AlexKlen / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η κοινωνική σιωπή κατακερματίζει κάθε αντίδραση. Η δε σιγή, η βαθύτερη αυτή παραλλαγή της σιωπής, είναι πάντα "υπαρκτό πρόσωπο" στην αποδοχή του τραγικού και του γελοίου της πολιτικής.
Σε φιλοσοφικό και μεταφυσικό επίπεδο, η σιωπή δηλώνει τη σιγή της ματαιότητας και το δέος του απρόσμενου. Διερευνά με το δικό της ρυθμό την εσώτατη σχέση αντικειμένου και υποκειμένου και ποτέ δεν παρουσιάζεται σαν απλή διαδικασία διασυνδετικής ερμηνείας.
Σε κοινωνικό επίπεδο, ωστόσο, τα μεγέθη της σιωπής είναι γεωμετρικά σχήματα που "πανικοβάλλουν" με την απεριόριστη αύξηση των διαστάσεών τους. Είναι σταθμός, αλλά και αφετηρία της ολοκληρωτικής αντίληψης των κυβερνώντων σε τούτο τον τόπο. Είναι ένας τρόπος χρονομέτρησης της κάθε είδους κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, ενώ προσφέρει την αγωνία της ανασφάλειας και συντηρεί τον κοινωνικό φόβο.
Η σιωπή σε μια κοινωνία αποτελεί κλιμακούμενη μαρτυρία αδιαφορίας, που εν τέλει δοκιμάζει σπαρακτικά την κοινωνική μας παρουσία, όταν κι οσάκις τη καταγράφει η ραγιάδικη νοοτροπία μας.
Και η όποια στάση και άρνηση χάρη της σιωπής μας, θα αποδειχθεί άρνηση της λειτουργίας της ιστορίας, άρνηση της κοινωνικής ευαισθησίας, άρνηση του προνομίου της εθνικής εγρήγορσης και άρνηση του αισθήματος της ελευθερίας, που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το ζώο.