Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Κοινοβουλευτική Εργασία
Θα ξεκινήσουμε από μία μεγάλη απορία που μας έχει δημιουργηθεί, η οποία αφορά κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ. Από το τι προτείνουν για τις δαπάνες που εισηγούνται συνεχώς – οι οποίες αυξάνουν ακόμη περισσότερο τα ήδη τεράστια ελλείμματα της χώρας, τις ζημίες της δηλαδή που υπερέβησαν τα 20 δις € το 2020, οπότε το δημόσιο χρέος.
Δεν γνωρίζουν αλήθεια πως το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί στο 213,1% του ΑΕΠ το 2020 σύμφωνα με το ΔΝΤ και πως η Ελλάδα χρωστάει πια περί τα 375 δις €; 375 δις €, ένα τεράστιο ποσόν. Δεν γνωρίζουν πως το κόκκινο ιδιωτικό χρέος, στα 243 δις € χωρίς τις επιβαρύνσεις του δημοσίου που πρέπει να είναι ακόμη πάνω από 80 δις €, ευρίσκεται σε επίπεδα μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία;
Δεν γνωρίζουν πως το εξωτερικό χρέος της χώρας μας είναι περί τα 500 δις $, οπότε υπερδιπλάσιο του ΑΕΠ μας; Δεν γνωρίζουν πως η Ελλάδα έχει υποθηκεύσει τα πάντα με το PSI και με το τρίτο μνημόνιο που συνυπέγραψαν με τη ΝΔ;
Δεν γνωρίζουν πως κατάσχονται και πλειστηριάζονται σε εξευτελιστικές τιμές τα σπίτια των Ελλήνων; Δεν γνωρίζουν την άθλια κατάσταση του τραπεζικού μας συστήματος, παρά το ότι μας έχει κοστίσει πάνω από 60 δις € και συνεχίζει να μας κοστίζει με τα προγράμματα Ηρακλής, με το hive down και με ότι άλλο προκύψει;
Τι προτείνουν λοιπόν; Να συνεχίσει η χώρα να ξοδεύει πολύ περισσότερα, από όσα εισπράττει; Να εκλιπαρεί για δανεικά, προφανώς έναντι ανταλλαγμάτων, ακόμη και αν αυτά αφορούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη ληστεία της ιδιωτικής και την απώλεια περαιτέρω εθνικής κυριαρχίας;
Να μη δίνεται σημασία στο ότι θα κληθούν να πληρώσουν στο πολλαπλάσιο τα χρέη που εμείς συσσωρεύουμε τα παιδιά μας; Προτείνουν να αδιαφορήσουμε για τις επόμενες γενιές, μεταθέτοντας σε αυτές τα τεράστια προβλήματα που η δική μας γενιά δημιούργησε;
Είναι αλήθεια έντιμη μία τέτοια στάση; Είναι υπεύθυνη;
Στο νομοσχέδιο τώρα, στην πρώτη επιτροπή είπαμε πως η κυβέρνηση συνεχίζει να υιοθετεί αποσπασματικά μέτρα διάσωσης, πάνω από ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας – η οποία, όπως ανακοίνωσε ο ΠΟΥ πρόσφατα, είναι πολύ μακριά από το τέλος της.
Στην ουσία προσπαθεί να κρύψει τις αποτυχίες της σε όλα τα επίπεδα, πίσω από την πανδημία – καθώς επίσης να έχει δικαιολογία για να μπορεί να δανείζεται, συνεχίζοντας την αλόγιστη σπατάλη απλά για να μη χάσει την εκλογική πελατεία της.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε πού θέλει να οδηγήσει την Ελλάδα. Πόσο μάλλον όταν το μόνο που κάνει, εκτός από το να δανείζεται σαν να μην υπάρχει αύριο, είναι να ψηφίζει συνεχώς νομοσχέδια και να απλουστεύει επιλεκτικά κάποιες κυρίως τουριστικές δραστηριότητες, ενώ ουσιαστικά τις απορρυθμίζει – όπως γίνεται με τις λαϊκές αγορές και με τις εργασιακές σχέσεις.
Σήμερα πάντως εισάγεται το Ταμείο Αρωγής – μέσω αυτού δε η ενίσχυση των επιχειρήσεων, των ΜΚΟ και των αγροτών.
Έχουμε επί πλέον την προσθήκη στον προϋπολογισμό κάποιων επιμέρους ρυθμίσεων για ενισχύσεις αγροτών και αλιέων, με το τέλος επιτηδεύματος – καθώς επίσης ρυθμίσεις για νοσήλια, για συντάξεις Εθνικής Αντίστασης και για οικονομικές καταστάσεις.
