Βιώμενες πραγματικότητες γεμάτες υποκρισία και ψέμα

448271 / pixabay

Ζούμε σ' ένα τόπο όπου και τα σύμβολα έχουν χάσει το νόημά τους. Με το πολιτικό στοιχείο σε έξαρση στο πλαίσιο των ευκαιριακών γεγονότων, αλλά και στο γενικότερο κλίμα της κοινωνικής ζωής που ανακυκλώνει τα γεγονότα. Με την επικράτηση της υπερβολής και του μύθου στην ελληνική κοινωνία.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η αισθητική που αναδύεται μέσα από τη σύζευξη κοινωνικής αγωνίας και φοβίας, ανάγκης για κάποιο "στήριγμα" για ανάταση της εθνικής ψυχής, της πολιτικής ανικανότητας, της μωρίας και της αναλγησίας, του ρεαλισμού του παρόντος και της πεισιθάνατης προοπτικής, είναι η αισθητική του ρεαλισμού του μηδενισμού.

Είναι η αισθητική που δένει βαθιά με τη θεώρηση της κοινωνικής πραγματικότητας με την οδύνη της κοινωνίας. Και η σωρεία των λέξεων που την περιγράφουν, δεν μπορούν να έχουν την κομψή ευαισθησία του απλού συναισθήματος. Έχουν συχνά την "αγριάδα" που αναλογεί στα γεγονότα και στη διάσταση της ανατρεπτικής ιδέας. 

Και οι βιωμένες πραγματικότητες, με την πολλότητα του νοήματός τους, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, δεν μας απαλλάσσουν ως κοινωνία από τη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση και συμπεριφορά, συχνά με στοιχεία υπερβολής και γκροτέσκο.

Και είναι "πραγματικότητες" ασυγκόλλητες, γεμάτες ρωγμές που στάζουν βλασφήμια, θάνατο, ρουφιανιά, πουτανιά, ψέμα και δόλο, πολιτική καβαλίνα και ραγισμένες προσδοκίες.

Είναι το ραγιάδικο και το ντερβίσικο συνάμα στοιχείο σε ασφυκτικό εναγκαλισμό. Είναι οι απογυμνωμένες αβρότητες, οι χρεοκοπημένες ηθικές, η "λαμπηδοφορία" των αναξίων και των βλακών, η λατρεία της υποκρισίας, η αθωότητα των αδικαίωτων και η "ωραιότητα" των τάφων, όπου βρίσκονται καταπλακωμένες οι μεγάλες ιδέες του έθνους.

Τελικά όσα βιώνουμε ως κοινωνία, όσα κουδουνίζουν στα καλοταϊσμένα με ψέματα αυτιά μας, τείνουν να περάσουν από τη σάρκα στη μνήμη και στο πνεύμα, καθώς η ισοπέδωση, η κατεδάφιση ακόμη και της στοιχειώδους έννοιας της σοβαρότητας συνοδεύονται και με ίση αδιαφορία. 

Η αναμέτρηση με την αλήθεια, με το πρόβλημα, με το ελληνικό παρόν και μέλλον, κοστίζει στην εξουσία. Κανένας δεν αναλαμβάνει το κόστος. Και έτσι υπογράφουμε στο τεφτέρι που λέγεται Ελλάς. Ας τα πληρώσει αυτή. Ποια είναι αυτή; Πότε θα το συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε εμείς;