Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Ανάλυση
Προφανώς δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς τίποτα στη ζωή – ούτε καν πως η γη θα αρχίσει να γυρίζει ανάποδα, ούτε πως ο ήλιος θα ανατέλλει από τη δύση. Επομένως ούτε πως το χρέος της Ελλάδας, το δημόσιο και το κόκκινο ιδιωτικό, θα μπορούσαν ως δια μαγείας να είναι βιώσιμα – παρά το ότι συνεχίζουν να αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, λόγω των ανεύθυνων πολιτικών της κυβέρνησης να κλειδώνει τη χώρα καταστρέφοντας τόσο την οικονομία, όσο και την υγεία, καθώς επίσης να στηρίζει τους πάντες με νέα βουνά δανεικών χρημάτων.
Αυτό που μπορούμε όμως να ορίσουμε είναι τι σημαίνει «οικονομία ζόμπι» – κράτος, τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Απλούστατα, όταν τα φορολογικά έσοδα για το πρώτο, τα κέρδη για τα δύο επόμενα και τα εισοδήματα των τελευταίων, δεν είναι αρκετά για να πληρώνουν τους τόκους δανεισμού τους – πόσο μάλλον τις δόσεις του κεφαλαίου που οφείλουν, τα χρεολύσια δηλαδή.
Ακόμη χειρότερα βέβαια, όταν δεν καλύπτουν καν τα έξοδα τους – όπως τα δημοσιονομικά ελλείμματα για το κράτος που στην Ελλάδα το 2020 εκτοξεύθηκαν στα 24,1 δις €, το κόστος λειτουργίας για τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, καθώς επίσης τις δαπάνες διαβίωσης για τα νοικοκυριά, όπως ενοίκιο, θέρμανση, ηλεκτρικό, φαγητό κλπ.
Σε μία τέτοια περίπτωση, αναφερόμαστε στον ορισμό μίας οικονομίας ζόμπι – ενώ το γεγονός ότι, η ανάπτυξη προϋποθέτει πάντοτε το δανεισμό, ο οποίος με τη σειρά του απαιτεί τη φερεγγυότητα των δανειοληπτών, καθιστά το πρόβλημα ακόμη μεγαλύτερο. Φυσικά η διατήρηση των επιτοκίων σε χαμηλά επίπεδα, όπως στην Ευρωζώνη μέσω της ΕΚΤ, μειώνει τις ανάγκες των οφειλετών, αν και εις βάρος των καταθετών (ανάλυση) – καθιστώντας για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα δυνατή την εξυπηρέτηση τους.
Όσον αφορά τη ριζική λύση όμως, υπό την οπτική γωνία αυτών των πολιτικών, υπάρχει μία και είναι ξεκάθαρη: η μεταφορά της ιδιοκτησίας από τους ζόμπι οφειλέτες, σε αυτούς που είναι οικονομικά φερέγγυοι. Για παράδειγμα, η εξαγορά της δημόσιας περιουσίας, από οικονομικά ισχυρές οντότητες ή η κατάσχεση από τις τράπεζες της ιδιωτικής και ο πλειστηριασμός της – όλα αυτά βέβαια, με μεγάλες παραχωρήσεις και σε εξευτελιστικές τιμές, αφού ο χρεοκοπημένος δεν μπορεί να θέτει κανέναν όρο, ευρισκόμενος με την πλάτη στον τοίχο.
Μπορεί φυσικά να μη συμβεί, όπως μπορεί να ανατέλλει ο ήλιος από τη δύση – κάτι που όμως δεν γίνεται να το δεχθούμε ως σοβαρή πιθανότητα. Επομένως δεν θα το κάνουμε, προβλέποντας απλά την ολοκληρωτική αλλαγή ιδιοκτησίας της χώρας, εάν δεν αλλάξει πολιτική – οπότε την επιστροφή της σε ανάπτυξη που όμως θα ωφελήσει μόνο τους καινούργιους, φερέγγυους ιδιοκτήτες της. Κοινή λογική.
Η ευρωπαϊκή τραγωδία
Συνεχίζοντας, οι ελπίδες έχουν επικεντρωθεί στο πρόγραμμα της Γερμανίδας προέδρου της Κομισιόν – στο «Επόμενη Γενιά ΕΕ» της κυρίας von der Leyen. Είναι ύψους 750 δις € μαζί με τα δάνεια, ενώ έχει κατανεμηθεί με μία ακατανόητη «φόρμουλα» μεταξύ των κρατών μελών – όπου και τα 27 θα δανεισθούν τα απαιτούμενα χρήματα από τις αγορές, εξοφλώντας τα μετά το 2027 (άρθρο).
