Από: Άρδην Ρήξη - Του Νικόλα Δημητριάδη
Πέτρα του σκανδάλου είναι η πρόταση που προωθούν οι Η.Π.Α., οι οποίες, ίσως για πρώτη φορά, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Και αυτό διότι το πλοίο που προτείνουν (η ελαφρά φρεγάτα MMSC της Λόκχηντ Μάρτιν) είναι πολλαπλά προβληματικό. Σε σημείο το ίδιο το αμερικανικό ναυτικό να έχει σταματήσει τις παραλαβές των αντίστοιχων πλοίων, οι επιτροπές του Κονγκρέσου να γράφουν διαδοχικές αρνητικές εκθέσεις, ο δε αμυντικός τύπος των Η.Π.Α. να διερωτάται διαρκώς αν το πλοίο αυτό έχει, κάποια χρησιμότητα ή πρέπει να τερματιστεί πρόωρα η χρήση του. Όλα αυτά, όμως, δεν εμποδίζουν το πλοίο αυτό να είναι υποψήφιο για την Ελλάδα.
Ο τρόπος, δε, που έχει κινηθεί η όλη διαδικασία, από το ναυάγιο της αγοράς των γαλλικών Μπελαρά λίγες μέρες πριν την υπογραφή της (και ενώ είχαν προηγηθεί δύο χρόνια συζητήσεων), τη διενέργεια του εξελισσόμενου «άτυπου διαγωνισμού» με αδιαφανείς διαδικασίες, την ένωση τριών ξεχωριστών εξοπλιστικών (αγορά φρεγατών, απόκτηση μεταχειρισμένων πλοίων και αναβάθμιση των υπαρχόντων φρεγατών ΜΕΚΟ) σε ένα «πακέτο», μέχρι τις παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών, όπως του Ά. Γεωργιάδη που παρεμβαίνει δημόσια υπέρ των MMSC, προκαλούν φόβους για παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, που μπορεί να υποθηκεύσουν το μέλλον του Πολεμικού Ναυτικού για τις επόμενες δεκαετίες.
Μην ξεχνάμε ότι η αγορά των Ραφάλ έσπασε ένα μεγάλο μονοπώλιο καθώς είναι το μοναδικό μείζον εξοπλιστικό πρόγραμμα που δεν πήγε στην αμερικανική Λόκχηντ Μάρτιν, εδώ και… 2 σχεδόν δεκαετίες! Τόσο ισχυρό είναι το μονοπώλιο της εταιρείας αυτής στην Ελλάδα, που πολλοί υποπτεύονται ότι η αγορά των Ραφάλ έγινε… για να χρυσωθεί το χάπι στον Μακρόν, μετά το ναυάγιο των Μπελαρά! Ο δε Ντένης Πλέσσας, ανώτατο στέλεχος της εταιρείας, έχει το προνόμιο να είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος ιδιωτικής αμυντικής εταιρείας που καλείται συστηματικά να μιλήσει για τα εξοπλιστικά της Ελλάδας σε διάφορα «φόρα» (όπως των Δελφών), σαν να είναι κυβερνητικό στέλεχος ή ανεξάρτητος αναλυτής!
Φαίνεται ότι ο διαγωνισμός βαίνει σιγά σιγά προς ολοκλήρωση. Απέναντι στην «επίσημη αγαπημένη» Λόκχηντ συνωστίζονται οι Ευρωπαίοι μνηστήρες, όλοι τους με ιδιαίτερα αξιόλογες προτάσεις. Οι συνεχείς προσφορές, που έρχονται (από Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία) έχουν προκαλέσει μεγάλο ανταγωνισμό που μόνο καλό μπορεί να κάνει. Αρκεί, βέβαια, να μην καθυστερεί επ’ άπειρον και να μη γίνεται… για το θεαθήναι. Εν τέλει, το αυξημένο ενδιαφέρον που έχει προκαλέσει η «φρεγατιάδα» είναι μάλλον δικαιολογημένο. Διότι δεν πρόκειται για μία απλή αγορά όπλων αλλά ένα πρόγραμμα-ορόσημο, που θα καταδείξει τον βαθμό χειραφέτησης της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας από τις σχέσεις εξάρτησης και πατρωνείας του παρελθόντος…