 |
| geralt / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι οι "λεβέντες" στα επιχρυσωμένα λόγια και στις δανεικές ατάκες, αλλά εναγκαλίζονται το φόβο που τους "σερβίρουν". Κι ενώ φοβούνται την αστρική ερημιά, δεν φοβούνται στην αστρική ερημιά. Φοβούνται την κόλαση, αλλά δεν φοβούνται στην κόλαση του φόβου!
Μια κοινωνία με σταθερή κατεύθυνση προς τον στρόβιλο της αβεβαιότητας και της απόλυτης σύγχυσης, με προβατοποιημένη λογική και με την πραγματικότητα και τις προσδοκίες της σε πλήρη διάσταση, κάτω από τη βέργα του κάθε γελοίου πολιτικού αγελαδάρη!
Όλοι αυτοί που αρμενίζουν στις ανοικτές και βαθιές θάλασσες της πολιτικής αυθαιρεσίας και ανοησίας, μόνιμοι θεατές των κακότεχνων παραστάσεων πολιτικών ή σύμφωνοι με τις φεουδαρχικές ιεραρχίες που τήκονται σ' ένα αναγεννησιακό τύπο Homo Universalis, είναι όλοι αυτοί που συντηρούν το ψέμα ή τη "μισή αλήθεια" της πολιτικής, τον εξωνημένο τύπο, την πολιτική βλακεία, που τελικά άγουν στην ανωμαλία, σε πολιτικές εκτροπές και στον κοινωνικό εκφυλισμό.
Αυτοί οι Έλληνες, και είναι οι πολλοί Έλληνες, θέλουν βέβαια να επιβιώσουν και να διατρέξουν τις δύσκολες μέρες, που ωστόσο τείνουν να γίνουν οδυνηρές δεκαετίες, αλλά χωρίς τη δική τους συμμετοχή, χωρίς να διακυβεύσουν τα όποια κεκτημένα, πολλά, λίγα ή και ελάχιστα. Περιμένουν από τους ολίγιστους να "βγάλουν το φίδι από την τρύπα".
Θέλουν να επιβιώσουν, αλλά πρέπει πρώτιστα να αντιμετωπίσουν τον εχθρό τους, που δεν φαίνεται να τον έχουν εντοπίσει ποτέ. Τον τοποθετούν πάντα έξω τους, ποτέ μέσα τους. Εκείνος ο εχθρός που βρίσκεται μέσα τους είναι η "μακαριότητα", που ενισχύεται από τη κουταμάρα και τη θρασυδειλία.
Θα συνειδητοποιούσαμε πιο άρτια τον κίνδυνο αν καταλαβαίναμε μια για πάντα πως δεν είναι πουθενά γραμμένο με γραφή ανεξίτηλη πως οι Έλληνες θα σωθούν, πως προσμετράμε απλώς το χρόνο για να βγούμε από την όποια κρίση, όπως μας την παρουσιάζουν οι μεταπράτες των ελπίδων μας, οι πολιτικοί της συμφοράς.
Αν σ' αυτή την προσδοκία προσθέσουμε και τη δραματική μας αντίληψη ότι "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει", ως απότοκο της εθνικής παραίσθησης, σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες και καταστρέφονται ζωές, τότε είναι περιττό να ειπωθεί ότι τρεφόμαστε με μύθους, έστω και τούτες τις μέρες, με δανεικές πάλι ατάκες και πατριδοκάπηλες εξάρσεις, συναγωνιστήκαμε με ευχές για τα 200 χρόνια από της Επανάσταση του '21, σ' ένα περιβάλλον εορταστικό μάλλον γκροτέσκο!
Η επιφατική κοινωνική συμπεριφορά και η πολιτική επίφαση οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Έχει χαθεί από την κοινωνία το "ρυθμιστικό ένστικτο". Το αδιανόητο κυριαρχεί. Η "μακαριότητα" διαπλέκεται με την παχυδερμία, τη φοβία, την ελαφρότητα και την ευπιστία.
Διαμορφώθηκε μια κοινωνία "μακάρια", θριαμβεύτρια και νευρωτική. Έχει χάσει τη ψυχική της στερεότητα και ισορροπεί ως αντικείμενο μιας μεγάλης πλάνης. Και επαίρεται ο "μακάριος" Έλληνας για μια γνώση που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα!