binmassam / pixabay |
Φυσικά, τέτοια προκύπτουν όταν συγκρίνει κανείς ένα σοβαρό κράτος και το ημεδαπό καφενείο, μια υγειά δημιουργική οικονομία και τον νεκροζώντανο γκαρσονόβιο παρασιτισμό μας. Η μία χώρα είναι ανεξάρτητη, κυρία της τύχης της, η άλλη όμηρος και τσιφλίκι της κάθε TUI.
Ωστόσο δεν είναι αυτός ο "στρατηγικός στόχος" του σχολίου μου. Και οι δύο κυβερνήσεις, και η δική μας και του Τόκυο, την "επιστήμη" ισχυρίζονται ότι ακολουθούν, της "επιστήμης" διατείνονται ότι εφαρμόζουν τις συστάσεις.
Ποια επιστήμη ισχύει εν προκειμένω; Και ποιοι επιστήμονες είναι άξιοι του ονόματος; Γιατί αν διευρύνουμε το φάσμα της δειγματοληψίας μας, και βάλουμε και άλλες χώρες στην σύγκριση, οι εκδοχές της "επιστήμης" που θα πάρουμε θα πολλαπλασιαστούν ιλιγγιωδώς.
Είμαστε ακόμη στη βράση των γεγονότων. Όταν όμως καταλαγιάσουν κάποτε τα πράγματα θα διαπιστώσουμε πιστεύω ότι το κύρος του υγειονομικού κόσμου, στην Ευρώπη και την Αμερική τουλάχιστον, τρώθηκε σχεδόν τόσο πολύ όσο το κύρος των ειδικών της πυρηνικής ενέργειας μετά το Τσερνομπίλ.
Κι αυτό δεν πρόκειται να περάσει δίχως συνέπειες. Για πρώτη φορά στον μεταπολεμικό κόσμο, η πολιτική της υγείας προβάλλει εμπρός μας ως γυμνή τεχνική κυριάρχησης και προπαγάνδας.
Αυτός ο κόμπος της αμφισβήτησης, της αμφιβολίας, δεν θα λυθεί έτσι εύκολα. Στην επόμενη πανδημία, ίσως και πιο πριν, θα το δούμε.