«Μπορούν να καθίσουν για έναν καφέ, αλλά όχι για τη λύση»

Ακόμα και ο Μουσταφά Ακιντζί ο οποίος δημοσίως διαφωνεί με τις πρόσφατες θέσεις της Τουρκίας για τη μορφή της λύσης, την Κυριακή στη συνέντευξή του στον Φιλελεύθερο προσπαθεί να απαλλάξει την Τουρκία από την καταλυτική σημασία που έχει για την πορεία μας. Όπως κάνουν και όσοι στην ελληνοκυπριακή πλευρά επιμένουν να ρίχνουν την ευθύνη των αδιεξόδων στην ελληνοκυπριακή πλευρά και να επιδίδονται σε εκστρατείες για να πείσουν είτε το λαό, είτε τον Αναστασιάδη, ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσουν στην επανένωση. «Ο κ. Αναστασιάδης οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι δεν αρκεί πλέον να ισχυρίζεται ότι θέλει να συνεχίσει τις συνομιλίες από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά», έλεγε προχτές ο Άντρος Κυπριανού. Χρησιμοποίησε το ρήμα «ισχυρίζεται», ενώ θα μπορούσε να πει «δηλώνει», γιατί ακριβώς ήθελε να δώσει το μήνυμα ότι αμφισβητεί ότι είναι αλήθεια. Αλλά, αυτό έχει προεκτάσεις, πέραν της μικροκομματικής. Κυρίως, λίγες μέρες πριν από την πενταμερή. Από την πλευρά του ο Ακιντζί, έλεγε ότι ο Αναστασιάδης και ο Τατάρ, αν δεν αλλάξουν θέσεις, «μπορούν να καθίσουν για έναν καφέ, αλλά όχι για τη λύση. Μπορούν να καθίσουν για καφέ ή για μεσημεριανό γεύμα. Αλλά υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούν να έρθουν κοντά για να διαμορφώσουν μια αμοιβαία αποδεκτή λύση».

Από:  philenews.com - Άριστος Μιχαηλίδης

Το ερώτημα και για τον κ. Κυπριανού και για τον κ. Ακιντζί, είναι γιατί φτάσαμε στα αδιέξοδα όταν διαχειρίστηκαν οι ίδιοι τις συνομιλίες, ο κ. Κυπριανού επί Χριστόφια, εννοείται; Όταν ο Ακιντζί ήρθε κοντά με τον Αναστασιάδη γιατί δεν διαμόρφωσαν μια αμοιβαία αποδεκτή λύση. Ποιος τους εμπόδισε; Όχι η Τουρκία; Ο κ. Ακιντζί δικαιολογείται λέγοντας ότι «χάσαμε την ευκαιρία στο Κραν Μοντάνα και πρέπει να είμαι ειλικρινής και να πω ότι κατά τη διάρκεια αυτής της διάσκεψης όχι μόνο η τουρκοκυπριακή πλευρά, αλλά και η Τουρκία, μετέφεραν το απαραίτητο μήνυμα στον Γενικό Γραμματέα για την ετοιμότητά τους να δείξουν ευελιξία προκειμένου να επιτευχθεί λύση. Δυστυχώς, ο κ. Αναστασιάδης δεν ήταν έτοιμος να κάνει το τελευταίο βήμα». Τα ίδια ισχυρίζεται και ο κ. Κυπριανού. Ως να ζούμε σε άλλους κόσμους, ως να μην παρακολουθεί κανένας τι γίνεται και αίφνης θα δεχτούμε την παραφροσύνη ως λογική. Διότι, περί παραφροσύνης πρόκειται αν δεχθούμε τόσο απλοϊκά ότι η Τουρκία ήθελε να δείξει ευελιξία κι αυτός που δεν ήθελε ήταν ο άνθρωπος που ρίσκαρε το πολιτικό του μέλλον υποστηρίζοντας πιο φανατικά από όλους το σχέδιο Ανάν. Πιο φανατικά και από εκείνους που είπαν όχι για να τσιμεντώσουν το ναι, για να μην ξεχνούμε τι γράφει η ιστορία του καθενός.

Αλλά ο κ. Ακιντζί έχει μια δικαιολογία να ξεχνά τι απαιτούσε στο Κραν Μοντάνα ο Τσαβούσογλου (και σιωπούσε ο ίδιος) για το στρατό κατοχής και τις εγγυήσεις. Οι Ελληνοκύπριοι, πολιτικοί και άλλοι, ποια δικαιολογία έχουν να σκεπάζουν τόσο εύκολα την τουρκική αδιαλλαξία; Διότι, όταν λέει ο Ακιντζί ότι ο Αναστασιάδης «δεν ήταν έτοιμος να κάνει το τελευταίο βήμα» δεν εννοεί τίποτε άλλο παρά μόνο το βήμα που θα νομιμοποιούσε στο διηνεκές τον ρόλο της Τουρκίας στην Κύπρο. Κι όταν λέει ο κ. Κυπριανού ότι «δεν αρκεί πλέον να ισχυρίζεται ότι θέλει να συνεχίσει τις συνομιλίες από εκεί που μείναμε», εννοεί ότι πρέπει να αποδεχθεί πριν καν πάει σε συνομιλίες αξιώσεις της Τουρκίας για να εξευμενίσει το θηρίο. Αλλά και οι δύο γνωρίζουν πως το θηρίο το ικανοποιούμε χρόνια ολόκληρα, αλλά παραμένει θηρίο να ζητά περισσότερα από όσα του προσφέρουμε.

Τι απέμεινε να διαπραγματευθούμε; Πώς θα εφαρμοστεί η πολιτική ισότητα και πώς θα διαμοιραστεί το φυσικό αέριο. Και τα δύο, όμως, αντανακλούν στο ρόλο και το λόγο που θα έχει η Τουρκία στη νέα Κύπρο. Οπότε, απλή η απορία: Αποφάσισαν ότι θα νομιμοποιηθεί η Τουρκία να έχει ρόλο στη διαχείριση της πατρίδα μας; Ο Ακιντζί προφανώς και το θεωρεί δεδομένο. Οι άλλοι; Οι Ελληνοκύπριοι;