Συμφωνήθηκε τον Ιούλιο του 2020 από τους 27 «ηγέτες», οπότε θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς πως η ΕΕ θα απασχολείται σήμερα πλήρως με την πώληση χρεογράφων στις αγαπημένες της τράπεζες – οι οποίες αμέσως μετά θα τα μετέφεραν παρακάτω στην ΕΚΤ με ένα μικρό κέρδος, έτσι ώστε να κάνουν ευτυχισμένους τους μετόχους τους.
Ταυτόχρονα βέβαια για να στηρίξουν το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της κεντρικής τράπεζας, το QE – κάτι που βοηθάει τη διατήρηση των παγίων περιουσιακών στοιχείων, όπως είναι οι μετοχές και τα ακίνητα, σε υψηλές τιμές φούσκας, γεγονός που κάνει τους μετόχους τους ακόμη πιο ευτυχισμένους. Ο πολιτικά σωστός όρος είναι «σταθεροποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών» – κάτι που διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια και επιβιώνουν τα διάφορα «ζόμπι» που έχουν δημιουργηθεί.
Για να δρομολογηθεί τώρα η «Επόμενη Γενιά της ΕΕ», θα πρέπει να συμφωνήσουν όλα τα εθνικά Κοινοβούλια των 27 χωρών να επιτραπεί το πρόγραμμα παραγωγής χρημάτων – το οποίο απαγορευόταν από την παλαιά γενιά της ΕΕ. Επί πλέον, να κατατεθούν επιχειρηματικά εγχειρήματα από όλα τα κράτη που θα χρηματοδοτηθούν με τα ποσά της «Επόμενης Γενιάς» – τα οποία θα πρέπει να ελέγξει και να εγκρίνει η Κομισιόν, έτσι ώστε τα χρήματα να οδηγηθούν σε επενδύσεις και όχι στην κατανάλωση, στις δημόσιες δαπάνες ή στη μείωση των φόρων.
Όσα κράτη λοιπόν πιστεύουν πως θα καλύψουν με αυτά τα ποσά τις «τρύπες» στους προϋπολογισμούς τους, μεταξύ άλλων λόγω της πανδημίας, μειώνοντας τα χρέη τους, θα απογοητευθούν – πόσο μάλλον η Ελλάδα που πλησίασε το ρεκόρ ζημιών του 2009, με έλλειμμα σχεδόν στο 15% του ΑΕΠ της! Θα ανακαλύψουν λοιπόν πως έχουν πέσει στην παγίδα της Γερμανίας (ανάλυση) – αφού η ιδέα του πακέτου είναι η χρησιμοποίηση των χρημάτων της πανδημίας για κάτι που έχει μεν κάποια σχέση με αυτήν, αλλά ταυτόχρονα θα κάνει τις χώρες πιο ανταγωνιστικές!
Ότι και αν σημαίνει βέβαια κάτι τέτοιο, αφού στην ουσία δεν υπάρχει καμία δυνατότητα – όταν τόσο η Γερμανία, η πρωταθλήτρια στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος (πηγή), όσο και η Ολλανδία, η βασίλισσα της φοροδιαφυγής στην Ευρώπη, υπονομεύουν την ανταγωνιστικότητα των υπολοίπων εταίρων τους. Ο κυριότερος αποδέκτης της «Επόμενης Γενιάς της ΕΕ», η Ιταλία, θα λάβει τη μερίδα του λέοντος – περί τα 209 δις € μαζί με τα δάνεια (πηγή), ακολουθούμενη από την Ισπανία με 140 δις €.
