Θόδωρος Γαλανόπουλος
Έφυγε η Χούντα του 74, και σιγά-σιγά οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, άρχισαν να σπάνε την αστυνομοκρατία λίγο, αλλά η μεγάλη αλλαγή έγινε με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο έδειξαν ποιος είναι ο ρόλος του αστυνομικού, αλλά τον αντάμειψαν και πολύ καλύτερα.
Ο αστυνομικός βρήκε το ρόλο του, ακόμα και το συνδικαλισμό του, και ο πολίτης το δρόμο του. Φτάσαμε η αστυνομία να είναι Πανεπιστημιακού επιπέδου, και περιζήτητο επάγγελμα, σε μία Ελλάδα που μαστίζεται από την κρίση, την ανεργία και την αφραγκία.
Και έρχεται η υπόθεση με τον ιό, και η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετατρέπει τους αστυνομικούς σε αστίατρους, νοσοκόμους και μασκοφύλακες, να μοιράζουν πρόστιμα σε μία Ελλάδα και σε πολίτες που δεν τους έχει μείνει τίποτε, παρά μόνο ο φόβος του προστίμου... Επεισόδια και μάχες με τους πολίτες που κανείς δεν τις χρειαζόταν και δεν τις περίμενε, εκτός ίσως από την κυβέρνηση, που μπορεί να ήθελε να πουλήσει ασφάλεια και τάξη, μην έχοντας τίποτα άλλο να δώσει στο φοβισμένο πολίτη.
Ευτυχώς τα στόματα των συνδικαλιστών αστυνομικών άνοιξαν και είπαν τα αυτονόητα, ότι δεν είναι δουλειά του αστυνομικού να κυνηγάει μάσκες, και να ρίχνει πρόστιμα φωτιά σε φτωχούς ανθρώπους. Αν το καταλάβει και η κυβέρνηση και πάψει να στηρίζεται στο "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" γιατρών και υπουργών, μπορεί να μαζευτεί κάπως το πράγμα. Αλλιώς η κάλπη όταν θα έρθει, θα δείξει ευκρινώς το ποσοστό των «κρουσμάτων», και τότε ο κάθε κατεργάρης, θα χρειαστεί τη μάσκα του για να πάει να κρυφτεί…