Χωρίς ταυτόχρονα να συνειδητοποιούν πως είναι αναγκαίο να μεριμνήσουν έτσι ώστε να προσλάβει στρατηγικό βάθος η διαφαινόμενη δυναμική με τις νεότευκτες συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει η Ελλάδα, τοποθετώντας στο επίκεντρο αυτών των συμμαχιών τον στόχο για την οριστική και πλήρη αποκατάσταση των ιστορικών δικαίων, θα θέλαμε να θυμίσουμε τα εξής:
Πρώτον: Για την Τουρκική νεο-οθωμανική ατζέντα, οι ενεργειακές εξελίξεις δεν είναι αυτοσκοπός στο πλαίσιο ενός κοντόφθαλμου οικονομικού σχεδιασμού, αλλά ένα ακόμη εργαλείο στο περιβάλλον μιας αναθεωρητικής στρατηγικής προσέγγισης, με το οποίο η Τουρκία επιδιώκει να επιβάλει στην πράξη και εν τέλει να εδραιώσει ένα ευρύτερο περιφερειακό γεωπολιτικό αποτύπωμα επιρροής, κυριαρχίας και ελέγχου…
Δεύτερον: Ο εφησυχασμός και η αυτάρκεια που επικεντρώνεται στις καθησυχαστικές και - προς το παρόν - ευνοϊκές για την χώρα μας δηλώσεις των εμπλεκομένων, στον βαθμό που δεν επεκτείνεται και στην ανάγκη θεμελίωσης μιας ευρύτερης στρατηγικής συνεργασίας μακράς πνοής, όχι μονάχα δεν απομακρύνει, αλλά αντιθέτως φέρνει πολύ πιο κοντά την πιθανότητα ενός Τουρκικού τυχοδιωκτισμού που θα...
μπορούσε να μεταβάλει τις σταθερές χωρίς αναγκαστικά να κλονίσει τακτικές ισορροπίες που ενδιαφέρουν τους ισχυρούς μας «συμμάχους».Τρίτον: Η Κύπρος που φαίνεται πως έχει στοχοποιηθεί αμετάκλητα από την Τουρκική εξωτερική πολιτική, μπορεί να καταστεί υπομόχλιο αυτών των ανατροπών προς όφελος της Τουρκίας. Δυστυχώς όμως, οι αντιλήψεις που φαίνεται να κυριαρχούν, τόσο στην Κυπριακή όσο και στην Ελληνική πολιτική ηγεσία, δεν παραπέμπουν σε εθνικούς θεσμούς που δείχνουν να αντιλαμβάνονται την σοβαρότητα της κατάστασης και το σύνολο της μεγάλης εικόνας.
Τέταρτον: Η προσπάθεια των συμμάχων να αποφύγουν τα πιθανά ρίσκα από έναν ανεξέλεγκτο τουρκικό τυχοδιωκτισμό, αλλά και η προδιάθεση που επιδεικνύουν οι πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίες αντιμετωπίζουν με το θυμιατό στο χέρι τις προτροπές (βλέπε πιέσεις) των «συμμάχων» να αποδεχτούν «λύσεις» που θα αποκλιμακώσουν τις εντάσεις και θα σταθεροποιήσουν (για λογαριασμό των σχεδίων τους) το τοπίο στην ευρύτερη περιοχή, καθιστούν πλέον υπαρκτό τον κίνδυνο να μεταβληθεί η Κύπρος σε γεωπολιτική Ιφιγένεια ΚΑΙ με εθνική υπογραφή, έτσι ώστε μέσω της θυσίας της να «θριαμβεύσει» το ενεργειακό «όνειρο» σε ένα «ασφαλές» ενεργειακά περιβάλλον.
Καλό θα είναι λοιπόν, οι πανηγυρισμοί και οι καθησυχαστικές δηλώσεις, να σταματήσουν ν αποτελούν παράμετρο αυτάρκειας και να εργαλειοποιηθούν στην κατεύθυνση της περαιτέρω διεύρυνσης των ποιοτικών χαρακτηριστικών μιας πραγματικά πολυμερούς περιφερειακής στρατηγικής συνεργασίας με ξεκάθαρο προσανατολισμό. Μιας περιφερειακής στρατηγικής συνεργασίας, που δεν θα περιορίζεται στην ενεργειακή περιθωριοποίηση της Τουρκίας αλλά θα τοποθετεί στο επίκεντρο των επιδιώξεών της την πλήρη ακύρωση της νεο-οθωμανικής ατζέντας και την οριστική ματαίωση των ηγεμονικών επιδιώξεων μιας δύναμης που θα πρέπει να καθηλωθεί αμετάκλητα πίσω από τα όρια των Συνθηκών.
Σε διαφορετική περίπτωση, οι πανηγυρισμοί θα έχουν ημερομηνία λήξης και η αναζήτηση της περιφερειακής ενεργειακής σταθερότητας, θα διευκολύνει και θα ενισχύσει λογικές επαναπροσδιορισμού των ισορροπιών. Είναι φανερό ότι μια τέτοια εξέλιξη, θα συνιστά μια κατάφορα αρνητική εξέλιξη που θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για εκτεταμένο ροκάνισμα των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά ΚΑΙ για την δραστική συρρίκνωση του σκληρού πυρήνα της Εθνικής κυριαρχίας του Ελληνισμού σε τελευταία ανάλυση.