Η εξαπάτηση των Πρεσπών. Το σκαλοπάτι μιας αποκρουστικής μελλοντικής συμφωνίας για το Αιγαίο

Ο υποτιθέμενος διαμελισμός της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας με το επικαλούμενο μοίρασμα κατά 51% στην Ελλάδα, κατά 38% στη Γιουγκοσλαβία και κατά 11% στη Βουλγαρία, υποστηρίζεται ότι έγινε το 1913 με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Στη συνθήκη όμως αυτή, με την οποία δόθηκε τέλος στο Β’ Βαλκανικό πόλεμο, δεν αναφέρεται πουθενά ο όρος Μακεδονία. Ούτε γίνεται λόγος για διαμελισμό κάποιας περιφέρειας. Απλά, επανακαθορίζονται τα σύνορα των βαλκανικών κρατών με γεωγραφικό προσδιορισμό τοποθεσιών, πόλεων, ποταμών και βουνών (όλη η συμφωνία εδώ). Το πώς και από πού προκύπτει αυτή η επακριβής ποσοστιαία γεωγραφική κατανομή μακεδονικής γης αποτελεί ένα μυστήριο. Ή μήπως όχι;

Πριν τους Βαλκανικούς πολέμους η περιοχή βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία είχε χωρίσει τις περιοχές σε Βιλαέτια. Υπήρχε το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, το Βιλαέτι της Αδριανούπολης και το Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου. Η πόλη των Σκοπίων και η περιοχή του σημερινού κρατιδίου ανήκε στο Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου. Όχι στης Θεσσαλονίκης.

Κατά την διάρκεια της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (οι τότε πρόγονοί μας δεν την ονόμασαν ποτέ Βυζάντιο), ο γεωγραφικός όρος της Μακεδονίας δέχθηκε αλλεπάλληλες διοικητικές μεταρρυθμίσεις συμπεριλαμβάνοντας μέχρι και τη Θράκη. Ως Μακεδόνες όμως, προσδιορίζονταν μόνο οι Ρωμηοί κάτοικοι της περιοχής που μιλούσαν την ελληνική γλώσσα.

Στα αρχαία χρόνια, μέχρι περίπου το πρώτο μισό του 4^ου αιώνα π.Χ. το βασίλειο της Μακεδονίας σχεδόν ταυτιζόταν γεωγραφικά με το σημερινό νομό της Κεντρικής Μακεδονίας. Στη συνέχεια, επεκτάθηκε σε όλη περίπου την τωρινή περιφέρεια της Μακεδονίας. Έπειτα, κατακτήθηκε η περιοχή της Παιονίας, που σήμερα αποτελεί το νότιο κομμάτι του κρατιδίου των Σκοπίων, καθώς και η Θράκη.

Όσον αφορά την πρωτεύουσα του κρατιδίου, τα Σκόπια, κατά την αρχαία εποχή ονομαζόταν Σκούποι και ήταν πρωτεύουσα της Δαρδανίας.

Οι Μακεδόνες ήταν ελληνικό φύλο και μιλούσαν ελληνικά. Πίστευαν στους ίδιους θεούς με τους υπόλοιπους Έλληνες. Λάμβαναν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, στους οποίους συμμετείχαν μόνο όσοι θεωρούνταν Έλληνες. Ήταν μέλος της Δελφικής Αμφικτυονίας στην οποία ανήκαν μόνο ελληνικές φυλές. Επίσης, έλαβαν μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας μαζί με τα άλλα ελληνικά φύλα.

Οι σημερινοί κάτοικοι του κρατιδίου είναι κυρίως Σλάβοι και Αλβανοί. Η γλώσσα τους, όπως έχει τονίσει και ο καθηγητής γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, είναι βουλγαροσέρβικη και ανήκει στις σλαβικές γλώσσες. Απτό παράδειγμα αποτελεί το ονοματεπώνυμο των πρώην προέδρων του κρατιδίου. Κίρο Γκλιγκόροφ, Μπόρις Τραϊκόφσκι και Γκεόργκι Ιβάνοφ. Σήμερα πρόεδρος είναι ο Στέβο Πενταρόφκσι, και πρωθυπουργός ο Ζόραν Ζάεφ. Καμία αρχαία μακεδονική επιγραφή δεν γράφει Φιλίπποφ, Αλεξανδρόφσκι ή Αριστοτάεφ.