Η πανδημία όμως εξαφάνισε την κυβέρνηση Conte – προφανώς επειδή αποδείχθηκε ανίκανη να δημιουργήσει ένα «πορτοφόλι» επενδυτικών εγχειρημάτων (project portfolio) που να είναι αποδεκτό από όλες τις ιταλικές ομάδες συμφερόντων και τις κομματικές οικογένειες. Τη θέση του πήρε ο M. Draghi (ανάλυση), ως ηγέτης ενός συνασπισμού όλων των κομμάτων – ο οποίος ανέθεσε αμέσως το σχεδιασμό της χρήσης του πακέτου στη McKinsey, έναντι ασφαλώς μίας ανάλογης αμοιβής, όπως η Ελλάδα στους σοφούς της επιτροπής Πισαρίδη (ανάλυση). Έτσι το ιταλικό σχέδιο μετατράπηκε σε θέμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής οικογένειας – η οποία γνωρίζει πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος της Ευρωζώνης, στην οποία κυριαρχεί απομυζώντας μαζί με τη Γερμανία τους πάντες, είναι η Ιταλία.
Εν τούτοις, κανένας δεν γνωρίζει ακόμη ποιος θα συμμετέχει στις επιτροπές της ΕΕ που θα αποφασίζουν ποια εγχειρήματα των κρατών μελών θα χρηματοδοτούνται από την «Επόμενη Γενιά της ΕΕ» και ποια όχι – ενώ μόνο η Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη να ξοδεύει τα χρήματα που ΘΑ εισπράξει, κρίνοντας από τις δηλώσεις του οικονομικού επιτελείου. Η καλή είδηση για την Ελλάδα είναι πως δεν κατέληξε τελευταία, όσον αφορά την ύφεση, με το τέχνασμα της ΕΛΣΤΑΤ (ανάλυση) που θύμισε τα Greek Statistics – αλλά τέταρτη από το τέλος (γράφημα).
Ο πρωθυπουργός με τη σειρά του, απόλυτα αυτιστικός αφού δεν αναφέρεται σε τίποτα άλλο εκτός από την πανδημία, στην επιτυχία της Ελλάδας όσον αφορά τα κρούσματα και τους νεκρούς, παρά το ότι δεν ξεπερνάει το μέσον όρο στην Ευρώπη αλλά με τεράστιο οικονομικό κόστος, διεξάγει εκστρατεία υπέρ του διαβατηρίου εμβολιασμού – έχοντας πλήρη άγνοια για το τι σημαίνει κάτι τέτοιο (ανάλυση).
Ο πύργος της Βαβέλ
Περαιτέρω, φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε όλοι τι αποφασίζεται στην ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του πακέτου της «Επόμενης Γενιάς» – πόσο μάλλον αφού δεν έχει καμία δημοκρατική δομή και καμία σχέση με τη Δημοκρατία. Το μόνο που γίνεται καθημερινά γνωστό είναι οι στατιστικές του εμβολιασμού – όπου στα μέσα Μαρτίου ήταν στο 7,4% του πληθυσμού στη Γερμανία, στο 7,5% στην Ιταλία, στο 6,8% στη Γαλλία και στο 8,1% στην Ισπανία. Στο ίδιο χρονικό σημείο στη Μ. Βρετανία ήταν 35%, στις Η.Π.Α. 20% και στο Ισραήλ 58% – γεγονός που τεκμηριώνει πως η ΕΕ δεν λειτουργεί τόσο καλά, όσο ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος πλανήτης.
Έτσι, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η υπομονή έφτασε στο τέλος της – όπως στη Δανία και στην Αυστρία που συνεργάζονται με το Ισραήλ, για να μάθουν πώς προμηθεύεται κανείς και παραδίδει εμβόλια. Η Ιταλία επέβαλε απαγόρευση εξαγωγών για την αποστολή του εμβολίου της AstraZeneca στην Αυστραλία – με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από τη Γερμανία για μη τήρηση των ευρωπαϊκών συμφωνιών ελευθέρου εμπορίου. Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος της Γαλλίας απαίτησε ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αρνούμενος να εισάγει το εμβόλιο της AstraZeneca – έχοντας τη στήριξη της καγκελαρίου που ασφαλώς θέλει να χρησιμοποιηθεί το δικό της, της Biontech.
Η κυρία Merkel, η οποία δεν πρόκειται να χάσει καμία ευκαιρία να τιμωρήσει τη Μ. Βρετανία για το Brexit, άρα την AstraZeneca, δήλωσε δημόσια πως δεν θα εμβολιασθεί με αυτό επειδή είναι άνω των 65 ετών – ενώ ο Γάλλος πρόεδρος έχει άλλους λόγους, όπως το να περιμένει να παράγει εμβόλιο η δική του εταιρεία, η Sanofi. Ακόμη χειρότερος ο νέος δημοκρατικός πρόεδρος των Η.Π.Α., ο Biden του «America Second» (το First ανήκει στον Trump), ο οποίος ανακοίνωσε πως η χώρα του δεν θα εξάγει κανένα εμβόλιο – έως ότι εμβολιασθούν όλοι οι Αμερικανοί!
