψαχνόμαστε και κάναμε κινήσεις για να πάμε στο εξωτερικό. Βρήκαμε ένα κέντρο αποκατάστασης για το παιδί μας στη Γερμανία και σε αυτό μας βοήθησε ο κ. Αυγενάκης αλλά και ο κ. Κικίλιας. Στη Γερμανία μείναμε 8 μήνες και εκεί ήταν μια νέα αρχή για τον Γιάννη μας. Ξεκίνησε να έρχεται η κίνησή του στα χέρια και στα πόδια , η νοημοσύνη του κι άρχισε σιγά σιγά να χαμογελάει.
»Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα πήγαμε σε ένα κέντρο αποκατάστασης στη Δράμα. Μείναμε πέντε μήνες εκεί και από τον περασμένο Δεκέμβριο είμαστε στο σπίτι μας όπου έχουμε φυσιοθεραπευτή, λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή και ψυχολόγο. Είναι δύσκολη η κατάσταση και τα συναίσθηματά μας είναι ανάμεικτα. Λέει λίγες λεξούλες αλλά τα γράφει στο τάμπλετ τα ξεσπάσματά του. Ο Γιάννης κάνει κάποια βήματα, υποβασταζόμενος από τον φυσιοθεραπευτή του, προσπαθεί να φάει μόνος του και υπάρχει βελτίωση αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας.
»Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη και πληγωμένη γιατί η Ομοσπονδία του ΣΕΓΑΣ έπρεπε να σταθεί δίπλα στο παιδί και να μας στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο. Ο ΣΕΓΑΣ, εμάς τους γονείς δεν μας πήρε ποτέ ένα τηλέφωνο να μας ρωτήσει για την κατάσταση της υγείας του παιδιού μας, να μας στηρίξει και να μας συμβουλεύσει. Είμαι δυσαρεστημένη γιατί ενώ δήλωναν ότι το παιδί μου θα το έχουν σαν δικό τους παιδί κι ότι είμαστε μια οικογένεια, δεν είναι οικογένεια για εμάς ο ΣΕΓΑΣ και αυτό φάνηκε από την αδιαφορία που έδειξε προς το πρόβλημα του παιδιού μου.
»Ο προπονητής του Γιάννη, τις πρώτες μέρες ερχόταν στο νοσοκομείο αλλά μετά εξαφανίστηκε. Το παιδί μου, τον είχε τον προπονητή του σαν δεύτερο πατέρα του και κανείς δεν του στάθηκε. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα πρωτόκολλο ασφάλειας αθλητή, δημοσιευμένο από καμία Ομοσπονδία με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι που ασχολούνται με τα παιδιά να μη γνωρίζουν αθλητικές συμπεριφορές διαχείρισης σε αθλητικό χώρο. Θέλω πραγματικά να προστατεύσω και να βοηθήσω κι άλλα παιδιά και κανένα παιδί να μην περάσει αυτά που περνάει το δικό μου. Ο δικηγόρος μας, ο κ. Γιάννης Πουλτσίδης έχει αναλάβει με μεγάλη ευαισθησία το θέμα και όλα έχουν πάρει τη νομική οδό».