Η ιστορική συγκυρία κατά την οποία λαμβάνεται η συγκεκριμένη απόφαση, δεν επιδέχεται μονομερείς και κυρίως δεν εξαντλείται σε απλουστευτικές ηθικοπλαστικές αναγνώσεις.
Το «ξεπάγωμα» της συγκεκριμένης ιστορικής εκκρεμότητας, είναι μια κρίσιμη παράμετρος του πακέτου των παρεμβάσεων με το οποίο επιχειρούν οι ΗΠΑ να οργανώσουν την «αντεπίθεσή» τους, να αποκαταστήσουν τις κλονισμένες ισορροπίες στον χώρο της παραδοσιακής τους επιρροής και να χαλιναγωγήσουν την συμπεριφορά ενός χειραφετημένου και «απείθαρχου» συμμάχου, σε μια ζώνη ευρύτερου στρατηγικού ενδιαφέροντος, στο πλαίσιο της ύστατης προσπάθειάς τους να αποτρέψουν τα χειρότερα, σε μια εποχή που επιφυλάσσει πολλές και σημαντικές ανατροπές στο περιφερειακό status.
Με την πρωτοβουλία αυτή, οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στην περιφερειακή εξίσωση, επιδιώκοντας ουσιαστικά τρία πράγματα σε ότι αφορά στην διαχείριση του Τουρκικού προβλήματος. Επιδιώκουν…
- Α. Να ανακόψουν την επιθετική εξωστρέφεια του Τουρκικού αναθεωρητισμού, μέσα από την οποία ενδυναμώνεται το σύστημα εξουσίας του Ερντογάν και αυτονομείται η γεωπολιτική περπατησιά της Τουρκίας…
- Β. Να επιτύχουν αυτήν την ανακοπή, χωρίς να σύρουν την Τουρκία σε ολοκληρωτική κατάρρευση, πράγμα που θα την εξωθούσε να... αναζητήσει λύσεις ικανές να της διασφαλίσουν την στρατηγική της επιβίωση, μακριά από την Αμερικανική επιρροή. Και…
- Γ. Να υπονομεύσουν εκ των έσω το καθεστώς Ερντογάν, διευκολύνοντας την ενεργοποίηση φυγόκεντρων τάσεων ικανών να προκαλέσουν ευρύτερους κλυδωνισμούς στο πολιτικό σύστημα της Τουρκίας, φιλοδοξώντας πως μέσα από αυτήν την εσωτερική σύγκρουση, θα πάρουν και πάλι το πάνω χέρι οι δυνάμεις εκείνες που επιδιώκουν την επανασυστράτευση της Τουρκίας στην παραδοσιακή ρότα και στο πλευρό των Αμερικανών.
Η συγκεκριμένη απόφαση επί της ουσίας ήταν προαναγγελθείσα. Αυτό όμως δεν «συνέτισε» τον επιθετικά φιλόδοξο Ερντογάν και το πολιτικό του επιτελείο και δεν διευκόλυνε την διαδικασία της επαναπροσέγγισής του με τις επιλογές των ΗΠΑ. Φαίνεται, ότι η προαναγγελία αυτής της απόφασης, δεν συνιστά ένα χειρισμό που εξαντλεί τα όριά του στα παραδοσιακά διπλωματικά πρωτόκολλα. Όλα δείχνουν πως η περίοδος που μεσολάβησε από την εκλογή Μπάιντεν μέχρι και την χθεσινή ημέρα, ήταν μια περίοδος αρκετά ενδιαφέρουσα σε παρασκηνιακές κινήσεις, μέσα από τις οποίες επιδιώκεται να επιταχυνθούν εξελίξεις.
Έτσι… Δεν ήταν διόλου τυχαία η παρέμβαση του αντιπροέδρου του Κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ο οποίος μόλις τέσσερις ημέρες πριν την αναγνώριση της γενοκτονίας από τους Αμερικανούς, έσπευσε να προειδοποιήσει τον Τούρκο πρόεδρο πως θα έχει την τύχη του Αντάν Μεντερές…
Και φυσικά δεν είναι διόλου τυχαία η αμεσότητα της παρέμβασης του Δημάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, ο οποίος έσπευσε να τοποθετηθεί απέναντι στην Αμερικανική απόφαση δηλώνοντας: “Καταδικάζω έντονα τις παρατηρήσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ για τα γεγονότα του 1915. Αυτό είναι ένα σοβαρό λάθος. Απορρίπτουμε τέτοιες κινήσεις για ενοχοποίηση της Δημοκρατίας της Τουρκίας”.
Πρόκειται για δυο εκδηλώσεις ισχυρότατου συμβολισμού...
Μέσα από τις οποίες καταδεικνύεται ότι, ο Ερντογάν αντιμετωπίζεται πλέον ως επικίνδυνο βαρίδι και οι διαδικασίες απαλλαγής της Τουρκίας από αυτόν έχουν ήδη ενεργοποιηθεί, ενώ παράλληλα με αυτό, αποσαφηνίζεται ότι η μετά Ερντογάν εποχή, δεν παραπέμπει σε μια Τουρκία διατεθειμένη να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο, αλλά σε μια Τουρκία που θα επενδύσει στην ανοχή των «συμμάχων» Αμερικανών, για να συνεχίσει απερίσπαστη την πειρατική της δράση στο πλαίσιο του ιστορικού ρόλου που διεκδικεί, αποσπώντας ανταλλάγματα έναντι ευρύτερων περιφερειακών εκδουλεύσεων που θα μπορεί να διασφαλίσει.
Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και ενδιαφέρουσες, ενώ τίποτε δεν μπορεί να προκαθορίσει τον χαρακτήρα που θα προσλάβει η τελική έκβαση των πραγμάτων. Η στρατηγική επιδίωξη των Αμερικανών είναι ολοφάνερη, αλλά σε μια πολυπαραγοντική γεωπολιτική εξίσωση, τίποτε δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως δεδομένο. Οι παράγοντες που συνθέτουν αυτήν την εξίσωση, δεν αφορούν αμιγώς ή κατ αποκλειστικότητα την Αμερικανοτουρκική διένεξη. Σχετίζονται με ένα ευρύτερο πλέγμα ανολοκλήρωτων σχεδίων, περιφερειακών ανταγωνισμών, μικρών και μεγαλύτερων παράλληλων δρώντων κοκ και ο δυναμισμός στην αλληλεπίδρασή τους είναι αυτός που σε τελευταία ανάλυση θα βάλει την δική του ανεξίτηλη σφραγίδα στις εξελίξεις. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει άλλωστε, ότι η Τουρκία ως γεωπολιτικό μέγεθος και ως ισχυρός περιφερειακός δρων, έχει ξεδιπλώσει ήδη την δική της στρατηγική στην οποία ενσωματώνονται περισσότεροι εμπλεκόμενοι, ενώ στο γεωπολιτικό της αποτύπωμα συγκλίνουν κορυφαίοι στρατηγικοί ανταγωνισμοί των πρωταγωνιστικών συστημικών πόλων.
Η απόφαση των Αμερικανών, μπλοκάρει τους χειρισμούς της στρατηγικά παραπαίουσας Ευρώπης και διευρύνει το στρατηγικό νεφέλωμα το οποίο έχει καταστήσει την χώρα μας άβουλο παρακολούθημα των επιλογών τρίτων.
Το σημαντικότερο όμως όλων, είναι το γεγονός πως με καταλύτη αυτήν την παρέμβαση των Αμερικανών, η Τουρκία φαίνεται να εισέρχεται σε μια σχετικά βραχεία περίοδο εσωστρέφειας και δυναμικής πολιτικής αποσταθεροποίησης, κατά την διάρκεια της οποίας όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά.
Υπό προϋποθέσεις αυτή η εξέλιξη, δημιουργεί έναν κρίσιμο στρατηγικό χρόνο αλλά και μια σειρά από πρόσθετες ευκαιρίες και άλλοθι που θα μπορούσε να αξιοποιήσει η Ελληνική Εξωτερική πολιτική, προκειμένου να ισχυροποιήσει την περιφερειακή θέση της χώρας και να φέρει με τρόπο δυναμικό στο προσκήνιο την ανάγκη αποκατάστασης των ιστορικών Δικαίων του Ελληνισμού και την στοχευμένη εργαλειοποίησή τους με στόχο:
- Την σφυρηλάτηση αναβαθμισμένων στρατηγικών συνεργασιών στο νέο περιφερειακό περιβάλλον που τελεί υπό διαμόρφωση, αλλά και...
- Την δημιουργία των προϋποθέσεων που θα εξασφαλίσουν μια στρατηγική ασφυκτική πίεση μακράς πνοής που θα συνθλίβει το «όνειρο» της Τουρκίας και θα διεμβολίσει συνολικά την επιθετική αναθεωρητική της ατζέντα.
Την ίδια στιγμή, στο περιθώριο αυτών των εξελίξεων και παράλληλα με όλα τα παραπάνω, διαμορφώνονται μια σειρά από σημαντικά κίνητρα αλλά και νέες ευκαιρίες που επιβάλλουν και υποβοηθούν την ουσιαστική επικαιροποίηση και ολοκληρωτική αναβάθμιση ενός ολοκληρωμένου Αρχιπελαγικού αμυντικού δόγματος στο πλαίσιο μιας συνολικά νέας αντίληψης για την Εθνική Ασφάλεια στις νέες συνθήκες.
Δυστυχώς, όλα αυτά είναι ζητήματα που ΔΕΝ απασχολούν την πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία περί άλλων τυρβάζει και φυσικά φαίνεται πως ΔΕΝ απασχολούν ούτε την συστημική στρατηγική σκέψη (ΕΛΙΑΜΕΠίτικης και μη κοπής) η οποία καταγίνεται με τον καθαγιασμό των πολιτικών του συμβιβασμού, του εξευμενισμού και της διμερούς συνεννόησης, με το κουφάρι της χώρας στο κρεβάτι του γεωπολιτικού Προκρούστη.
Από την άποψη
αυτή, η αναγκαία μεταβολή των όρων που
θα καταστήσουν κυρίαρχη μια ολοκληρωμένη ατζέντα στρατηγικής επιβίωσης του
Ελληνισμού μέσα από την καθολική στρατηγική του αντεπίθεση, προϋποθέτει και την αναγκαία αντικατάσταση
του πολιτικού προσωπικού, την οποία μπορεί να επιβάλει μόνο ένα πλειοψηφικό ρεύμα πολιτικής ανατροπής και
οφείλουμε να το δημιουργήσουμε σήμερα που απασφαλίζει ο κρίσιμος γεωπολιτικός
χρόνος, ο οποίος θα είναι βραχύς και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον
αφήσουμε να περάσει αναξιοποίητος.