Ο δε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει την αίσθηση ότι η κοινωνία αγωνιά για την τύχη και τα «δικαιώματα» του Κουφοντίνα, εγκλωβισμένος στον κομματικό μικρόκοσμό του. Υπουργοί πανηγυρίζουν για τη διαχείριση της πανδημίας παρά τους χιλιάδες θανάτους. Και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλούν τη μαχητικότητά τους σε περιφερειακά θέματα, χάνοντας το δάσος των προβλημάτων που απασχολούν τον μέσο άνθρωπο.
Αυτό είναι το σκηνικό στη χώρα. Πολιτικοί και πολίτες σε άλλο μήκος κύματος. Φαινόμενο εξαιρετικά επικίνδυνο για την ποιότητα της δημοκρατίας μας, αλλά και για το μέλλον του τόπου. Ας μην απορούσε γιατί φουντώνουν η απογοήτευση, η αδιαφορία και η απέχθεια για τα κοινά. Μαζί τους γιγαντώνονται τα άκρα, οι ισοπεδωτικές απόψεις, οι λασπομαχίες, οι δημόσιοι σκυλοκαβγάδες.
Βοηθάει, βέβαια, σε όλα αυτά η κατάσταση του εγκλεισμού. Δεν είναι φυσιολογικά όσα ζούμε. Τα νεύρα μας είναι τσατάλια και οι αντοχές μας στέρεψαν. Αυξάνονται οι απελπισμένοι, η κατάθλιψη σκιάζει το σύνολο της κοινωνίας και η φτώχεια γονατίζει τους περισσότερους. Χάθηκε η χαρά. Η εκτόνωση. Η επικοινωνία. Η ανεμελιά, που λέει και ο Μωυσής… Κι όμως. Η κυβέρνηση προσπαθεί ακόμα να μας πείσει ότι όλα είναι καλά. Έχει μάλιστα το θράσος να μιλά για μεγάλη επιτυχία στη διαχείριση της πανδημίας, επικαλούμενη άλλοτε τις εκατόμβες νεκρών σε χώρες που απέτυχαν παταγωδώς και άλλοτε τα διεθνή προβλήματα που είναι πάνω από τις δυνάμεις της.
Με τη βοήθεια του προπαγανδιστικού δικτύου που έχει στήσει καταφέρνει να περνά στην κοινή γνώμη την αίσθηση ότι αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι φυσιολογικά και αναπόφευκτα. Αυτό είναι το πιο φρικτό ψέμα. Διότι σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει ο παραλογισμός με τα sms, τις επιτρεπόμενες αποστάσεις, την άθληση δίπλα στο σπίτι και τις βόλτες του κατοικιδίου γύρω από το τετράγωνό μας. Αστεία μέτρα και άκρως αναποτελεσματικά από μια κυβέρνηση που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Η πράξη απέδειξε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν απέδωσε και ούτε πρόκειται να αποδώσει στο μέλλον.
Οι σοβαροί επιστήμονες τα έλεγαν εδώ και μήνες. Αλλα πράγματα χρειαζόταν η χώρα: ΜΕΘ, μέσα μεταφοράς, τάμπλετ στους μαθητές, περισσότερα τεστ, δωρεάν rapid tests, πρόσβαση στον οικογενειακό γιατρό, σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση, τοπικά (και μόνο) lockdowns, προστασία γηροκομείων. Σε όλα τα παραπάνω απέτυχαν. Σε όλα! Οι 1.300 ΜΕΘ που διαφήμιζαν στην πράξη αποδείχθηκαν ελάχιστες. 200-300 μόνο στην Αττική. Ακόμα και στο θέμα του εμβολιασμού τα έκαναν θάλασσα. Υποσχέθηκαν (ο ίδιος ο Μητσοτάκης προ λίγων εβομάδων) 4.000.000 εμβολιασμούς έως το τέλος Μαρτίου και πανηγυρίζουν τώρα επειδή έφτασαν το 1.000.000.
Τα ρίχνουν στις εταιρίες που καθυστέρησαν και στις αδυναμίες της Ε.Ε. Όμως ούτε φρόντισαν να βρουν από άλλες εταιρίες διαθέσιμα εμβόλια ούτε τόλμησαν να καταγγείλουν την ηγεσία της Ε.Ε. ζητώντας εξηγήσεις. Για ποια επιτυχία μιλάμε λοιπόν, όταν οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες ακόμα περιμένουν και θα πρέπει να κάνουν υπομονή για πολύ καιρό ακόμα;
Αλήθεια, πού πέτυχαν; Σε ποιον τομέα τα κατάφεραν; Ακόμα και τα οικονομικά μέτρα στήριξης είναι ανεπαρκή και άδικα. Απλώς συντηρούν την κατάσταση (με ψευτοεπιδόματα πείνας και δάνεια ασήμαντης ρευστότητας) που σε λίγο καιρό θα είναι τόσο εκρηκτική και δεν θα μαζεύεται. Για τον ΕΟΔΥ του γίγαντα Αρκουμανέα, του πλέον μοιραίου αυτής της μαύρης εποχής, ακόμα και τα λόγια χάνουν την αξία τους. Μιλάμε για την προσωποποίηση της ανικανότητας και του «μαγειρέματος».
Τη μια μέρα ο ΕΟΔΥ διενεργεί 15.000 τεστ και την επομένη 60.000. Και προσπαθεί να μας πείσει ότι παρουσιάζει την αληθινή εικόνα της πανδημίας. Γελάνε μαζί τους (κυρίως με τον Αρκουμανέα) και τα πεντάχρονα…
Ο κόσμος βέβαια τους έχει πάρει χαμπάρι καιρό τώρα. Και αγανακτεί ακόμα περισσότερο, επειδή προσπαθούν να τον κοροϊδεύουν με πολιτικάντικα επιχειρήματα της εποχής του Μαυρογιαλούρου. Οργίζεται με το θράσος τους και τα απίστευτα ψέματα. Γι’ αυτό τους παίρνει στο ψιλό και χλευάζει τις απαγορεύσεις και τα δήθεν έξυπνα μέτρα που ούτε ηλίθιος δεν θα σκεφτόταν!
Την οργή όμως διαδέχεται η απελπισία. Διότι ο μέσος κανονικός άνθρωπος (που δεν είναι κομματικά τυφλωμένος) αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στον κόσμο του και μάχεται για τον Κουφοντίνα, το ΚΙΝ.ΑΛ. αγνοείται, με τα στελέχη του να ακολουθούν διαφορετικές γραμμές, και το ΚΚΕ πρωτοστατεί σε διαδηλώσεις συνδικαλιστικών οργάνων. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή! Δεν ξέρω, αλήθεια, τι είναι χειρότερο. Η κατάθλιψη από τον συνεχή εγκλεισμό ή από την πολιτική ένδεια;