 |
| geralt / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ας εμβαθύνουμε στη σωστή αυτή ελλειπτική διαπίστωση. Ποιο είναι το κύριο στοιχείο της ανάπτυξης του τόπου; Είναι πρώτα να γίνει οργανωμένο κράτος. Από ποιους όμως;
Από τους σημερινούς "ψευτοσωτήρες", από "υιούς", γόνους και επιγόνους, από τα απανθρακώματα παλιών τούβλινων πολιτικών τζακιών, οικονομικά ισχυρών οικογενειών υπολείμματα των κοτσαμπάζηδων με παντελή έλλειψη αισθητικής, έστω και με πτυχίο από το Χάρβαρντ, που αποκτούν υπό "ειδικές" συνθήκες;
Από τους "νεότευκτους" της πολιτικής ελαφρότητας έως και γελοιότητας, οι οποίοι όλοι μαζί συνέβαλαν να οδηγηθεί η χώρα στη διεθνή ανυποληψία και η κοινωνία στην εξαθλίωση;
Με "μέγα υπανάπτυκτο" την παιδεία σε τούτο τον τόπο, με την ευπιστία και τις άγονες προσδοκίες, με το "βόλεμα" συχνά και την έλλειψη αισθητικής, ο Έλληνας "μετασχηματίζεται" σ' ένα απονευρωμένο όν, ανασφαλές και φοβισμένο, μπροστά στο εύρος των προβλημάτων. Ο Έλληνας με το υδροχαρές εκτόπλασμα του φόβου να τον συνοδεύει, με την όλη συμπεριφορά του να στηρίζεται σε ατελείς πνευματικές διαδικασίες, με τη μωροπιστία και μιας επικούρειας λογικής καθημερινότητα, είναι βέβαιο ότι θα παρουσίαζε ελαττώματα μιας αναπόφευκτης εξέλιξης με δυσάρεστες προεκτάσεις.
Έχει εκλείψει ο "προορισμός" για τον Έλληνα. Και η φυλή των Ελλήνων ξεχώριζε κατά την εκτίμηση αυτού του προορισμού, που υπηρετεί την ύπαρξη, την υπόσταση του ίδιου του ανθρώπου.
Έχει εκλείψει ο δυναμισμός του πάθους, που για τον Έλληνα ήταν καθημερινό γεγονός και συνιστούσε το πραγματικό πρόσωπο της Ιστορίας, που είναι η αλήθεια.
Όλα αυτά όμως πριν πολλάαααααα χρόνια!
Ο νεοέλληνας πλέον απαίδευτος, φοβισμένος, μασκοφόρος του τρόμου, παγιδευμένος σε εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα, αντί να προσφεύγει στους παροξυσμούς του πάθους για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και πολύ περισσότερο για εθνική αξιοπρέπεια, αυτοπαγιδεύεται και αυτοπροδίδεται ως "χαρακτήρας" που υποκύπτει απλώς σε πάθη ευκαιριακά και σε καταστάσεις πρόσκαιρες. Και δίνει την εντύπωση πως δεν ξέρει τι κάνει, πως να διαχειριστεί την αρετή που κληρονόμησε!
Η τελευταία δεν έχει θέση σε τούτη την κοινωνία, είναι κάτι που επιφαίνεται ανεξήγητα αρνητικά για τον "μέσο" Έλληνα, σε σχέση με το ρυθμό της ζωής. Γιατί οι εκφραστές του δυναμικού πάθους πηγαίνουν πιο πέρα, φτάνουν στις έσχατες συνέπειες, στην αντίδραση και αντίσταση απέναντι στην αθλιότητα που του επιβάλλουν οι υπαίτιοι της παρακμής ή και του τρόμου του εσχάτως!
Η σύλληψη της αναγκαιότητας για αντίδραση στη δράση των επιτηδείων, η σύλληψη του ηρωισμού ήταν πάντα ελληνικότατη, γιατί ήγγιζε την πεμπτουσία του έθνους, μακριά από οποιαδήποτε πατριδοπληξία και υστερισμούς.
Με τα σημεία της παρακμής σήμερα τόσο έντονα, μέσα στον Έλληνα δεν αναθάλλει η ακριβή υπόσχεση του αγώνα με την πίστη ότι το έθνος έχει ακόμη ζωτικότητα. Τι είδους ζωτικότητα; Τη ζωή που προβάλλει από την ιερότητα της ιστορίας, από τις μεγάλες αξίες που συνδυάστηκαν με τη διιστορική παρουσία του Ελληνισμού...
Όσο η Παιδεία σε τούτο τον τόπο είναι ο...μέγας υπανάπτυκτος, η πολιτική θα ασκείται με την ψυχρότητα των υπολογισμών και το διαβλητό των επιχειρούμενων ελιγμών, με προσφύσεις και αποφύσεις προδοσίας.
Η ελευθερία, ατομική και κοινωνική, αλλά και εθνική, θέλει συνεχή τόλμη. Είναι πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της απραξίας και της απαιδευσίας. Έτσι μόνο το έγχρονο μαρτυρείται ως έκφραση του αιώνιου.
Ανεχόμαστε, συνωστισμένοι στο φόβο που επιβάλλουν οι πολιτικοί αλήτες, και προσδοκούμε το απροσδόκητο. Κι έτσι θα μας καταδιώκει η Ιστορία, η οποία είναι πολύ πιο αμείλικτη από το φόβο του όποιου κορωνοϊού!