Το 1929, όταν δημιουργήθηκε το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας, η γεωγραφική περιοχή που σήμερα ανήκει στο κρατίδιο των Σκοπίων μαζί με μέρος περιοχής που τώρα ανήκει στο Κόσοβο (π.χ. η Πρίστινα) και στη Σερβία (π.χ. το Βράνιε και το Λέσκοβατς ) αποτελούσαν την επαρχία (μπανόβινα) του Βαρδάρη (Βαρντάρσκα).

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου το 1945, ανακηρύχθηκε η Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Σχεδόν όλη η μπανόβινα Βαρντάρσκα μετονομάστηκε σε Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της «Μακεδονίας» και αποτέλεσε μία από τις έξι σοσιαλιστικές δημοκρατίες της ομόσπονδης πλέον Γιουγκοσλαβίας.

Η ονομαστική αυτή «βάφτιση» δεν έγινε δίχως υπόβαθρο. Το 1920, στη 2^η συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας τέθηκε από τους Βούλγαρους ζήτημα περί αυτονόμησης της Μακεδονίας και της Θράκης, αλλά απορρίφθηκε. Όμως, το 1923 η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, στην 6^η της συνδιάσκεψη, υιοθετεί τις βουλγαρικές απόψεις. Το 1924, οι Βούλγαροι περνάνε τις θέσεις τους και στο 5^ο συνέδριο της Κομιντέρν. Δυστυχώς, οι τότε Έλληνες αντιπρόσωποι του ΚΚΕ δε διαφώνησαν. Στη συνέχεια, αξιοπρεπή στελέχη του όπως ο Ιωάννης Κορδάτος, ο Θωμάς Αποστολίδης και ο Παντελής Πουλιόπουλος εξέφρασαν την αντίθεσή τους και είτε διαγράφτηκαν, είτε αποχώρησαν από το κόμμα.

Το 1934, το Κομουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας αποφασίζει την ίδρυση «Μακεδονικού» Κομμουνιστικού Κόμματος στο σλαβικό τμήμα της νέο-οριζόμενης γιουγκοσλαβικής «Μακεδονίας» και ξεκινάει η θεωρία περί «(Σλάβο)μακεδονικού έθνους».

Τις μετέπειτα δεκαετίες το κομμουνιστικό Γιουγκοσλαβικό καθεστώς εμφανίζει χάρτες οι οποίοι παρουσιάζουν την Μακεδονία μας προσαρτημένη στο κρατίδιο της “πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της «Μακεδονίας»”. Αποτύπωναν δηλαδή ένα αυτόνομο κράτος μιας μεγάλης και ενιαίας «Μακεδονίας» των Σλάβων. Στόχος η έξοδος στο Αιγαίο.

Μετά τη δημιουργία του καθεστώτος από τον Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, ο ελληνικός πληθυσμός που υπήρχε στη νότια περιοχή του σημερινού κρατιδίου άρχισε να ελαττώνεται. Το 1941, κατά την απογραφή των Ναζί στην περιοχή, καταγράφτηκαν 100.000 Έλληνες σε σύνολο πληθυσμού 800.000. Τον Ιούνιο του 1994, ο πρώην πρόεδρος του κρατιδίου Κίρο Γκλιγκόροφ σε δήλωσή του στην τσέχικη εφημερίδα «TseskiDenik” ανέφερε την ύπαρξη πάλι 100.000 κατοίκων ελληνικής καταγωγής αλλά σε συνολικό πληθυσμό περίπου 2.000.000. Στις 31 Ιανουαρίου του 1995, έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ έκανε λόγο για «καταπιεζόμενη ελληνική μειονότητα». Το 2002, κατά την τελευταία πληθυσμιακή απογραφή του κρατιδίου, αναφέρονται μόλις 422 Έλληνες.

