Δεν είναι η μοίρα του αδύναμου, αλλά του φοβισμένου

Η ούτω καλούμενη ρεαλιστική σχολή στο Κυπριακό κυβέρνησε τον τόπο για τρεις δεκαετίες, αλλά το Κυπριακό δεν το έχει λύσει. Ακόμη και εκείνοι που ασταμάτητα έκαναν υποχωρήσεις, κληρονομώντας τον τόπο με ρυθμίσεις και πρόνοιες που οδηγούν σε δυσλειτουργία, παράλυση και διάλυση, δεν κατάφεραν να πετύχουν τούτο. Να το «λύσουν», δηλαδή. Κι αυτό γιατί προφανώς η λύση δεν εξαρτάται από τη δική μας πλευρά, αλλά από την κατοχική Τουρκία. Αυτή κατέχει διά της βίας έδαφος και διαθέτει στρατεύματα, αλλοίωσε άρδην τον δημογραφικό χαρακτήρα της κατεχόμενης περιοχής, κατασκεύασε αποσχιστικό μόρφωμα. Οι της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής (μάλλον ηττοπαθούς), διαμόρφωσαν μια τακτική, σύμφωνα με την οποία, για να καταφέρουμε να λύσουμε το Κυπριακό θα πρέπει να χορτάσει το θηρίο, η αδηφάγος κατοχική δύναμη. 

Από: philenews.com - Κώστας Βενιζέλος

Απέδωσε αυτή η τακτική; Εκ του αποτελέσματος επιβεβαιώνεται η αποτυχία της. Το μόνο που πέτυχαν  είναι να εδραιωθεί η κατοχή και να αναβαθμίζονται οι τουρκικές αξιώσεις. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι η… μοίρα του αδύναμου, αλλά η αποτυχία του φοβισμένου και του δειλού. 

Για χρόνια έχουν αναπτυχθεί διάφορα αφηγήματα, διαιώνισης της σημερινής κατάστασης, της κατοχής. Θεωρήθηκε, για παράδειγμα,  πως με επαναπροσεγγιστικές φιέστες, με χρωματιστά μπαλόνια στον ουρανό της μοιρασμένης Λευκωσίας, θα ερχόταν η λύση. Και ποιος ο στόχος των φιεστών; Η  αναζήτηση μιας φόρμουλας, που δεν θα άλλαζε κατά πολύ τα κατοχικά δεδομένα; Δυο κρατίδια και η Τουρκία παρούσα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Γιατί αυτά που συζητούν, αποδέχονται και πιέζουν να γίνουν δεκτά, δεν απέχουν πολύ από τη νομιμοποίηση των κατοχικών δεδομένων. 

Θα πρέπει να απαντήσουν όσοι κυβερνούν πότε διαμόρφωσαν πολιτική για τους Τουρκοκύπριους; Κανένας. Η πολιτική για τους Τουρκοκύπριους θα οικοδομούσε τρόπους προσέγγισης στην πράξη και απεγκλωβισμού από τις αγκάλες της Τουρκίας. Συνεπώς τα όσα υποκριτικά λένε, είναι για το κουτόχορτο των περιθωριακών της όποιας λύσης. 

Ακούγονται συχνά-πυκνά διάφορες ιστοριούλες για «χαμένες ευκαιρίες», για «καταπληκτικές συγκυρίες», για «καταληκτικές ημερομηνίες». Εάν, για παράδειγμα, τα έβρισκαν σε όλα οι Χριστόφιας και Ταλάτ ή Αναστασιάδης και Ακιντζί, εάν διαφωνούσε η Τουρκία θα προέκυπτε συμφωνία; Επειδή ακούγονται τέτοιες αφελείς απόψεις. Τόσο ο Ταλάτ όσο και ο Ακιντζί (που έγινε λαλίστατος εσχάτως), μπορούν να απαντήσουν επί τούτου. Να αναφέρουν μέχρι πού μπορούν να συζητούν και πότε σταματούν, σύμφωνα με τα όρια που θέτει η Άγκυρα. Για να σταματήσει αυτό το μοιρολόι θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο. 

Δεν θα ασχοληθώ με ομάδες που αναπτύσσουν πρωτοβουλίες ενόψει πενταμερούς. Σεβαστοί, αλλά η πολιτική τους έχει κριθεί το 2004 και θα καταδικαστεί σε νέο δημοψήφισμα. Δεν θα τους βοηθήσει η εκστρατεία, που ξεκίνησαν. Η επιλογή της «σουρεαλιστικής» αφίσας, που ψαλιδίζει την κυπριακή σημαία, επιβεβαιώνει και την πορεία τους. 

Επί της ουσίας: Ο νυν Πρόεδρος είναι της ίδια σχολής σκέψης με τους προκατόχους του στη μετά Μακάριο εποχή  (πλην Κυπριανού και Παπαδόπουλου). Συνεπώς εάν κάποιοι πρέπει να ανησυχούν δεν είναι οι λεγόμενοι ρεαλιστές, αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Ο νυν Πρόεδρος, ο οποίος συνέβαλε στην περαιτέρω διολίσθηση του Κυπριακού δεν θα πρέπει να ενθαρρυνθεί για να προχωρήσει κι άλλο. Αλλά να μπουν φρένα. Όχι στη λύση, αλλά στα όσα μεθοδεύονται και για κάποιο λόγο δεν τα βλέπουν οι «ρεαλιστές». 

Εάν πραγματικά θέλουν λύση, θα πρέπει να απεγκλωβιστούν από τις τουρκοβρετανικές φόρμουλες, που είναι διαχωριστικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές. Θέλουν να συζητούν για ένα κράτος με εθνικούς διαχωρισμούς το 2021; Να ψηφίζει ο καθένας εκπροσώπους της εθνικότητας του, να δικαιώνονται οι σφετεριστές των περιουσιών, οι πλείστοι έποικοι από την Τουρκία; Μπορούν αυτά να ανατραπούν φτάνει να υπάρχει αποφασιστικότητα και όραμα. Αλλά τι να περιμένεις από αυτούς που φοβούνται τη σκιά τους, μετρούν τις αντιδράσεις των τρίτων ή των πολιτικών αντιπάλων, αντί να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα;  Στόχος να είναι συμφωνία, που να αποκαθιστά την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, να ενώνει και όχι να χωρίζει, να νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα.