Το πρόβλημα όμως δεν τελειώνει εκεί. Αντιθέτως από εκεί ξεκινά ένας καινούριος κύκλος αλυσιδωτών τραγωδιών με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα και κανονικά από εκεί θα έπρεπε να ξεκινά μια τολμηρή όσο και θαρραλέα προσπάθεια συνολικής αντιστροφής της ολέθριας πεπατημένης που άφησε πίσω της πολλά προβλήματα και δυσκολοξεπέραστες καταστάσεις.
Ένας πρωθυπουργός λοιπόν δεν μπορεί να σιωπά κατά την περίοδο της θητείας του και σε όλη την διάρκεια της διαδρομής του ως «πρώην» και να θυμάται να τοποθετηθεί επί όλων αυτών όταν τον θράσος ενός...
άλλου πρώην πρωθυπουργού, που επιδιώκει να ξεπλύνει την καταστροφική του διαχείριση, τον εμπλέκει με τρόπο ξεκάθαρο στην κριτική του.Ο Κ. Σημίτης, είναι υπόλογος και φυσικά ευθύνεται για πολύ περισσότερα από όσα του καταλογίζει ο Κ. Καραμανλής, αλλά η τραγική του πρωθυπουργία, δεν αφορά απλώς σε μια πολιτική βεντέτα μεταξύ των δυο ανδρών. Αφορά στην ίδια την χώρα. Παρ' όλα αυτά...
Ο Σημίτης έμεινε στο απυρόβλητο. Όχι της πολιτικής κριτικής μόνο, αν και αυτήν μπορούσε εύκολα να την διαχειριστεί με την πολιτική χοντροπετσιά που διαθέτει. Έμεινε στο απυρόβλητο και έξω από το πλαίσιο της ενδεδειγμένης αντιμετώπισης με την οποία θα πρέπει η οργανωμένη πολιτεία να αντιμετωπίζει έναν ηγέτη της ο οποίος βαρύνεται με σοβαρότατα ολισθήματα σε βάρος της χώρας, και γι’ αυτό δεν είναι άμοιρος ευθυνών ούτε ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος ουσιαστικά εγκαινίασε την πρακτική της συγκάλυψης και της απαράδεκτης λήθης.
Στο απυρόβλητο έμεινε και η καταστροφική πολιτική παρακαταθήκη που άφησε πίσω του ο Κ. Σημίτης, στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης αντίληψης για την συνέχεια του κράτους. Το «πρακτικό της Μαδρίτης» δεν καταγγέλθηκε μονομερώς και ο πρωθυπουργός των Ιμίων και των λοιπών εγκλημάτων, δεν βρέθηκε ενώπιον του φυσικού του δικαστή. Αντιθέτως, τόσο αυτός όσο και σύσσωμο το πολιτικό του επιτελείο, συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμια μιας πολιτείας που προφανώς δεν τίμησαν με την στάση τους και με την εν γένει συμπεριφορά τους. Γιατί;;;
Σήμερα ο Κ. Καραμανλής θυμήθηκε να αντιδράσει, επειδή αισθάνθηκε να τον αγγίζει το θράσος ενός αδίστακτου, που από καιρού εις καιρόν επιχειρεί να υπαγορεύσει μαθήματα συνετής πολιτικής διαχείρισης σε όσους τον διαδέχτηκαν.
Θυμήθηκε να αντιδράσει μεταξύ άλλων και διότι αυτή η αντίδραση εργαλειοποιείται στο πλαίσιο του ακήρυχτου πολέμου των φατριών, που σοβεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μέρος των οποίων αβαντάρει με την συνολική του στάση και συμπεριφορά και ο Κ. Σημίτης.
Και μπορεί με αυτήν την τακτική, και στο πλαίσιο πάντα των εντυπώσεων, να εξασφαλίζει ο ένας «πρώην» (Κ. Καραμανλής) την ευρεία συμπάθεια των πολιτών έναντι του έτερου «πρώην και καθ' όλα απεχθούς (Κ. Σημίτη), αλλά αυτό διόλου δεν μειώνει το βάρος των συνεπειών τις οποίες υφίσταται η χώρα εξ αιτίας των επιλογών του ενός που ιστορικά δεν ακύρωσε η πολιτική διαχείριση του άλλου. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα κύριοι. Οι ευθύνες μπορεί να είναι διακριτές, αλλά διαχέονται και αφορούν στους πάντες.
Οι πρωθυπουργοί άλλωστε δεν μπορεί να παραμένουν ατιμώρητοι και η παρακαταθήκη τους ενεργή, όταν το ματωμένο πρόσημο της διαδρομής τους, γράφεται με αδικοχαμένους νεκρούς, με γκρίζες πατρίδες και με αγώνες που δεν δόθηκαν γιατί επελέγη η εύκολη λύση των υπογραφών της ντροπής.