Η σταδιακή συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού κατά πολλούς ιστορικούς ερευνητές αποδίδεται στην εχθρική αντιμετώπιση που δέχθηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας. Το «δημοκρατικότατο» καθεστώς δεν επέτρεπε στους Έλληνες να θρησκεύουν ελεύθερα ως χριστιανοί ορθόδοξοι, ούτε να μιλούν δημόσια τη μητρική ελληνική τους γλώσσα. Ο στόχος ήταν είτε η φυγή τους, είτε η βίαιη αφομοίωση τους. Κάτι το οποίο το πέτυχαν. Όσοι απέμειναν μετέτρεψαν τα ονόματά τους σε σλαβικά. Με την ανεξαρτητοποίηση του κρατιδίου η εξαφάνιση των Ελλήνων ολοκληρώθηκε, καθώς περιέπλεκαν το αφήγημα του «(Σλαβο)Μακεδονισμού». Οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις σιωπούσαν και σιωπούν. Όπως έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν για τους Έλληνες της Βόρειας Ηπείρου, της Ίμβρου, της Τενέδου, της Κωνσταντινούπολης, της Μικράς Ασίας.

Ο δε τόπος που υπογράφτηκε η απαράδεκτη συμφωνία των Πρεσπών, στο χωριό Ψαράδες της Φλώρινας, δεν είναι τυχαίος. Εκεί, τον Μάρτιο του 1949 πραγματοποιήθηκε το 2^ο συνέδριο του Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου, διαδόχου του «Σλαβομακεδονικού» Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου. Στην ανακοίνωση του συνεδρίου, στο οποίο μίλησε και ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, αναφέρεται ότι το συνέδριο: «Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, …». Εν ολίγοις, εκεί διακηρύχτηκαν επίσημα οι αλυτρωτικές βλέψεις του Γιουγκοσλαβικού καθεστώτος εναντίον της Ελλάδας μας.

Αυτόν τον τόπο επέλεξε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μαζί με τον τότε υπουργό των Εξωτερικών Νικόλαο Κοτζιά, για να υπογραφτεί η κατάπτυστη συμφωνία. Άραγε να επιλέχθηκε εν αγνοία ή εν γνώσει τους; Όποια και να είναι η απάντηση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο επικίνδυνο.

Οι υπέρμαχοι της συμφωνίας εκφράζουν διάφορα ανεδαφικά επιχειρήματα. Το πρώτο στηρίζεται στο ότι με την ενδιάμεση συμφωνία του 1995, με την οποία δόθηκε ως προσωρινή η ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της “Μακεδονίας”», το ελληνικό κράτος είχε αποδεχθεί τον όρο Μακεδονία για το κρατίδιο. Όμως, η ενδιάμεση συμφωνία δε δέσμευε καμία ελληνική κυβέρνηση που θα ξεκινούσε διαπραγματεύσεις οριστικής επίλυσης του ονοματολογικού ζητήματος. Εκτός αυτού, η Ελλάδα δεν έπρεπε ποτέ να δεχθεί μία αισχρή παραχάραξη και κλοπή της ιστορίας της.

Επιπρόσθετα, οι οπαδοί της συμφωνίας αναφέρουν ότι ήδη 140 χώρες είχαν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία. Ως εκ τούτου, παρουσιάζουν την αποδοχή της σύνθετης ονομασίας ως διπλωματική νίκη. Αλλά οι χώρες που αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία το έκαναν εξαιτίας της εγκληματικής αδράνειας των ελληνικών κυβερνήσεων να ενημερώσουν σωστά και πληρέστατα όλη τη διεθνή κοινή γνώμη. Παράλληλα, οι Σκοπιανοί είχαν επιδοθεί σε ένα διαρκές και εκπληκτικού μεγέθους «κυνήγι» παραπληροφόρησης ολόκληρης της υφηλίου, το οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις το παρακολουθούσαν όπως οι χάνοι.

Αλλά και η τότε κυβέρνηση «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» είχε τέσσερα ολόκληρα χρόνια στην εξουσία και επομένως επαρκέστατο χρονικό περιθώριο προετοιμασίας και ενεργοποίησης στο θέμα της διεθνούς ενημέρωσης, καθώς και καταγγελίας της γκεμπελικής προπαγάνδας των Σκοπιανών. Αλλά το κόμμα των τροϊκοφάγων των μεζεδοπωλείων δεν έκανε απολύτως τίποτα, εκτός από το να κρυφτεί σαν παιδάκι πίσω από τη φούστα της ανικανότητας των προηγούμενων ανεπαρκών κυβερνήσεων.