Όσον αφορά την Πολωνία και την Ουγγαρία, καθώς επίσης ορισμένες άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, σχεδιάζουν την αγορά εμβολίων από τη Ρωσία και την Κίνα – ενώ ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας φαίνεται πως έχει διαγράψει την ΕΕ οριστικά, προτιμώντας τη συνεργασία του με τη Ρωσία. Το να θέλει βέβαια η Γερμανία να επιβάλει στη χώρα ένα Κράτος Δικαίου, όπως η ίδια το φαντάζεται, όταν την ίδια στιγμή συνεργάζεται στενά με το δικτάτορα της Τουρκίας και δεν επιτρέπει στην ΕΕ να υιοθετήσει κυρώσεις για τις επιθέσεις εναντίον ενός κράτους μέλους της, όπως είναι η Ελλάδα, μάλλον τον δικαιολογεί.
Από την άλλη πλευρά, η Αυστρία και τέσσερα άλλα μέλη της ΕΕ απαιτούν τη διεξαγωγή έρευνας για τις διαπραγματεύσεις της κυρίας von der Leyen, όσον αφορά την προμήθεια εμβολίων – κάτι που όμως δεν έχει κανένα νόημα, όταν τα συμβόλαια με τους παραγωγούς εμβολίων είναι μυστικά, δεν υπόκεινται σε δημοκρατικές διαδικασίες και δεν πρόκειται να γίνουν γνωστά.
Συνεχίζοντας η Γερμανία, μαζί με μερικές άλλες χώρες δορυφόρους της, κατάργησε μέσα σε μία νύχτα τα εμβόλια της AstraZeneca – όπως έχουμε αναφέρει, πιθανότατα λόγω της εκδικητικότητας της για το Brexit ή επειδή προετοιμάζει τα επόμενα κλειδώματα που ωφελούν τη δική της βιομηχανία. Ευρύτερα την οικονομία της, αφού μεταξύ άλλων υποχρεώνουν τους Πολίτες της να κάνουν τουρισμό στη χώρα – οπότε να μην ταξιδεύουν, ενισχύοντας τα τουριστικά έσοδα άλλων κρατών.
Η ΕΕ με τη σειρά της, επιμένει στη διατήρηση των ανοιχτών συνόρων μεταξύ των μελών της – παρά τα διαφορετικά ποσοστά των μολύνσεων και τις μεταλλάξεις του ιού που υπάρχουν, σε κάθε επί μέρους κράτος.
Υπάρχουν φυσικά και καλές ειδήσεις – όπως το ότι η Δημοκρατία έχει επιστρέψει εκεί που ανήκει: στα εθνικά κράτη και όχι στην παγκοσμιοποίηση που μικρογραφία της είναι η ΕΕ. Ειδικότερα, οι εθνικές κυβερνήσεις μαθαίνουν με έναν πολύ επώδυνο τρόπο πως η πανδημία και η διαχείριση της είναι κάτι πολύ σημαντικό, για να την εμπιστευθούν στους λοιμωξιολόγους που δεν συμφωνούν ποτέ μεταξύ τους – πως οφείλουν στους Πολίτες κάτι περισσότερο, από το να τους κλειδώνουν. Να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους και να καταστρέφουν τόσο την οικονομία, όσο και την υγεία – έως ότου οι κατ’ επίφαση επιστήμονες αποφασίσουν πως δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος, για όσους καταφέρουν να επιβιώσουν.
