Με ευκολία "ακροβάτη" μεταπηδάμε από τη μια άποψη στην άλλη. Ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού

12019 / pixabay

Και ζούμε συνήθως με δανεικές σκέψεις, ενώ συχνά ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα επί των ποταμών Βαβυλώνας για την κατάντια της πολιτικής. 

Του Στέλιου Συρμόγλου

Το χειρότερο είναι βέβαια ότι αισθανόμαστε "αυτάρκεις" και "μεταμοντέρνοι" μέσα στα γλωσσικά μας ράκη, τα οποία διανθίζουν τις αντιδράσεις μας με φρικαλέες φραστικές επινοήσεις, με λεκτικά γεννήματα ενός γλωσσικού βαρβαρισμού και μιας παρανοϊκής παρασημαντικής.

Και ακόμη χειρότερο: με το κοινωνικό αδιέξοδο να δείχνει στο μηδέν, με τον πολυμέριμνο και εν πολλοίς αμαθή βίο μας να καθίσταται αβίωτος, ενοχλούμαστε όταν μας υπενθυμίζουν την κοινωνική μας ανεπάρκεια. Και γινόμαστε επικριτές και εριστικοί, ενίοτε δε με λεκτική ευήθεια κατακριτές ακόμη και συγκροτημένων απόψεων.

Σε μια κοινωνία παγιδευμένη στο φόβο και στην παραπληροφόρηση, ιδιαίτερα τώρα με τον παραλογισμό του κορωνοϊού, σε μια φρενίτιδα υποκατάστασης των νοητικών μας λειτουργιών, με την πολιτική πονηρία και τη "φαστφουντάδικη" πρακτική αντιμετώπισης των προβλημάτων, χωρίς σχέδιο και με αποφάσεις της συνασπισμένης βλακείας κυβέρνησης και λοιμωξιολόγων, με την ασκεψία να αποτελεί αρνητικό μέγεθος, με τη λογική της "αρπακτής", έχουμε χάσει κάθε αξιολογικό κριτήριο και βλέπουμε σχεδόν τα πάντα μονοδιάστατα.

Καθαρή φρεναπάτη; Υποκριτικός παραλογισμός; Επιτομή του σουρεαλισμού; Ανοψία και τυφλότης, ενίοτε με εμπάθεια; Σύγχυση και ένδεια πνεύματος;

Ακόμη κι ένα από τα παραπάνω ερωτηματικά, πολλώ μάλλον η συστοιχία όλων προς μια κατεύθυνση, εξοβελίζουν τη λογική και εγκαθιστούν στην καθημερινότητά μας την ελαφρότητα και την επιπολαιότητα.

Οπότε έτσι εξηγείται και η υφολογία της πολιτικής ηγεσίας, που εκμεταλλεύεται την αποχαύνωσή μας. ΄Ετσι με την απάθεια του βόα, το βλέμμα του βοός και το πείσμα του όνου, εμφανιζόμαστε αρνητικοί, ενοχλημένοι σε άλλες απόψεις που αντίκεινται στη χυδαία προπαγάνδα από τα εξαγορασμένα ΜΜΕ και τους αργυρώνητους δημοσιογράφους, οι οποίοι εκτελούν "συμβόλαια" κοινωνικού θάνατου. 

Προσθέτουμε ευθύνες στους άλλους και αφαιρούμε από εμάς μέχρι που επιπλέουμε ως φελλοί στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ίδιας της ανευθυνότητάς μας. 

Δυστυχώς όσα βιώνουμε, όλα όσα είναι διάχυτα στο οπτικό μας πεδίο, δεν γίνονται κίνητρα συλλογής. Γιατί αν έλεγα συμφωνίας, η αξίωση θα ήταν μεγάλη. Και το πολιτικό κακό συνεχίζεται με τούτη την ανίκανη κυβέρνηση, όπως και με την προηγούμενη, αλλά και με την επόμενη, γιατί τροφοδοτείται από την κοινωνική φοβία και ανοχή ή και το "βόλεμα" του καθενός. Επιπολαιότητα, φοβία για μη έκθεσή μας στην αλήθεια, αποφυγή ένταξής μας στην αγωνία της κοινωνίας. 

Το πολιτικό κακό συνεχίζεται, γιατί υπάρχει εθισμός στην ταλαιπωρία και οι αγωνίες της ψυχής και οι κρίσεις της συνείδησης έχουν ιθαγένεια. Ζούμε την αυτόχθονη συμφορά μας, την πραγματικότητα της ζωής μας, ως μακρινοί και αρκετοί ως αδιάφοροι θεατές, με την έννοια της ενεργούς συμμετοχής να είναι "κλειδωμένη" σε κάποιο συρτάρι, για να μην εκτεθούμε...

Ξέρω πως τούτες οι σκέψεις, αυθαίρετες ίσως, δεν αρέσουν. Καθρεπτίζουν ωστόσο την αθλιότητά μας. Σε όποιους δεν αρέσουν, δεν έχουν παρά να συνεχίσουν να κοιτάζουν την όλη τους συμπεριφορά μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς, που έστησαν οι εγχώριοι ανεπαρκείς και απατεώνες της πολιτικής.