Ειδικά όσον αφορά τον προϋπολογισμό, έχουμε τονίσει πολλές φορές πως απαιτείται η σύνταξη ενός νέου – αφού δεν ισχύει απολύτως τίποτα από αυτόν που έχει κατατεθεί, τόσο όσον αφορά τις προβλέψεις, όσο και τα μεγέθη του.
Πόσο μάλλον αφού προστίθενται συνεχώς νέες δαπάνες, όταν την ίδια στιγμή μειώνονται τα έσοδα – ενώ έχουμε την άποψη πως η κυβέρνηση έχει χάσει πια εντελώς το λογαριασμό, χωρίς καμία αντιπολιτευτική διάθεση, αλλά μόνο λόγω της τεκμηριωμένης ανησυχίας μας για τη χώρα.
Σε γενικές γραμμές τώρα, συνεχίζονται και στο παρόν νομοσχέδιο οι υπερβολικές νομοθετικές εξουσιοδοτήσεις, αυτή τη φορά προς τον Υπουργό Οικονομικών – όσον αφορά τον καθορισμό σημαντικών ζητημάτων που θα έπρεπε να καθορίζονται, για λόγους διαφάνειας, μέσω κοινοβουλευτικής επεξεργασίας. Εν προκειμένω, ρυθμίζει
(α) τις προϋποθέσεις καταβολής της ενίσχυσης, το ύψος της επιχορήγησης, τον τρόπο πληρωμής της και τον τρόπο αφαίρεσης της ενίσχυσης της πρώτης αρωγής ή της προκαταβολής,
(β) τα δικαιολογητικά των επιχειρήσεων και των φορέων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που διαβιβάζονται από την περιφέρεια στη Διεύθυνση Κρατικής Αρωγής και
(γ) το ύψος της ενίσχυσης πρώτης αρωγής, την καταληκτική ημερομηνία υποβολής αιτήσεων, καθώς επίσης τον τρόπο καταβολής της.
Εκτός αυτού, εμπεριέχονται ύποπτες διατάξεις που αφορούν την άμεση ή έμμεση συνεργασία των φορέων της Κυβέρνησης με Μ.Κ.Ο.
Τονίσαμε εδώ πως ναι μεν οι Μ.Κ.Ο. εμφανίζονται σαν να μην έχουν καμία σχέση με την Κυβέρνηση, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργούν ύποπτα και επικίνδυνα – λαμβάνοντας οικονομικές επιχορηγήσεις και μάλιστα χωρίς την απαραίτητη δημοσίευση για λόγους διαφάνειας!
Σε ορισμένα άρθρα τώρα, αφού πρόκειται για ένα νομοσχέδιο με ελάχιστη ουσία που ασφαλώς θα καταψηφίσουμε, στο άρθρο 1 διαπιστώσαμε πως διευρύνεται η περίμετρος των δικαιούχων κρατικής αρωγής και σε φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, για την κάλυψη εκτάκτων αναγκών και ζημιών από θεομηνίες.
Η απορία μας εδώ ήταν εάν θα υπάρχει ουσιαστικός κρατικός έλεγχος διαπίστωσης των αναγκών και των ζημιών, από θεομηνίες και φυσικές καταστροφές στις εν λόγω Μ.Κ.Ο.
Στο άρθρο 2, η άποψη μας ήταν πως πρέπει να δημιουργηθεί επιτέλους ένα διαφανές ολοκληρωμένο καθεστώς αποζημιώσεων των επιχειρήσεων που πλήττονται από φυσικές καταστροφές και ένα πλαίσιο συντονισμού των διαδικασιών αποκατάστασης και ενίσχυσης των πληττομένων περιοχών, με οριζόντια μέτρα.
Στο άρθρο 5, οι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα φορείς, θα λαμβάνουν επιχορήγηση επιπλέον της αποζημίωσης που προβλέπεται από την ιδιωτική τους ασφάλιση – μάλιστα με απόφαση μόνο του αντιπεριφερειάρχη και του Υπουργού Οικονομικών, σύμφωνα με τα άρθρα 4,7, και 8 του παρόντος. Εύλογα λοιπόν δεν υποθέσαμε πως θα εξυπηρετηθούν κάποια συμφέροντα;
Στο άρθρο 9, ορίζεται ως άνω όριο για το ποσόν της πρώτης αρωγής, το ακαθάριστο κατά κεφαλήν εισόδημα – χωρίς να γίνεται διάκριση μεταξύ του διαφορετικού κατά κεφαλήν ΑΕΠ των περιφερειών της χώρας.