Σε κάθε περίπτωση, έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν οι κυβερνήσεις είναι σε θέση να εξελίξουν τα απαιτητικά και στοχευμένα μέτρα που χρειάζονται, για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον ιό – έτσι ώστε να μπορεί να ζήσουν μαζί του οι πολύπλοκες κοινωνίες των μεγαλουπόλεων. Προς στιγμή βέβαια δεν φαίνεται κάτι τέτοιο – αφού δεν μπορούν να διοργανώσουν ούτε καν μία καμπάνια υπέρ του εμβολιασμού στους σιδηροδρόμους των Βρυξελών, ενώ αυξάνονται τα κινήματα των αντιεμβολιαστών, των αρνητών της μάσκας κοκ.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η «καλές» ειδήσεις είναι οι επενδύσεις που έρχονται, έστω με σκανδαλώδεις και αποικιοκρατικές, με τριτοκοσμικές καλύτερα συμβάσεις – όπως της Eldorado Gold στις Σκουριές που θυμίζουν σεληνιακό τοπίο (πηγή) ή στο Ελληνικό που δεν έχει δοθεί ούτε μία δραχμή ακόμη από τον επενδυτή (πηγή), αλλά μόνο μία επαναλαμβανόμενη (perpetual) εγγύηση ύψους 30 εκ. € που φυσικά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το κράτος.
Έρχονται όταν πολλές άλλες φεύγουν – όπως μία σειρά μεγάλων ελληνικών και ξένων επιχειρήσεων που μετανάστευσαν στο εξωτερικό ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους, για λόγους φορολογίας, δανεισμού, πωλήσεων, γραφειοκρατίας, κρατικής διαφθοράς κοκ.
Οι κακές ειδήσεις
Συνεχίζοντας, οι υπόλοιπες ειδήσεις είναι μάλλον κακές – όπως για παράδειγμα το ότι, το επόμενο μεταναστευτικό κύμα είναι προ των πυλών της Ευρώπης που δεν έχει κάνει τίποτα για να το αποφύγει. Η Γερμανία εμφανίζεται βέβαια ευτυχής, επειδή αποφάσισε ο πρόεδρος Biden να αφήσει τα αμερικανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν – οπότε μπορεί να κάνει και η καγκελάριος το ίδιο, ελπίζοντας πως για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι Taliban δεν θα καταλάβουν επίσημα την εξουσία, θα έρχονται λιγότεροι Αφγανοί μετανάστες στην Ευρώπη.
Εν τούτοις, ο Biden επιθυμεί μεγαλύτερη εχθρότητα των Ευρωπαίων απέναντι στη Ρωσία και περισσότερη στήριξη τους στην Ουκρανία – ενώ ο πρόεδρος Putin φαίνεται πως έχει χάσει κάθε ελπίδα ανάκλησης των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κυρώσεων στη χώρα του. Την ίδια στιγμή κλιμακώνεται η σύγκρουση γύρω από τον Nord Stream 2 – αυτή που αφορά τη μεταφορά φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Γερμανία, την οποία θέλουν να εμποδίσουν οι Η.Π.Α.
Η αιτία είναι το ότι, επιθυμούν προωθήσουν το υγροποιημένο αέριο τους, εκτός του ότι φοβούνται τυχόν ευρύτερη συμμαχία της Γερμανίας με τη Ρωσία – ενώ αντίθετη με τον αγωγό είναι επίσης η Γαλλία, επειδή θα μειώσει τις πωλήσεις ηλεκτρικής ενέργειας από τα πυρηνικά εργοστάσια της στη Γερμανία.
Μία πολύ χειρότερη είδηση είναι οι κατηγορίες που απηύθυνε δημόσια ο Biden – ο οποίος χαρακτήρισε δολοφόνο τον Putin, κάτι που δεν έχει συμβεί ούτε κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Οφείλουμε να γνωρίζουμε εδώ πως η καριέρα του Biden στην πολιτική διαρκεί περίπου μισό αιώνα – ως γερουσιαστής, ως αντιπρόεδρος σε δύο κυβερνήσεις και σήμερα ως ο 46ος πρόεδρος των Η.Π.Α.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρξε βασικός παράγοντας στη διευκόλυνση αμέτρητων πολέμων και στρατιωτικών επιχειρήσεων σε ολόκληρο τον πλανήτη – οι οποίοι είχαν ως αποτέλεσμα εκατομμύρια θανάτους και την καταστροφή πολλών κρατών. Διαδραμάτισε, ως ανώτερος γερουσιαστής στην επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων των Η.Π.Α., καθοριστικό ρόλο στον πόλεμο του Ιράκ που ξεκίνησε το 2003 – βασισμένος σε ψέματα όσον αφορά την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής από τον Σ. Χουσεΐν.
