Toυ Στέλιου Συρμόγλου
Ωστόσο, οι μοναχικοί αυτοί πρίγκηπες του πνεύματος, δεν έπαψαν ποτέ τον τραγικό ενίοτε δρόμο τους, με τη δίκαιη λύρα στον ώμο, εκλαμβάνοντας την αδιαφορία του κόσμου για στέφανο εγκωμίων και για μακαρισμό του προσώπου και του έργου τους.
Και είναι οι ποιητές που βλέπουν τον κόσμο σε τόσο βάθος, για να μπορούν και να τον εξηγούν. Όπλο τους δεν είναι οι αποδείξεις, αλλά το όραμα. Δεν μας αποδείχνουν το τι υπάρχει και με ποιον τρόπο, αλλά μας παρουσιάζουν τον κόσμο ερμηνεύοντάς τον. Και επειδή τα συναισθήματα δεν είναι κάτι το αφηρημένο, ο ποιητής δεν νοιάζεται για τη μοίρα των εννοιών, αλλά για τη μοίρα των ανθρώπων.
Ο Πλάτωνας αναρωτιέται με αγωνία για το τι είναι δικαιοσύνη. Ο Σοφοκλής όμως νιώθει πάνω στο πετσί του την αγωνία της Αντιγόνης. Κι ενώ ο φιλόσοφος θέλει να μας κάνει να καταλάβουμε, ο ποιητής θέλει να μας κάνει να νιώσουμε.
Ο ποιητής μπαίνει μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και την εκφράζει. Γι' αυτό και η ιστορία της ποίησης είναι μια απέραντη πινακοθήκη προσωπικοτήτων.
Η ποίηση είναι μιας συνεχής ψυχοστασία!
Και είναι οι ποιητές που διατηρούν στον ιστορικό χρόνο τις πολυώνυμες αμφιβολίες τους για τις αυθεντίες, τις διεφθαρμένες εξουσίες, τις αξίες και τις εποπτείες.
Ευτυχώς, θα έλεγα, το Σύμπαν επροίκισε τους ποιητές με αυτό το είδος της απλότητας, για να μην πανικοβάλλονται και να μην υποχωρούν. Οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι, ανασφαλείς, σκόρπιοι, διασπασμένοι. Τη ζωή τους διακρίνει μια υπαρξιακή μιζέρια, η εκμηδένιση, η εγκατάλειψη. Όμως, οι περισσότεροι ποιητές δεν σταματάνε σ' αυτό. Αντίθετα, βλέπουμε μέσα από την ποίηση τους την προσπάθεια για μετάδοση μιας βαθύτερης μυστικής, ίσως "αιρετικής" γνώσης.
Ο ποιητής είναιμάρτυρας άληστων αληθειών του λαού, αλλά με τον τρόπο του. Υπάρχουν πολλών ειδών μαρτυρίες που στέφουν και κραταιώνουν την ανθρώπινη δημιουργία. Η ποιητική μαρτυρία όμως είναι μουσικός ύμνος και αναπαλμός συγκινητικότερων στιγμών της συνείδησης, γιατί εκφράζει το μεταρσιωμένο λόγο των πραγμάτων και των βιωματικών καταστάσεων.
Γιατί καθιστά την αντίληψη του χωροχρόνου ρυθμική μουσική διάρκεια. Γιατί περιρρέει τη συνειδησιακή αμεσότητα με τα αειθαλή νήματα της Μούσας. Στο μεταίχμιο του ενθάδε και του επέκεινα, του εδώθε και του εκείθε, ο ποιητικός λόγος στήνει την πρόσκαιρη σκηνή του...
Αν δεν έχει κανείς γυμνάσει στο έπακρον την αίσθηση του περιττού, κινδυνεύει να μείνει εκτός ποιητικού νυμφώνος.
Οι πραγματικοί ποιητές δεν αφήνονται στην αλητεία και τη γοητεία των γυαλιστερών λέξεων, για να σώσουν την ποιητική σχεδία τους. Για τους πραγματικούς ποιητές οι μεγαλοστομίες, ενός συχνά θεμιτού βερμπαλισμου, σημαίνουν αρρώστια και ασχετοσύνη.
Μην "πυροβολείτε" τους ποιητές, αυτούς τους μοναχικούς πρίγκηπες του πνεύματος!