Στην παρ. 6, αναγράφεται πως αρκεί η υποβολή της αίτησης – γεγονός που σημαίνει πως καταβάλλεται δημόσιο χρήμα με μια μόνο αίτηση, κάτι που θεωρούμε πως θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιτήδειους.
Στην παρ. 7, δίνεται υπέρμετρη εξουσία στον Υπουργό. Επίσης, δεν υπάρχει κάποια ασφαλιστική δικλείδα για το ότι, τα ποσά θα δαπανηθούν για το σκοπό που προορίζονταν.
Για παράδειγμα, κάποιος θα μπορεί να εισπράξει τα χρήματα για να ξεκινήσει ξανά την επιχείρηση που είχε, αλλά να τα χρησιμοποιήσει για να αγοράσει κάποιο σπίτι ή για να πάει διακοπές.
Στο άρθρο 12 ορίζεται πως σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου παρατηρούνται σημαντικές και εκτεταμένες ζημίες, θα παρέχεται επιχορήγηση ποσοστού που δεν θα υπερβαίνει το 50% της επιχορήγησης σε φυσικά πρόσωπα που δεν είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, όπως αυτοί ορίζονται στην κείμενη νομοθεσία, αλλά κατέχουν αγροτικές εκμεταλλεύσεις.
Δεν πρέπει να είναι το 100% για λόγους ισονομίας; Δηλαδή, ένας μικρός αγρότης που έχει ελιές και δουλεύει επί πλέον σαν σερβιτόρος το καλοκαίρι, δεν πρέπει να αποζημιωθεί όπως κάποιος άλλος αγρότης, ενδεχομένως μεγάλος; Αν πρέπει να υπάρχουν κριτήρια, δεν είναι σωστό να τεθούν καλύτερα εισοδηματικά;
Στο άρθρο 14, αναφέρονται οι πηγές χρηματοδότησης του ταμείου κρατικής αρωγής – οι οποίες θα είναι από ιδιωτικές εισφορές και από τον προϋπολογισμό.
Αφήνοντας εκτός τις ιδιωτικές εισφορές που θεωρούμε αμφιλεγόμενες, το βασικό θέμα είναι με πόσα χρήματα θα στηριχθεί το Ταμείο από τον προϋπολογισμό, έστω για το 2021 – αφού δεν υπάρχει αναφορά από το ΓΛΚ.
Εν προκειμένω, θα έπρεπε απλά να γνωρίζουμε το μέσον όρο των αντίστοιχων ζημιών ετήσια που διεκδίκησαν αποζημίωση – με στοιχεία της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Αναφέραμε δε πως το ταμείο θα μπορούσε να στηριχθεί με ένα μέρος του αποθεματικού του προϋπολογισμού για έκτακτες ανάγκες που τελικά καταλήγει αλλού – όπως το 2019 στην ενημέρωση για τις Πρέσπες ή στις επιδοτήσεις της ιταλικής ΤΡΑΙΝΟΣΕ που πουλήσαμε με 40 εκ. € και ενισχύσαμε με 750 εκ. €. Δεν είναι αλήθεια το άκρον άωτο της ανοησίας;
Θεωρούμε πάντως αδιανόητο να διορίζεται το 9μελές διοικητικό συμβούλιο του ταμείου από τον υπ. Οικονομικών. Θα τοποθετεί δηλαδή αυτούς που θέλει ένας μόνο άνθρωπος; Από που θα ελέγχεται;
Όσον αφορά τα κριτήρια, την τήρηση της αξιοκρατίας και το έλεγχο, δεν φαίνεται να υπάρχουν ούτε εδώ, ούτε στα επόμενα άρθρα που αφορούν άλλους διορισμούς – ενώ ο οδηγός δεοντολογίας που ΘΑ θεσπισθεί με απόφαση των υπουργών οικονομικών και εσωτερικών για τις δράσεις των μελών των επιτροπών κλπ., καθιστά ακόμη πιο ασαφή τη διαδικασία.
Το άρθρο 18 τώρα, αναφέρει πώς όταν πρόκειται για μεγάλες ζημίες, για να πραγματοποιηθεί γρήγορα η καταγραφή, χορηγείται επί πλέον αμοιβή στα μέλη της επιτροπής για το έργο τους – κατά παρέκκλιση του άρθρου 21 του Ν4354/2015.
Γιατί αλήθεια; Αυτή δεν είναι η δουλειά τους; Εκτός αυτού, δεν είναι απαράδεκτο να νομοθετεί συνεχώς κατά παρέκκλιση των νόμων η κυβέρνηση;
Στο άρθρο 21, αναφέραμε πως για μεγάλης έκτασης ενισχύσεις θα πρέπει να υπάρχει διεξοδικότερος έλεγχος – όπως για παράδειγμα στην περίπτωση των πυρκαγιών της Ηλείας και του Ταμείου Μολυβιάτη που ακόμη αναζητούνται τα χρήματα.
