Το βάφτισαν «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και
Ανθεκτικότητας». Ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, το παρουσίασε ως έναν «πολύ καλά μελετημένο χάρτη με 170 έργα,
επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις»…
blackrabbitkdj / pixabay
Εμείς ωστόσο οφείλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και πλήρως αποστασιοποιημένοι από τα επικοινωνιακά ταρατατζούμ, αφού το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η απλή απαρίθμηση των προβλεπομένων και προγραμματιζόμενων παρεμβάσεων, αλλά η ανάγκη να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα όπως είναι: Η μακροοικονομία των παρεμβάσεων, η στρατηγική τους συνάρτηση με τις εθνικές αναπτυξιακές ανάγκες, το ταυτοτικό αποτύπωμα των ανατροπών που δρομολογούνται, το ποιος πληρώνει το μάρμαρο, ποιοι προβλέπεται να καρπωθούν τα οφελήματα και ποια η πραγματική τους σχέση με αυτούς που θα κληθούν να επωμιστούν το κόστος αυτής της υποτιθέμενα βαρύγδουπης αναζωογονητικής ιδέας.
Κρίσιμης σημασίας παράμετρος, είναι η ανάγκη να υπενθυμίζουμε ότι το συγκεκριμένο αναζωογονητικό «μίνι σχέδιο Μάρσαλ», τυπικά και μόνο επιστρατεύεται για να αντιμετωπίσει υποτίθεται τις καταστροφικές επιπτώσεις που αφήνει πίσω της η επέλαση της υγειονομικής κρίσης.
Σε ότι αφορά στην ουσία του αλλά και στον σκληρό πυρήνα της φιλοσοφίας που το διέπει, συναποτελείται από ένα συγκεκριμένο πακέτο νέων και απολύτως εξειδικευμένων δεσμεύσεων της χώρας, οι οποίες βρίσκονται σε απόλυτη συνάφεια με τις μνημονιακές πολιτικές που έχουν προηγηθεί και αποσκοπούν στην...
προσαρμογή και στην ολοκλήρωση εκτεταμένων δομικών ανατροπών στην οικονομική και παραγωγική της φυσιογνωμία, έτσι ώστε το έκτρωμα που θα προκύψει, να εναρμονίζεται πλήρως με τους νέους επικαιροποιημένους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς. Τα εργαλεία τα οποία επιστρατεύονται για να κλειδώσουν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι δυο:- Τα δάνεια και μαζί με αυτά ένα συμβολικό αλλά πλήρως ελεγχόμενο πακέτο χορηγήσεων τα οποία προβλέπεται να κατευθυνθούν σε ένα προαποφασισμένο «επενδυτικό» πρόγραμμα. Και…
- Το ίδιο το περιεχόμενο του «επενδυτικού» πακέτου στην περιγραφή του οποίου περισσεύουν τα βαρύγδουπα αλλά αποκρύπτεται επιμελώς η ουσία.
Ενώ το τυράκι στην φάκα είναι ΚΑΙ αυτή την φορά το γνωστό «ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΩ» και μπόλικη γαρνιτούρα από «πράσινους» νεολογισμούς και εκσυγχρονιστική τεχνολογική αμπελοφιλοσοφία.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τις διευκρινιστικές δηλώσεις του κ. Σκυλακάκη, οι προβλεπόμενοι πόροι που θα υποστηρίξουν το μίνι «σχέδιο Μάρσαλ» θα είναι: 17,8 δισ. ευρώ από επιδοτήσεις και 12,7 δις από δάνεια. Ενώ με την συνολική μόχλευση από τον ιδιωτικό τομέα, το συνολικό πακέτο προβλέπεται να φτάσει τα 57 δις. Και οι τομείς στους οποίους θα κατευθυνθούν αυτά τα κονδύλια, σχετίζονται με:
- Την ψηφιακή μετάβαση του Κράτους και της Οικονομίας,
- Την αύξηση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής
- Την πράσινη Οικονομία,
- Και την «εκτίναξη» της παραγωγικής δραστηριότητας.
Φυσικά όλα τα παραπάνω, κατά το ένα τους μέρος συνιστούν ομολογία – προάγγελο μιας πολιτικής που αποσκοπεί στην «επιθετικό» μετασχηματισμό της οικονομικής και παραγωγικής φυσιογνωμίας της χώρας, η οποία όμως - εκτός των άλλων - φωτογραφίζει και την διαδρομή που θα ακολουθήσει το «επενδυτικό» χρήμα με τελικό προορισμό τα ταμεία των Γερμανών βιομηχάνων….
Ενώ κατά το άλλο τους μέρος, αποτελούν τον ψευδεπίγραφο φερετζέ του επιδοτούμενου παρασιτισμού, μέσα από τον οποίο επιδιώκεται να αγοραστεί χρόνος ανοχής, μέχρι να έρθει η στιγμή για τον νέο Αρμαγεδδώνα στην Οικονομία, στην παραγωγή και συνακόλουθα στην απασχόληση και όλα αυτά μέσα σε ένα ακατάσχετο παραλήρημα μεταρρυθμισιολογίας που επιδιώκει επιμελώς να συγκαλύψει το πρόσωπο του επερχόμενου εφιάλτη.
Έχουμε λοιπόν στην ουσία, ένα καινούριο μνημόνιο δεσμεύσεων που αφορούν πλέον στον σκληρό πυρήνα κρίσιμων εθνικών προτεραιοτήτων που απεμπολούνται ολοκληρωτικά…
Έχουμε ένα καινούριο πακέτο δανειακών δεσμεύσεων που θα επιβαρύνουν πολλαπλά τα αδιέξοδα που έχουν ήδη συσσωρευτεί κατά την διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας στην ήδη υπερχρεωμένη πατρίδα μας… Και φυσικά έχουμε μια δόλια προσπάθεια εκτεταμένης κοινωνικής εξαπάτησης, που προσβλέπει σε μια κοινωνία πλήρως παροπλισμένη και ανίκανη να διαχειριστεί στοιχειωδώς, τους όρους της στρατηγικής της επιβίωσης.
Η πρώτη ανάγνωση των κυβερνητικών εξαγγελιών (οι οποίες θυμίζουμε ότι είναι στο σύνολό τους προεγκεκριμένες από τα Ευρωπαϊκά όργανα) παραπέμπει αναγκαστικά και στην εφιαλτική αποκρυπτογράφηση ΚΑΙ των σκοπιμοτήτων που υποκρύπτονται πίσω από αυτήν την πολυδιαφημισμένη ιστορία. Έτσι οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως:
Πίσω από τους πράσινους νεολογισμούς και τα επικοινωνιακά ταρατατζούμ, αυτό που κρύβεται είναι ο εφιάλτης της καθολικής αποβιομηχάνισης της χώρας και του ολοκληρωτικού μετασχηματισμού της σε χώρο – χρήστη των προϊόντων της Ευρωπαϊκής και κυρίως της Γερμανικής βιομηχανίας.
- Πρόκειται για ένα σύνολο παρεμβάσεων που θα εξασφαλίσουν στην πολιτική ελίτ την δυνατότητα να καμαρώνει για έργα πεπερασμένης χρήσης και αμφίβολης αποτελεσματικότητας, ενώ η Γερμανική βιομηχανία θα εγγράφει χαμογελώντας στις λίστες της ένα ακόμη διαχρονικό πελατάκι, ανίκανο να παράξει ακόμη και οδοντογλυφίδες για τις στοιχειώδεις ανάγκες του πληθυσμού.
- Πράσινες επενδύσεις, ψηφιακός εκσυγχρονισμός οδών και διοδίων, ενάλιες αρχαιότητες, πράσινη Γεωργία, γενετική βελτίωση προϊόντων, δίκτυο οπτικών ινών, ψηφιοποίηση αρχείων, εκσυγχρονισμός ελεγκτικών μηχανισμών και άλλα τινά, είναι μερικές μόνο από τις κεντρικές κατευθύνσεις που ιεραρχούνται για να μετατραπεί μέσω αυτών μια μερίδα επιχειρηματιών σε τζάμπα μάγκες και η χώρα σε παραγωγικό ερείπιο ενώ την ίδια στιγμή και στο όνομα του εκσυγχρονισμού θα ισχυροποιείται η δυνατότητα ενός κράτους – δυνάστη να παρεμβαίνει άμεσα, απρόσωπα και αυταρχικά στην καθημερινότητα των πολιτών.
Και βεβαίως, πίσω από την γνωστή καραμέλα για τις εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας που θα προκύψουν από αυτήν την απατηλή ιστορία της επιθετικής αποεπένδυσης και παραγωγικής αποδόμησης της χώρας, αυτό που υπάρχει είναι:
- Ένα εξαιρετικά βραχυχρόνιο πρόγραμμα εξαγοράς συνειδήσεων, μέσα από την προσαρμογή των δεξιοτήτων ενός μικρού μέρους εργαζομένων υψηλής ειδίκευσης ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες μιας τροποποιημένης Οικονομίας. Και…
- Ένα δήθεν εκσυγχρονιστικό άλλοθι με την προσχηματική επίκληση του οποίου προωθείται η δημιουργία εκφυλιστικών τεράτων, από τον πολιτισμό και την δημιουργία μέχρι την εκπαίδευση και το φτηνό υπερθέαμα, στο όνομα της «Διαφορετικότητας», αλλά και πολιτικές που αποσκοπούν στην επιθετική απόπειρα «ενσωμάτωσης» των μεταναστών, με εργαλείο τις ΕΟΖ, την κατευθυνόμενη πολυπολιτισμικότητα και την προώθηση εφιαλτικών σχεδίων σε όλο το εύρος της χερσαίας και νησιωτικής μεθορίου.
Τι και γιατί δεν ακούσαμε να συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν την πλειοδοσία της καταστροφής…
Εθνική Αμυντική Βιομηχανία… Δυστυχώς δεν υπήρξε χώρος σε αυτόν τον πέτσινο και προβληματικό σχεδιασμό, ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η πρόκληση ως ζήτημα ύψιστης εθνικής προτεραιότητας, που συνδέεται άμεσα με την στρατηγική βιωσιμότητα της χώρας…
Χτίσιμο μιας δευτερογενούς γραμμής άμυνας μέσα από ένα διευρυμένο πρόγραμμα περιφερειακής ανάπτυξης πολλαπλών στοχεύσεων που θα είναι ικανό να τονώσει ακόμη και την κρίσιμη δημογραφική εξίσωση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα…
Σύγχρονη Εθνική Πετροχημική βιομηχανία. Ούτε κατά διάνοια απασχόλησε η ανάγκη μιας στρατηγικά σχεδιασμένης - και με όλους τους περιβαλλοντικούς όρους να έχουν ληφθεί υπ όψιν – ανάπτυξής της, στο πλαίσιο ενός επικαιροποιημένου εθνικού σχεδιασμού. Προφανώς το ενδιαφέρον της πολιτικής ελίτ εξαντλείται στα γνωστά σούρτα - φέρτα στις περιφερειακές συνευρέσεις - οι οποίες βαφτίζονται «στρατηγικές συνεργασίες» - αλλά με δεδομένη την Ελληνική ιδιαιτερότητα, να εκλαμβάνονται ως «στρατηγικές», συνεργασίες που επί της ουσίας διαθέτουν ανύπαρκτο έως ελάχιστο στρατηγικό αποτύπωμα…
Πρωτογενής παραγωγή. Από την σκοπιά της ουσιαστικής της αναβάθμισης μέσα από έναν απολύτως στοχευμένο προσανατολισμό σε παραδοσιακά χρυσοφόρα Ελληνικά προϊόντα, και με κεντρική επιδίωξη το προσαυξημένο ειδικό της βάρος στο ΑΕΠ και στην τόνωση της απασχόλησης…
Εθνικός πολυδύναμος διαμετακομιστικός φορέας. Στο πλαίσιο ενός μακρόπνοου στρατηγικού σχεδιασμού που θα συνυπολογίζει και θα επαναξιολογεί όλα τα νέα δεδομένα που έχουν οδηγήσει στην ουσιαστική γεωστρατηγική αναβάθμιση της πατρίδας μας, η οποία αν δεν κεφαλαιοποιηθεί σήμερα, αύριο θα έχει οδηγηθεί στον πλήρη και αμετάκλητο αφελληνισμό με δραματικές επιπτώσεις στον ευρύτερο στρατηγικό της σχεδιασμό…