Ο πόλεμος αυτός είχε τουλάχιστον 1 εκ. νεκρούς και προκάλεσε μαζικές τρομοκρατικές ενέργειες στη Μέση Ανατολή και αλλού – ενώ μόλις τέσσερις εβδομάδες μετά την ορκωμοσία του, ο Biden διέταξε αεροπορικές επιδρομές στη Συρία (πηγή), δολοφονώντας δεκάδες ανθρώπους. Επρόκειτο για μία δολοφονική πράξη και για μία παράνομη επιθετικότητα – ενώ όλα αυτά σημαίνουν πως δολοφόνος δεν είναι ο Putin, αλλά αυτός που βλέπει καθημερινά ο Biden στον καθρέφτη του. Είναι ξεκάθαρο πάντως πως ο Biden και το βαθύ κράτος που εκπροσωπεί, η βιομηχανική και στρατιωτική ελίτ, θέλουν πόλεμο – φοβούμενοι μεταξύ άλλων πως η αμερικανική οικονομία δεν θα επιβιώσει, βυθισμένη στα ελλείμματα και στα χρέη όσο ποτέ μέχρι σήμερα, οπότε δεν θα αποφευχθεί διαφορετικά μία αιματηρή κοινωνική έκρηξη, εάν όχι ένας καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, για την παγκόσμια οικονομία που συνεχίζει να επιβιώνει πάνω από δώδεκα χρόνια μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, με τη στήριξη των κεντρικών τραπεζών (ανάλυση), ενώ κατάφερε να αποφύγει το κραχ στις αρχές του 2020 που είχε ξεκινήσει με την κρίση των repos μερικούς μήνες πριν με τη βοήθεια της πανδημίας, δεν υπάρχουν σημαντικές ειδήσεις.
Υπάρχουν όμως εντυπωσιακές εξελίξεις που επεξηγούν τη διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα και τις τεράστιες φούσκες στις αγορές παγίων (ακίνητα, οικόπεδα, παράγωγα κλπ.), για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία – οφειλόμενες στη συγκέντρωση του πλούτου στο 10% του πληθυσμού, ακόμη περισσότερο στο 1% και πολύ περισσότερο στο 0,1% ως αποτέλεσμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Επιγραμματικά, ενώ το ΑΕΠ των Η.Π.Α. έχει αυξηθεί κατά 6,5 φορές από την αφετηρία της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού το 1981, η ποσότητα χρήματος αυξήθηκε κατά 12 φορές – όταν μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση διπλασιάσθηκε, για να διατηρηθεί στην ουσία ένα αναιμικό ΑΕΠ.
Αντίθετα η κυκλοφορία του χρήματος, ο ρυθμός δηλαδή που ένα δολάριο αλλάζει χέρια, μειώνεται συνεχώς. Από 1,7 έως 1,8 στην εποχή της ευημερίας μετά τον πόλεμο, στο 1,92 στα πληθωριστικά τέλη της δεκαετίας του 1970 και στο 2,19 το 1997, πρόσφατα στο 1,13 – με αποτέλεσμα ο συγγραφέας του γραφήματος να αναφέρεται σε «πεθαμένα χρήματα». Έχουμε λοιπόν μία εντυπωσιακή αύξηση της ποσότητας χρήματος, ταυτόχρονα με μία ακόμη πιο εντυπωσιακή κατάρρευση της ταχύτητας κυκλοφορίας του – λόγω της συγκέντρωσης του σε λίγους που δεν το κινούν συχνά.
Ως εκ τούτου, η φούσκα διογκώνεται συνεχώς χωρίς να προκαλείται κραχ, όπως θα περίμενε ο καθένας – ενώ ο πληθωρισμός παραμένει στις αγορές παγίων, χωρίς να επηρεάζει τις τιμές των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να μην έχει ημερομηνία λήξης – αφού είναι αδύνατον να συνεχίσει να υπομένει τη ληστεία του το 99% των ανθρώπων για πάντα. Να παραπλανώνται οι Πολίτες με την πανδημία για να μη βλέπουν τη φτώχεια που απειλεί να τους πνίξει – ειδικά οι Έλληνες που στηρίζονται από την κυβέρνηση με δανεικά που κάποια στιγμή θα τελειώσουν, ενώ θα έχουν ως αποτέλεσμα ένα ακόμη πιο οδυνηρό μνημόνιο.