Του Στρατή Μαζίδη
Η συζήτηση ξεκινά πάντα από λάθος βάση. Το αν θα πρέπει το έθνος να μην περιορίζεται στη χώρα, είναι όχι απλά σωστό αλλά και αναγκαίο. Το ότι έχουμε γεωγραφικά αυτο-περιοριστεί στον ελλαδικό χώρο είναι ένα από τα πολλά λάθη μας.
Το πως όμως θα μπει το έθνος στο παιχνίδι, δεν είναι μια συζήτηση που μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια μέρα.
Όσον αφορά το προκείμενο, η ψήφος δεν είναι παίξε-γέλασε. Όταν πχ σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης λέμε ότι δεν μπορείς πχ να μένεις στον Α Δήμο αλλά να ψηφίζεις στο Β, τότε όταν πρόκειται για τις τύχες της χώρας, δεν είναι δίκαιο, ούτε δημοκρατικό η ψήφος αυτού που καλώς ή κακώς έφυγε ρίχνοντας μαύρη πέτρα να είναι ίση με εκείνου που ζει εδώ και σφίγγει τα δόντια πληρώνοντας φόρους κι εισφορές.
Δημοκρατία πάνω από όλα σημαίνει και δίκαιη αντιμετώπιση. Συνεπώς, για να έχει κάποιος το δικαίωμα της ψήφου, είτε ζει στην πλατεία Κολιάτσου είτε στο Τορόντο, είτε στο Πέρθ, είτε στο Ντουμπάι, θα πρέπει να έχει και αντίστοιχες υποχρεώσεις απέναντι στην πατρίδα αλλά και να τον αγγίζουν τα απόνερα της επιλογής του.
Το δικαίωμα είναι αλληλένδετο με την υποχρέωση. Το ένα γεννά και προϋποθέτει το άλλο. Επίσης τίθεται ένα ακόμη ζήτημα. Αυτός που ζει στην Κολιάτσου ενδεχομένως να κληθεί να υποστεί τις συνέπειες της ψήφου εκείνου που εδώ και δεκαετίες ζει στο Λος Αντζελες.
Συνεπώς χρειάζεται να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα, [πώς όμως;] και να προσεγγίσουμε το θέμα πέρα από τα κομματικά στεγάνα και τους μικροϋπολογισμούς των ποσοστών.
Τέλος θα πρέπει να επανεξεταστεί η υποχρεωτικότητα της ψήφου. Δε συμφέρει βέβαια τον πολιτικό κόσμο στο σύνολό του, όμως 2-2,5 εκ. ψήφοι παραπάνω θα κάνουν καλό στον τόπο. Πρώτα να μπουν στο παιχνίδι αυτοί που ζουν εδώ.