Σύγχρονη ναυπηγοεπισκευαστική υποδομή με εθνικές και διεθνείς συμπράξεις ικανή να ανταποκριθεί στις επικαιροποιημένες εμπορικές και αμυντικές προκλήσεις…
Εθνικό Δίκτυο Ερευνών με προσανατολισμό στις νέες τεχνολογίες και στην Ιατρική έρευνα. Ικανό να επενδύσει στην πολιτική της «πατέντας», στην καινοτομία και στο επιστημονικό επίτευγμα, προσανατολισμένο σε εποικοδομητικές πολυμερείς συνεργασίες και αποφασισμένο να επενδύσει τα μέγιστα στην αξιοποίηση και στον επαναπατρισμό του επιστημονικού κεφαλαίου που διαθέτει η χώρα.
Κέντρο Εθνικού Στρατηγικού και Αναπτυξιακού Σχεδιασμού με ευρεία αρμοδιότητα να διαχειριστεί την ανάκτηση της στρατηγικής υποδομής της χώρας που έχει εκχωρηθεί και να σχεδιάσει την ενιαία και συνολική αξιοποίηση του συνόλου του Εθνικού Στρατηγικού Χαρτοφυλακίου…
Όλα τα παραπάνω βεβαίως, δεν είναι τα μόνα, είναι ωστόσο ενδεικτικά με την έννοια ότι η συμπερίληψή τους ή η απουσία τους από το όποιο σχέδιο ανάκαμψης, καταδεικνύει και τον προσανατολισμό που κυριαρχεί στην πολιτική ελίτ της χώρας. Και εδώ κύριοι οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι…
Γι’ ακόμη μια φορά, αυτό που επιχειρείται είναι να εξαργυρωθεί με καθρεφτάκια η ανοχή των πολιτών στην εφαρμογή ενός προγράμματος που θα ανατρέψει εκ βάθρων τα θεμελιώδη.
Αυτό που έχουμε απέναντί μας, ΔΕΝ είναι ένα σχέδιο ανάκαμψης ικανό να αναγεννήσει και να ανατροφοδοτήσει την ελπίδα. Είναι ένα ακριβοπληρωμένο σχέδιο υπαγορευμένης και ελεγχόμενης κατεδάφισης των στρατηγικών πυλώνων της χώρας, που στοχεύει στον καθολικό μετασχηματισμό της με έμφαση τον παρασιτικό τεχνοκρατισμό, την εξαγορά συνειδήσεων και την διασφάλιση μιας προσωρινής εναλλακτικής υποαπασχόλησης, πριν επέλθει η σαρωτική λαίλαπα της συστημικής και μη αναστρέψιμης ανεργίας σε ένα περιβάλλον γενικευμένης παραγωγικής αποεπένδυσης και καταστροφής.
Από την άποψη αυτή, είναι φανερό πως η στρατηγική μιζέρια που χαρακτηρίζει τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται η πολιτική ελίτ του τόπου τις κρίσιμες περιφερειακές προκλήσεις, συνδέεται απόλυτα με την διαχειριστική υποτέλεια που κυριαρχεί στην αντιμετώπιση και των αμιγώς εσωτερικών μας υποθέσεων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι φανερό πως καμία σοβαρή δύναμη δεν μπορεί να πάρει σοβαρά μια χώρα που μετατρέπεται οικειοθελώς σε περιφερειακή Φιλιππινέζα και αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι πολίτες δεν αποφασίσουν να χειραφετηθούν και να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο για την Ελλάδα της επόμενης μέρας.