Ένα τρίτο επιχείρημα αναφέρει ότι εφόσον οι Σκοπιανοί κατοικούν σε γεωγραφικό μέρος της Μακεδονίας νομιμοποιούνται να ονομάζονται Μακεδόνες. Με τη λογική αυτή και οι Τούρκοι της ανατολικής Θράκης νομιμοποιούνται να ονομάζονται ανατολικοί Θράκες, οι Τούρκοι της Μικράς Ασίας να λέγονται Ίωνες, οι Αλβανοί Ιλλυριοί, οι νότιοι Βούλγαροι βόρειοι Θράκες. Αλλά όπως αναλύθηκε στην αρχή του κειμένου η περιοχή αυτή δεν αποτελεί γεωγραφικό κομμάτι της Μακεδονίας. Ο αυθαίρετα διευρυμένος γεωγραφικός προσδιορισμός της μακεδονικής γης παρουσιάζεται σκοπίμως στις αρχές του 20^ου αιώνα για να εξυπηρετήσει τις βουλγαρικές και τις σλαβικές εδαφικές επεκτατικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας. Η χρήση του έγινε εντονότερη από το καθεστώς του Τίτο, πλαισιωμένος με το ψευδές μοίρασμα μακεδονικών εδαφών μέσα από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Επίσης, δεν υπάρχει καμία αναφορά από Έλληνα ή ξένο γεωγράφο της εποχής του 19^ου και των αρχών του 20^ου αιώνα που να παρουσιάζει αυτόν τον γεωγραφικό προσδιορισμό για τη μακεδονική γη.

Άλλο αίολο επιχείρημα των οπαδών της συμφωνίας αναφέρει ότι οι κάτοικοι του κράτους των Σκοπίων έχουν γαλουχηθεί με τον μακεδονισμό, άρα δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε. Δηλαδή επειδή κάποιοι κάποτε φύτευσαν στο μυαλό μερικών κατοίκων ένα ψέμα, πρέπει όχι απλά να το αφήσουμε να σέρνεται αλλά και να το αποδεχτούμε. Αποδεχτήκαμε δε την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας» ως μέρος της οικογένειας των σλαβικών γλωσσών, ενώ δεν έχει καμία σχέση με την γλώσσα των Μακεδόνων, η οποία ήταν μία από τις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους.

Ακόμα χειρότερα, ο Γάλλος, ο Αμερικάνος, ο Ιάπωνας, ο Γερμανός, όλοι οι ξένοι, ακούγοντας για «Βxxxx Μακεδονία» θα συνδέουν αυτόματα το κρατίδιο με την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας, τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Αριστοτέλη. Κάτι που αποτελεί ιστορική παραχάραξη και κλοπή.

Επιπλέον, υποστηρίζεται ότι με τη συμφωνία οι Σκοπιανοί παύουν να έχουν οποιαδήποτε ιστορική αξίωση από την αρχαία Μακεδονία και ότι σταματάει ο αλυτρωτισμός. Όμως, το όνομα Μακεδονία είναι ούτως ή άλλως όχημα αλυτρωτισμού. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου το είχαν εύστοχα επισημάνει, καθώς η έννοια ενός κράτους είναι πιο ισχυρή από την έννοια μιας κρατικής περιφέρειας. Πλέον διαμορφώθηκε μία εικόνα στην οποία ένα κράτος περιλαμβάνει ένα τμήμα της συνολικής περιοχής του, με το υπόλοιπο να κατέχεται από ένα άλλο κράτος. Κάτι που είναι ανακριβές και ταυτόχρονα ευθεία απειλή προς την Ελλάδα. Επίσης, οι Σκοπιανοί κλέβουν το ειδικό βάρος που φέρει το όνομα Μακεδονία για να αποκτήσουν ιστορικό υπόβαθρο, αναγνωσιμότητα και κύρος σε όλο τον πλανήτη.

