Του Στέλιου Συρμόγλου
Όπου το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον γίνονται ένας πηλός που δεν πρέπει να ραγίζει από τις χαρακιές του χθες, του σήμερα και του αύριο. Όπου η Ιστορία γίνεται σάρκες και αίμα, και από χρονικό ή ανάμνηση γίνεται συνέχεια πράξης.
Αυτό είναι το μήνυμα του εορτασμού για το 1821 κι όχι οι γελοίες εμφανίσεις της Αγγελοπούλου και των κυβερνητικών στελεχών, οι οποίοι μόνο ως "επιβήτορες" των αξιών μας και "νεκροπομποί" της εθνικής μας αξιοπρέπειας μπορούν να εκληφθούν.
Και τούτος ο λαός, όσο κι αν απέδειξε το ραγιαδισμό του και την ευπιστία του, τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωση τον τελευταίο χρόνο με τον ιο ως αποκορύφωση της προπαγάνδας του υιού και των παρατρεχάμενων στις παρυφές του γκροτέσκο λοιμωξιολόγων, είναι καιρός τούτος ο λαός να σκεφτεί με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου, ανάμεσα στις συμπληγάδες των τόσων προκλήσεων. Να σκεφτεί ότι γίνεται άθυρμα της πολιτικής αβελτηρίας και πονηρίας, στα όρια της εθνικής προδοσίας.
Καταντήσαμε δούλοι του φόβου και των άτεκνων προσδοκιών, δούλοι της αναγκαιότητας, όπως την παρουσιάζουν οι βλάκες της πολιτικής, λησμονώντας τα ορόσημα που έχουν χαράξει οι αγώνες των προγόνων μας, αδιαφορώντας για τους ίσκιους που προβάλλουν οι θυσίες τους.
Ανεχόμαστε τους "νεκροπομπούς" της εθνικής μας αξιοπρέπειας να διαπραγματεύονται την Ιστορία μας. Η ίδια η Ιστορία έχει ξαπλωθεί στην επιθανάτια κλίνη της και περιμένει την νέα εθνική προδοσία για να της δώσει την χαριστική βολή.
Τι δεν καταλαβαίνουμε επιτέλους; Σήμερα δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα, εκτός από την εφιαλτική βεβαιότητα μιας ακόμη εθνικής περιπέτειας, την οποία εμείς υφαίνουμε με την ανοχή μας και την ευπιστία μας στις παρυφές μάλιστα της βλακείας!
Επιτρέπουμε στους βλάκες και τους μέτριους της πολιτικής να διαπραγματεύονται την Ιστορία μας με την αυταπάτη εθνικών λύσεων. Και κάποιοι που θυμούνται τη γυναίκα του Λωτ, δεν θέλουν να κοιτάζουν πίσω τους, αλλά με την απόγνωση που τους κατέχει δεν μπορούν ούτε μπροστά να κοιτάξουν!
Και οι πολλοί που δεν τολμούν καν να σκεφτούν την αντίδραση, μένουν με τη δουλεία τους είτε αφορά την ατομική και κοινωνική ελευθερία, είτε την εθνική τους υπόσταση. Και οι ολίγιστοι βλέπουν τα πρόσκαιρα πολιτικά σχήματα, που θεωρούνται πορθμεία για τη διεκπεραίωση από τη μια όχθη στην άλλη, καθυστερούν τόσο από την κατάσταση της μεταβατικότητας, που μεταβάλλουν τη μεταβατικότητα σε καθεστώς.
Αλήθεια τι γορτάζουμε 200 χρόνια μετά τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας με αποψιλωμένη την εθνική μας υπερηφάνεια, φοβισμένοι, σκόρπιοι και διεσπαρμένοι, με την υπαρξιακή μας μιζέρια;
Τι γιορτάζουμε μη έχοντας σε επαρκή βαθμό ακόμη το αίσθημα της αηδίας για τους "νεκροπομπούς" της ελευθερίας μας, όπου οδηγούμαστε με τις ωμές και αναφομοίωτες πολιτικές, μέσα στους υπονόμους, όπου κινδυνεύει όχι μόνο η κοινωνική και εθνική μας ευαισθησία, αλλά και η υγεία μας;