Από το άρθρο 22 τώρα, διαπιστώνεται πως το καθεστώς εξουσιοδότησης λαμβάνει πλέον επικές διαστάσεις – αφού παρατίθεται μια μακρά λίστα από εξουσιοδοτήσεις στον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών κυρίως, καθώς επίσης στους υπουργούς Ανάπτυξης και Εσωτερικών, για τη διαχείριση της αρωγής.
Για παράδειγμα, εξουσιοδοτείται να καθορίζει το ύψος, τον τρόπο και τις προϋποθέσεις καταβολής αποζημίωσης, αναιρώντας ουσιαστικά την ουσία του νόμου – γεγονός που μας βρίσκει εντελώς αντίθετους, αφού θεωρούμε πιο αποτελεσματική τη δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου.
Είμαστε βέβαια σίγουροι πως ο υπουργός δεν πιστεύει κάτι διαφορετικό, αλλά απλά συμβιβάζεται με τις απαιτήσεις των δανειστών που θέλουν να αποφεύγουν τον κοινοβουλευτικό έλεγχο – ενώ το κάνει, επειδή διαφορετικά δεν θα μπορεί να δανείζεται η χώρα.
Αυτό είναι πάντως ένα από τα προβλήματα του δανεισμού και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο δεν συμφωνούμε με τη σπατάλη με δανεικά – ενώ έχουμε επί πλέον την άποψη πως δεν πρέπει να δανείζεται ποτέ κανείς για καταναλωτικούς σκοπούς, αφού έτσι αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη του, αλλά μόνο για επενδυτικούς.
Το άρθρο 25, αφορά την κατάργηση του φόρου επιτηδεύματος για τους αγρότες που έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 5 έτη τήρησης βιβλίων και υποβολής ΦΠΑ. Εν προκειμένω, δεν καταλάβαμε γιατί πρέπει να ισχύει ο συγκεκριμένος περιορισμός, ειδικά για νέους αγρότες – ιδίως σήμερα, όπου χρειάζονται επενδύσεις στον κλάδο, μεταξύ άλλων για να απορροφήσει το πλεονάζον δυναμικό από τον τουρισμό.
Σε κάθε περίπτωση, η ρύθμιση παρέχει μια ελάχιστη ελάφρυνση, σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος – όπως στο παράδειγμα των ζωοτροφών, οι τιμές των οποίων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.
Είναι απαράδεκτο δε το ότι, δεν υπάρχει κοστολόγηση από το ΓΛΚ – ειδικά αφού αφορά ένα υπουργείο που κατηγορεί συνεχώς την αξιωματική αντιπολίτευση, πολύ σωστά, ότι δεν ποσοτικοποιεί τα μέτρα που προτείνει. Εμείς πάντως, με στοιχεία του 2018, βρήκαμε πως το κόστος ανέρχεται στα 27,8 εκ. €.
Για τις παρατάσεις γενικότερα, όπως στο άρθρο 26 ή στις τροπολογίες, υπάγονται στην τακτική του «βλέποντας και κάνοντας» της κυβέρνησης – οπότε δεν έχει νόημα να τις σχολιάζουμε κάθε φορά.
Το άρθρο 28 είναι αόριστο και θα εξειδικευθεί με απόφαση του υπουργού – τονίζοντας πως, αν μη τι άλλο, χρειάζεται μεγάλη προσοχή, επειδή ακούγονται πάρα πολλά για πάρτι με επιστρεπτέες και για ενισχύσεις αυτών που έχουν τις κατάλληλες γνωριμίες.
Τέλος, στο άρθρο 30 που αφορά την προσθήκη 3 δις € στον προϋπολογισμό, αναφέραμε πως το ποσόν ασφαλώς δεν επαρκεί για τα αλόγιστα κλειδώματα και για την απίστευτη κυβερνητική σπατάλη.
Κλείνοντας, ασφαλώς υπάρχουν λύσεις για μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, με ικανότατους Πολίτες, όπως είναι η Ελλάδα.
Κυβέρνηση δεν υπάρχει που να είναι σε θέση να τις αναζητήσει και να τις εφαρμόσει – ενώ αυτός είναι ο λόγος που ζητάμε την ψήφο των Ελλήνων για να κυβερνήσει. Τέσσερα χρόνια χρειαζόμαστε – τέσσερα χρόνια θα μας ήταν αρκετά.