Επίσης, η πεποίθηση ότι με την ονομασία «Βxxxx Μακεδονία» υπάρχει διαχωρισμός των περιοχών, ώστε κάθε ξένος να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει και μία άκουσον άκουσον άλλη Μακεδονία, η ελληνική, αποτελεί μία τεράστια πλάνη. Γιατί οπουδήποτε στον κόσμο υπάρχει γεωγραφικός διαχωρισμός, η περιοχή κατοικείται από τον ίδιο λαό. Όπως στην Κορέα, στο Σουδάν, στο Βιετνάμ παλαιότερα, και μέχρι σχετικά πρόσφατα στη Γερμανία. Για παράδειγμα, ο καθένας στο άκουσμα της Νοτίου και Βορείου Κορέας ή της πρώην Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για κράτη στα οποία κατοικούν ομοεθνείς Κορεάτες και Γερμανοί αντίστοιχα. Είναι αδύνατο για οποιονδήποτε να αντιληφθεί ότι η «Βxxx Μακεδονία» και η «ελληνική Μακεδονία» κατοικούνται από διαφορετικούς εθνολογικά λαούς. Το πλέον χείριστο είναι ότι με τη συμφωνία οι όροι Μακεδόνας και Μακεδονία σημαίνουν και κάτι μη ελληνικό, το οποίο είναι παντελώς ανιστόρητο και ψευδές.

Ένα ακόμα επιχείρημα αποτελεί αυτό του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού ενός λαού. Αλλά στην περίπτωση των Σκοπιανών έρχεται σε αντίθεση με το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των Μακεδόνων (Μακεδόνων σκέτο, όχι Ελλήνων Μακεδόνων, γιατί Μακεδόνες είναι εξ ορισμού μόνο Έλληνες και δεν θα έπρεπε να χρειάζεται διευκρίνιση), των οποίων τελικά και τους το καταπατά. Στο σημείο αυτό προβάλλεται πως η συμφωνία αναφέρει για αναγνώριση ιθαγένειας και όχι εθνότητας για τους κατοίκους των Σκοπίων. Αλλά πρωθυπουργός Ζάεφ συστήνεται παντού, κομπάζοντας, ως «Μακεδόνας» Αλεξανδράεφ, και ταυτόχρονα κάνει λόγο για «Μακεδόνες» απανταχού της γης. Επομένως, είναι πρακτικά άχρηστο αν αναγνωρίζεται ιθαγένεια και όχι εθνότητα. Δουλευόμαστε μεταξύ μας. Οι Σκοπιανοί οικειοποιούνται ξεδιάντροπα το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας, ουσιαστικά τους προγόνους μας, την Ελλάδα μας, εμάς τους Έλληνες. Γιατί η Μακεδονία, όπως και η Κρήτη, όπως και τα Δωδεκάνησα, όπως και η Αττική, όπως όλες οι περιοχές της πατρίδας μας, είναι Ελλάδα.

Αλλά για πιο λόγο μας γαλουχήθηκαν παμπόνηρα οι διεστραμμένες έννοιες περί «ελληνικής Μακεδονίας» και «Βxxx Μακεδονίας»; Μήπως διότι μελλοντικά θα υπάρχει και «ανατολικό Αιγαίο» και «δυτικό Αιγαίο» ή «ελληνικό Αιγαίο» και «τουρκικό Αιγαίο»;

Δυόμιση χρόνια μετά την υπογραφή της κατάπτυστης συμφωνίας για κάποιους μπορεί να φαντάζει μάταιο να γίνεται λόγος για αυτήν. Για όσους όμως διαβλέπουν τον ερχομό μίας χειρότερης συμφωνίας για το Αιγαίο και τη Θράκη δεν φαίνεται καθόλου μάταιος.

Ας αναρωτηθούμε ποια θα ήταν η εξέλιξη στην περίπτωση που το 70% των Ελλήνων που δήλωνε στις τότε δημοσκοπήσεις ότι αντιτίθεται σε αυτήν, δεν είχε ψηφίσει τα υπάρχοντα διπρόσωπα πολιτικά κόμματα. Ας αναλογιστούμε τι θα επακολουθούσε αν είχαμε εκλέξει 10 δημάρχους, 3 περιφερειάρχες, 10 ευρωβουλευτές, 30 βουλευτές ή ένα κοινοβουλευτικό κόμμα που θα είχαν την αξιοπρέπεια και το σθένος να τα βροντήξουν και να παραιτηθούν. Όχι να καταψηφίσουν υποκριτικά και φλούφλικα την αχρεία συμφωνία. Τα δε συλλαλητήρια καλά είναι αλλά δεν αρκούν.

