θυμάμαι κάποιες άλλες όμορφες λεπτομέρειες. Το πρώτο δάνειο η Ελλάδα το πήρε το 1824 από το Σίτι του Λονδίνου, έπειτα από πρωτοβουλία των Φαναριωτών και των κοτζαμπάσηδων της εποχής. Ήταν τοκισμένες 800, 000 λίρες, από τις οποίες έφτασαν στην Ελλάδα κοντά στις 300, 000 καθώς τα υπόλοιπα ήταν κρατήσεις, εγγυήσεις, προμήθειες κλπ. Για να το πάρουμε υποθηκεύτηκαν τα πάντα, η γη, η θάλασσα, τα ψάρια και τα ζώα. Δεν έμεινε τίποτα. Και τι έγιναν αυτές οι 300, 000 λίρες; Όσες δεν φαγώθηκαν από τους διαπραγματευτές των δανείων που ζούσαν πλουσιοπάροχα στο Λονδίνο, τα έφαγε η αριστεία της εποχής (ναι οι μετέπειτα "εθνικοί ευεργέται") να φυλακίζουν αντιπάλους και να κυνηγούν τον Κολοκοτρώνη και τους υπόλοιπους στον πρώτο εμφύλιο.
Τα χρήματα όμως δεν φτάνουν ποτέ και έτσι το 1825, παίρνουμε κ δεύτερο δάνειο, 2 εκ. λίρες, αυτή τη φορά, από τις οποίες φτάνουν στη χώρα οι 800.000, μέρος των οποίων πάει να ξεχρεώσει τόκους του προηγούμενου δανείου (μας δάνεισαν για να πληρώσουμε αυτά που μας είχαν ξαναδανείσει σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε), ενώ κοντά 200.000 (από τα 800) πάνε για να αγοράσουν οι Άγγλοι (οι δανειστές μας) κάτι φρεγάτες από τους Αμερικανούς οι οποίες δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα (μα τι μου θυμίζει άραγε).
Έτσι η ίδια αριστεία έχει και άλλα χρήματα να κυνηγά αγωνιστές στα βουνά. Τα δάνεια αυτά θα αποπληρωθούν σχεδόν 100 χρόνια μετά... ναι τότε που η Ελλάδα έγινε ο χρήσιμος ηλίθιος στα σχέδια των συμμάχων μας στο πως θα μοιράσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία ώστε να κρατήσουμε εμείς τον Κεμάλ απασχολημένο όσο εκείνοι διαπραγματεύονταν τι θα αρπάξουν από τη Μέση Ανατολή.
Βέβαια δεν άλλαξε κάτι που είχαν αποπληρωθεί τα δάνεια της επανάστασης. Είχαμε ήδη προλάβει να πάρουμε άλλα το 1893, να γίνει εσωτερικός δανεισμός (είπαμε, έπρεπε να γίνουμε το κρέας στα κανόνια των συμμάχων όσο ξεκοκκάλιζαν τα απομεινάρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) και να ξαναπάρουμε το 1935 (είχαμε πλέον πτωχεύσει από τόσες Μεγάλες Ιδέες).
Και η ιστορία συνεχίζεται... Και φτάνουμε στα 200 χρόνια μετά. Με την εθνική καραγκούνα - Αγγελόπουλου Δασκαλάκη (εντάξει την επισκίασε λίγο ο κωρονοϊός ας είμαστε δίκαιοι, τι έφταιγε η γυναίκα που πάμε και πεθαίνουμε στις ανύπαρκτες εντατικές), με τις σημαίες μας, με τις γαρίδες μας και τα Rafale μας.
Από μένα καλοί εορτασμοί και του χρόνου με μεγαλύτερα και καλύτερα δάνεια και μνημόνια να τα χαιρόμαστε!