Όχι ξανά σε εκείνους που γλύφουν εκεί που έφτυναν. Όχι σε αυτούς που χρησιμοποιούν ως άλλοθι παραλήψεις και λάθη του παρελθόντος. Όχι σε όσους δεν τιμάνε τα παντελόνια που φορούν. Όχι στα αποτυχημένα υπάρχοντα κομματικά μαντριά. Γιατί δεν πρόκειται για μια κακή συμφωνία. Αλλά για ξεφτίλα.

Τελευταία, το ωκεανογραφικό πλοίο του τουρκικού πολεμικού ναυτικού «Τσεσμέ» πραγματοποίησε, ανενόχλητο, έρευνες στο κέντρο του Αιγαίου πελάγους. Εξαιτίας της ελληνικής ενδοτικής πολιτικής του «μη σκίσουμε κανένα καλτσόν», οι Τούρκοι αμφισβητούν έμπρακτα όλο και περισσότερο Ελλάδα. Μιλάνε δε ανοιχτά και για κατάληψη ελληνικών νησιών τα οποία ισχυρίζονται ότι τους ανήκουν. Σε λίγο θα διεκδικούν όλη την Ελλάδα.

Το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο δεν αποκλείεται να παρουσιάσει μία αποκρουστική συμφωνία παράδοσης ελληνικών νησιών, που πρωτύτερα θα έχουν καταληφθεί από μία «ξαφνική» τουρκική εισβολή, αλλά Κύπρο, με τη δικαιολογία ότι θα «σωθεί» η υπόλοιπη Ελλάδα και δε θα «θυσιαστούν» άλλοι Έλληνες, εκτός βέβαια από τους δυστυχείς Έλληνες κατοίκους των καταληφθέντων νησιών (σχετικό άρθρο εδώ). Ή να προσπαθήσει να μας πείσει ότι για να γλιτώσουμε ένα τέτοιο γεγονός, πρέπει να δώσουμε ένα τμήμα του Αιγαίου για εκμετάλλευση στους Τούρκους, βαυκαλιζόμενη ότι οι ιστορικά αποδεδειγμένα αδηφάγοι Τούρκοι θα χορτάσουν με αυτό το κομματάκι και ότι θα τηρήσουν την υπογραφή τους, ενώ την έχουν κατά συρροή αθετήσει και συνεχώς την αθετούν (σχετικό άρθρο εδώ). Στην πραγματικότητα όμως, θα τους ανοίξει ακόμα περισσότερο η επεκτατική τους όρεξη, φέρνοντας το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης ανάφλεξης ακόμα πιο κοντά.

Χρειαζόμαστε πολιτικά πρόσωπα που επιτέλους διαθέτουν επαρκή ανδρισμό ώστε να υποστηρίξουν μία επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας των Πρεσπών και να αποτρέψουν τυχόν συμφωνία ξεπουλήματος του Αιγαίου, της Θράκης ή οποιασδήποτε περιοχής της Ελλάδας μας.

Γιατί παραδίδοντας μέρος της ιστορίας μας ή μέρος της Ελλάδας μας, ξεπουλάμε όλη την ιστορία μας και όλη την Ελλάδα μας. Ξεπουλάμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, ξεπουλάμε τον εαυτό μας, ξεπουλάμε την ψυχή μας, ξεπουλάμε την ύπαρξή μας. Γιατί τόσο γονιδιακά όσο και ψυχικά όλοι μας είμαστε λίγο Πελοποννήσιοι, λίγο Αθηναίοι, λίγο Μακεδόνες, λίγο Κρήτες, λίγο Δωδεκανήσιοι, λίγο Χιώτες, λίγο Ηπειρώτες και ούτω καθεξής.

Αλλά, όχι, ο Έλληνας δεν είναι πουλημένος. Ο Έλληνας είναι βαθιά εξαπατημένος.

Καιρός να σηκώσει κεφάλι.

Μαργέλης Κωνσταντίνος

Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 5 Μαρτίου 2021

www.eksadaktylos.gr